Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Σκύψε το κεφάλι και περπάτα κι όταν κουραστείς γονάτισε κι όταν γονατίσεις άπλωσε το χέρι και ικέτεψε. Πού ξέρεις; Μπορεί να κερδίσεις τον οίκτο τους και να γλυτώσεις το κεφάλι σου. Μόνο αυτό. Την ψυχή σου την έχεις χάσει προ πολλού. Στην έχουν κλέψει.
Τους άφησες να στην κλέψουν χωρίς μάχη. Τους την παρέδωσες, είναι το πιο σωστό. Και τώρα πού θα πας χωρίς ψυχή; Πώς θα ζήσεις χωρίς ψυχή; Πώς θα χαρείς; Πώς θα κλάψεις; Πώς θα πετάξεις;
Αποδέχτηκες τα λόγια τους πως τάχα είναι παράνομο να θέλεις, πως είναι παράνομο να έχεις ανάγκες, πως δεν επιτρέπεται να ονειρεύεσαι γιατί τα δικά σου όνειρα τους λιγοστεύουν τα κέρδη, τους ελαττώνουν τη χλιδή, τους θαμπώνουν τη λάμψη. Την έχουν ανάγκη αυτή τη λάμψη την εκτυφλωτική για να μη φαίνεται η ασχήμια τους για να μη φαίνεται το κενό τους για να κρύβουν από πίσω της τον πλούτο, για να σε κάνουν να τους ζηλεύεις και να θέλεις να γίνεις σαν κι αυτούς. Έτσι, δεν θα σκεφτείς ποτέ να τους ανατρέψεις.
Κοίταξε με προσοχή πως ζουν μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές. Δες πόσο ωραία περνάνε και νιώσε χαρά για τη ζωή τους αφού δεν μπορείς να χαρείς για τη δική σου τη ζωή.
Άνοιξε το «μαγικό κουτί» και μάθε τις υπέροχες συνταγές που σου δείχνουν από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί. Σημείωσε τα συστατικά και τις ποσότητες. Μη σου ξεφεύγουν τα γραμμάρια γιατί θα χαλάσει η συνταγή. Η συνταγή της αποχαύνωσης και του παραμυθιάσματος. Τι πειράζει που δεν έχεις να αγοράσεις τα υλικά; Τι πειράζει που δεν θα εκτελέσεις ποτέ τις συνταγές που βλέπεις;
Σημασία έχει που μπορείς και βλέπεις όλα αυτά τα φαγητά και ξέρεις ότι υπάρχουν. Άρα, κάποιοι μπορούν και τα έχουν. Δεν πειράζει που δεν είσαι εσύ. Μην είσαι εγωιστής, δεν μπορείς να έχεις όλα όσα βλέπεις. Δεν μπορείς να έχεις τίποτα από όσα βλέπεις.
Στείλε τα παιδιά σου στο σχολείο χωρίς να σε νοιάζει αν μπορούν να αναπνεύσουν σ΄αυτό ελεύθερα. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχει σημασία η γνώση ούτε η καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής τους. Σημασία έχει να εκπαιδευτούν για να κόψουν πρώτοι το νήμα σε ένα αγώνα δρόμου που προκηρύχτηκε από άλλους με την προϋπόθεση να συμμετέχουν σ΄αυτόν μόνο όσοι τηρούν τις προδιαγραφές: γερά πόδια, ντελικάτο κορμί, γερό μυαλό χωρίς ανησυχίες και στα μάτια μεγάλες παρωπίδες. Όπως τα άλογα κούρσας.
Μη διεκδικείς γιατί δεν βγαίνει τίποτα με τις διεκδικήσεις. Αν είναι θέλημα Θεού, μπορεί να βελτιωθούν τα πράγματα. Άσε που είναι παράνομο να διεκδικείς και να απεργείς. Αντιβαίνει στο δημόσιο συμφέρον κι εσύ δεν ανήκεις ούτε στο «δημόσιο» ούτε στο «συμφέρον».
Άλλωστε τους νόμους πρέπει να τους τηρείς γιατί αποτελεί προϋπόθεση για την τάξη και την ομαλότητα.
Στις εθνικές επετείους τρέχεις πρώτος. Υμνείς τα κατορθώματα των προγόνων σου, κουνάς τη γαλανόλευκη κι ανατριχιάζεις αλλά ξεχνάς πως τα κατορθώματά τους ήταν, στην εποχή τους, πράξεις παράνομες, ενάντια στο τότε «δημόσιο συμφέρον», ενάντια στην «τάξη» και στην «ομαλότητα».
Θα ήθελες να είσαι στη θέση των προγόνων σου που αγωνίστηκαν παρόλο που ξέρεις πως αν ήσουν σύγχρονός τους πάλι θα επέλεγες την «τάξη» και την «νομιμότητα» εκείνης της εποχής.
Μη συμμετέχεις σε τίποτα κοινό γιατί αυτοί που έχουν το πάνω χέρι θα σε πουλήσουν. Μείνε στην άκρη, στη γωνία, σιωπηλός για να συνεχίσουν να έχουν οι ίδιοι το πάνω χέρι και να μπορούν, όχι πια με την ανοχή σου αλλά με την άμεση συναίνεσή σου, να σε ξαναπουλήσουν.
Μην τους χαρίζεις χρήματα από το μισθό σου, κάνοντας απεργία. Δεν χρειάζεται. Τους άφησες να σου αρπάξουν τόσα και τόσα. Σιγά μην τους δώσεις κι άλλα από μόνος σου. Δεν είσαι δα και κανένα κορόιδο. Αν θέλουν, ας σου τα αρπάξουν. Το κρίμα στο λαιμό τους. Θα το βρουν κάποια στιγμή από το Θεό που βλέπει την αδικία.
Κάπου-κάπου, να εξαγριώνεσαι και να τα βάζεις με όλους αυτούς που κάνουν αυτό που δεν μπορείς εσύ να κάνεις.
Βρίσε όταν δεν έχει λεωφορεία και μετρό, χάσε την ψυχραιμία σου όταν οι αγρότες κλείσουν τους δρόμους. Αλλιώς πώς θα αντέξεις όταν πας στο σπίτι σου και το φαγητό είναι λειψό; Πώς θα αντέξεις όταν αρρωστήσει το παιδί σου και δεν έχεις να το πας στο γιατρό ή να του δώσεις φάρμακο για τον πυρετό. Πώς θα μπορέσεις να δώσεις κουράγιο στον άρρωστο γονιό σου τώρα που του έκοψαν τα φάρμακα.
Πρέπει να είσαι ήρεμος γι’ αυτό, φτύσε και τον πρώτο μετανάστη που θα βρεις μπροστά σου αφού έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι εκείνος φταίει για τα δικά σου ζόρια.
Το βράδυ, πέσε να κοιμηθείς χωρίς τύψεις, χωρίς ερωτηματικά, χωρίς ανησυχίες και κυρίως χωρίς όνειρα.
Εσύ, ότι μπορούσες να κάνεις από μεριάς σου το έκανες. Έτσι δεν είναι; Δεν φταις εσύ που δεν έκανες κάτι παραπάνω…
