Σχετικό άρθρο του Γιάννη Η. Χάρη, είχε δημοσιευθεί στο ιστολόγιο «ΤΑ ΝΕΑ» στις 14.11.2009. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας:
 |
Άλλοι μια επέτειος του Πολυτεχνείου, και στον καθιερωμένο εορτασμό-ρεφενέ θα βάλει ο καθένας, κόμμα, παράταξη, φορέας, μεμονωμένο άτομο, το κατιτίς του. Το δικό του Πολυτεχνείο, τη δική του Ιστορία, τη μία και μόνη και Αυθεντική.
Οι μεγάλοι μεγάλοι, μάλιστα, θα κατεβάσουν πειστήρια, περγαμηνές, κτητορικά. Η ΠΑΣΠ λόγου χάρη, του ΠΑΣΟΚ, τη ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου. Που θα την παραχωρήσει ευγενώς για την πορεία: «με την ευγενική χορηγία της ΠΑΣΠ», θα γράφουν αποκάτω στην οθόνη τα τηλεοπτικά κανάλια. Και μετά την πορεία θα την ξαναφυγαδεύσει, στην παρανομία. Στην ίδια παρανομία, αλλά σε άλλη, εννοείται, κρυψώνα, όπου κρατάει η άλλη μεγάλη, η Πανσπουδαστική του ΚΚΕ, τις σφραγίδες και τα πρακτικά τής τότε ΕΦΕΕ.
Ώστε ΠΑΣΠ και Πανσπουδαστική, οι θεματοφύλακες της ιστορίας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, συνεχιστές κάποτε της ΕΦΕΕ, όταν μεταπολιτευτικά πλειοψηφούσαν, έτσι όμως όπως θα δικαιούνταν σήμερα να αυτοαναγορευτεί συνεχιστής, γιά φαντάσου αλήθεια, η ΔΑΠ της Νέας Δημοκρατίας.
ΠΑΣΠ και Πανσπουδαστική λοιπόν, θεματοφύλακες-συνεχιστές, όπως είπα, ή μάλλον: όπως είπαν κι όπως λένε, αν όχι και μοναδικοί πρωτεργάτες της εξέγερσης του ΄73, και γενικότερα της αντίστασης στη χούντα… Η ΠΑΣΠ, καλά, τόσο πια δεν τα πολυλέει, αφού δεν υπήρχε ακόμα, κατοπινά στελέχη της μονάχα, που άρα μετέφεραν στην οργάνωση και στο Κίνημα κληρονομιά κι αγώνες προσωπικούς. Όμως η Πανσπουδαστική, η ΚΝΕ, το ΚΚΕ, ούτε λόγος, αυτοί παντού και πάντα-και τα πάντα. Πρωταγωνιστές μιας Ιστορίας που κάθε μέρα ξαναγράφεται, την ξαναγράφουν, θρασύτατα, ανερυθρίαστα, ποντάροντας στο χρόνο που περνά, στη μνήμη που εξασθενεί, στην εύλογη άγνοια των νεοτέρων.
Άλλη μια επέτειος του Πολυτεχνείου, κι ας θυμηθούμε μια ελάχιστα γνωστή ιστορία, σίγουρα παντελώς άγνωστη στους νεότερους, που έκαιγε λάβρα και φωτιά τότε, κι άναβαν τα αίματα, κι έπεφτε και ξύλο καμιά φορά στα πηγαδάκια, από αυτούς που αργότερα ονομάστηκαν ΚΝΑΤ, έτσι και ακουγόταν το μοιραίο: « Πανσπουδαστική, νούμερο 8».
Ήταν το τεύχος αρ. 8, που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1974 σαν επισκόπηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και απάντηση στις συκοφαντίες της χούντας και της ΕΣΑ περί «αναρχικών στοιχείων» που οργάνωσαν την κατάληψη. Και τι απάντησε η ΚΝΕ, που κι αυτή άλλου έστω είδους «αναρχικά στοιχεία» έβλεπε τότε μέσα στο Πολυτεχνείο και τα πολεμούσε λυσσαλέα, καθώς είχε ουσιαστικά συρθεί στην κατάληψη, όταν δεν κατόρθωσε να τη σπάσει;
Απάντησε αυτό που πάγια ξέρει να απαντά σε ό,τι της ξεφεύγει και την ξεπερνάει, και άμεσα ή έμμεσα, εκ των πραγμάτων, την αντιστρατεύεται: πως προβοκάτορες, πράκτορες της ΚΥΠ είχαν εισβάλει στο Πολυτεχνείο, αναφερόμενη στους εκατοντάδες φοιτητές της Νομικής που διέκοψαν τη συνέλευσή τους και κατέβηκαν εν σώματι στο Πολυτεχνείο, σηματοδοτώντας τη διεύρυνση της κατάληψης και την κλιμάκωση του αγώνα.
Μακάρι να γινόταν να παραθέσω εδώ ολόκληρο το κείμενο· ας δούμε όμως το σχετικό, προβοκατορολογικό τμήμα του, αυτό τουλάχιστον χωρίς την παραμικρή περικοπή:
«Σαν υπεύθυνη Συντονιστ. Επιτρ. Αγώνα του Πολυτεχνείου καταγγέλλουμε σ΄ όλο το σπουδαστικό κόσμο, τη νεολαία και το λαό τις αφηνιασμένες προσπάθειες της χουντικής ΚΥΠ και των πληρωμένων πραχτόρων της να διαστρέψουν, απ΄ την αρχή της μεγαλειώδικης εκδήλωσής μας του Πολ/χνείου, τη πορεία και το περιεχόμενό της. Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολ/χνείου τη Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πραχτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της αμερικανικής CΙΑ, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν έτσι ν΄ απομονώσουν το κίνημά μας και την εκδήλωσή μας του Πολυτεχνείου απ΄ το σύνολο του λαού και της νεολαίας.
Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικοαναρχικής εξέγερσης που δεν έχει τη συμπαράσταση του λαού, να ξαναχρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του “επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος” για να δικαιολογήσουν την επαναφορά του στρατιωτικού νόμου και το δυνάμωμα της αιματηρής τρομοκρατίας. Ενέργειες που οι Αμερικάνοι, η CΙΑ και η χούντα είχαν από καιρό πάρει την απόφαση να επιβάλουν, ύστερα απ΄ τη παταγώδη αποτυχία της χουντομαρκεζινικής προσπάθειας καθήλωσης και εκτόνωσης της λαϊκής πάλης και τη φοβερά επικίνδυνη για τη τύχη της εξουσίας τους ανάπτυξη των πιο σύνθετων αντιδικτ/κών αγώνων του λαού ενάντια στη πρωτοφανή καθίζηση του βιοτικού του επιπέδου και τη φασιστική σκλαβιά. Απόφαση που ενισχύονταν σημαντικά και από την άσχημη τροπή που πήρε το Μεσανατολικό πρόβλημα για τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και ειδικώτερα του αμερικάνικου, κάτω από τα πλήγματα του αγώνα των αραβικών λαών, καθώς κι απ΄ την όξυνση των αμερικανοευρωπαϊκών αντιθέσεων και ανταγωνισμών στον οικονομικό αλλά και το πολιτικοστρατιωτικό τομέα από αφορμή το Μεσανατολικό και απ΄ το βάθεμα της οικονομικής κρίσης.
»Το σχέδιο όμως των Ρουφογάλη, Καραγιαννόπουλου, Παπαδόπουλου, CΙΑ απέτυχε παταγωδώς. Το οργανωμένο φοιτητικό μας κίνημα δίνοντας τη πιο αποφασιστική μάχη του απομόνωσε και συνέτριψε τους προβοκάτορες. Η επίθεση του συρφετού των χαφιέδων και των ψευτοεπαναστατών που σαν τα κοράκια πολιορκούν χρόνια τώρα να διαβρώσουν τις αντιδικτατορικές, φοιτητικές ιδιαίτερα, δυνάμεις (όχι χωρίς επιτυχία πρέπει να ομολογήσουμε εκεί όπου η απειρία, ο ανυπόμονος υπερενθουσιασμός και ο κάλπικος υπερεπαναστατισμός τούς ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες) βρήκε αντιμέτωπο το σπουδαστικό κόσμο που κράτησε σταθερά τη συνεπή χαραγμένη πορεία του.
Έτσι τα συνθήματά μας: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, 20% για τη Παιδεία, Κάτω η χούντα, Έξω οι αμερικάνοι, Εργάτες Αγρότες και Φοιτητές, Όλοι Ενωμένοι, Λαϊκή Κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία έπνιξαν τις ψευτοεπαναστατικές κραυγές της ΚΥΠ και των χαφιέδων της που αιφνιδιαστικά είχαν προβάλει με πανώ και με τη τραμπούκικη κατάληψη δυο μεγαφώνων, συνθήματα όπως: Κάτω το Κράτος, Κάτω η εξουσία, Μάης του ΄68 και είχαν πρωτοστατήσει σε κάποιες ανεδαφικές εκκλήσεις για άμεση λαϊκή επανάσταση και άμεση γενική απεργία».
Οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος του Πολυτεχνείου δεν συντονίζονταν βεβαίως από καμία Συντονιστική, από καμία ΠΑΣΠ ή Πανσπουδαστική, ούτε καν από τον Ρήγα.
