Παραμένουμε, παρὰ τὰ ὅποια μας βήματα, σὲ μεγάλον βαθμὸ ἀπολύτως πλανεμένοι ἀναφορικῶς μὲ βασικὲς ἔννοιες καί, κυρίως, μὲ βασικὲς πολιτικὲς ἔννοιες. Θεωροῦμε, ἐφ΄ ὅσον ἔτσι μᾶς ἔχουν ἐκπαιδεύση νὰ πιστεύουμε πὼς ἡ ἀριστοκρατία, γιὰ παράδειγμα, ἀναφέρεται στὴν ἄρχουσα τάξιν καί, φυσικά, σὲ ἐκείνους ποὺ ἐκτὸς ἀπὸτὸ νὰ διοικοῦν, γνωρίζουν θαυμάσια καὶ σταθερὰ νὰ τὰ ἁρπάζουν.
Ὅλη ἡ διαπλοκή, ἡ ἐξαπάτησίς μας, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὸ σύστημα ἐκπαιδεύσεώς μας, διατηρεῖ μονίμως «κλειστές» τὶς πύλες πρὸς τὴν ἀλήθεια, μὲ σκοπὸ νὰ διαιωνίζεται ὁ σκοταδισμός μας καὶ ἡ βλακεία μας.
Παράδειγμα:
Ἡ γνωστή μας βενιζελικὴ οἰκογένεια, ποὺ (ἐπισήμως) ἐδῶ καὶ πλέον τοῦ αἰῶνος, κυβερνᾶ τὴν χώρα, οὐδέποτε ἀνῆκε, ἀνήκει ἢ θὰ ἀνήκη στὴν ἀριστοκρατία τοῦ τόπου. Ἀνῆκε, ἀνήκει καὶ θὰ ἀνήκη μόνον στὴν καταχρηστικῶς, τοκογλυφικῇ ἀδείᾳ καὶ ὑπὲρ ἄνω δικαιοσύνης, ἄρχουσα τάξιν, ποὺ οὐδόλως ἀντιλαμβάνεται τὸ τὶ ἀκριβῶς σημαίνει ἄριστος. Μποροῦμε μάλιστα, σήμερα κι ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, νὰ ἀποφανθοῦμε πὼς μᾶλλον διασφαλίζει τὴν φαυλοκρατία, διαπλέκοντας ἱστούς, παραμένοντας διαρκῶς στὸν ἀφρὸ τῆς ἀσυδοσίας, ἀλλὰ καὶ ἀπολύτως προστατευομένη, ἐνᾦ συστηματικῶς μεριμνᾶ γιὰ νὰ διώκεται ἡ ἀριστεία καὶ νὰ ἐξοβελίζεται ἐκτὸς συνόρων.
Πόσοι καί πόσοι συμπατριῶτες μας δέν ἔνοιωσαν στό πετσί τους τήν ἀχορταγία τους καί τήν ἀσυδοσία τους; Καί γιατί, ἀκόμη καὶ σήμερα, παρὰ τὶς ἀποδείξεις περὶ τοῦ ἀντιθέτου, ἐξακολουθοῦμε νά τούς ἀποκαλοῦμε ἀριστοκράτες, ἐνᾦ παραμένουν σκέτο φαυλοκράτες καί πλουτοκράτες; Μήπως διότι στό μυαλό μας ὁ ἀριστοκράτης ταὐτίζεται μέ τόν πλουτοκράτη;
Ὥρα μας εἶναι λοιπόν, γιὰ ἀρχή, νὰ ἐννοήσουμε τὸ τὶ σημαίνει ἀριστοκρατία καὶ πώς, κακῶς, μᾶς ἐκπαίδευσαν νὰ τὴν ἀντιλαμβανόμεθα σήμερα. Ἐχθρός μας δὲν εἶνα ὁ ἄριστος πού, πολὺ πιθανόν, νὰ ἔχῃ καὶ χρήματα, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ χρησιμοποιεῖ τὸν πλοῦτο γιὰ νὰ ἐπικρατῇ τῶν ἄλλων, ἐπισκιάζοντας τοὺς ἀντιπάλους του, γιὰ νὰ διασφαλίζῃ τὴν σιωπὴ γιὰ τὰ ἐγκλήματά του καὶ γιὰ νὰ καταδιώκῃ ἐμπράκτως τοὺς ἀρίστους, ποὺ αἰσθάνεται πὼς τὸν ἀπειλοῦν, μόνον καὶ μόνον διότι ὑπάρχουν.
Φιλονόη
Σημείωσις
Μία καλὴ προσέγγισις, ἀλλὰ ἄλλης ἀφορμῆς προσέγγισις, γιὰ τὸ τὶ πράγματι ἐννοοῦν ἅπαντα τὰ διαπλεκόμενα κουδουνισμένα, παρουσιάζεται παρακάτω, ἀπὸ τὸν φίλο Δημήτριο. Ἀλλάξτε τὸ ἀριστοκράτης μὲ τὸ πλουτοκράτης-φαυλοκράτης γιὰ νὰ ἔχετε μίαν πληρεστέρα εἰκόνα τοῦ πῶς ἡ αὐτὴ οἰκογένεια, μὲ τὶς πολλές της ἐκδοχές δύναται νὰ ἐπισκιάζῃ τὸν «συντηρητικό» (αὐτὸν δῆλα δὴ ποὺ ὑποστηρίζει παραδοσιακὲς ἀξίες) μὲ τὸν προοδευτισμὸ (σὲ ὅποιαν ἐκδοχὴ ταιριάζει στὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς!).
Ἡ …σκανδαλιστικὴ λεπτομέρεια ἐνυπάρχει στὸ γεγονὸς τῆς μὴ ὑπάρξεως, ἐπισήμως, «ἀριστοκρατικῆς» τάξεως στὴν χώρα μας. Ναί, ἐπισήμως, ἔτσι εἶναι. Ἀνεπισήμως ὅμως καλὸ εἶναι νὰ ἐρευνήσουμε τὰ βιογραφικὰ καὶ τὰ οἰκογενειακὰ δένδρα τῶν (φερομένων ὡς) κρατούντων, γιὰ νὰ διαπιστώσουμε πὼς ἀκόμη ἡ ἰδία «ἀριστοκρατική» τάξις τῆς ἀλητείας μᾶς ἐξουσιάζει.
Ζορισμένοι συντηρητικοὶ
Πρόσφατα ἡ ἐκπρόσωπος τύπου τῆς ΝΔ, Μαρία Σπυράκη, ἐδήλωσε στὸν ΣΚΑΪ πὼς ἡ ἰδεολογία τῆς ΝΔ εἶναι ὁ «κοινωνικὸς φιλελευθερισμός» (ἐάν δέν βλέπουν τήν ἐννοιολογικὴ ἀντίφαση, τί νά πῶ;). Δράσις, Ντόρα, Μαρεβα, ἠθικὲς ὀφσόρ, μητσοτακικὴ ἀντιοικογενειοκρατία, φαιδρὲς οἰκογενειομαχίες, συριζαίικη ἀμετροέπεια, κοινωνικοὶ φιλελευθερισμοὶ κοκ. Μόνον ὁ συντηρητικὸς ψηφοφόρος, ποὺ ἔχει ἀτομικὸ συμφέρον ἢ συναισθηματικὴ ἐξάρτηση, δὲν ἀηδιάζει ἀπ’ ὅλα αὐτά. Ὡς ἐκ τούτου ἀναμένονται σημαντικὲς ἐξελίξεις στὸν συντηρητικὸ χῶρο (συνήθως, ὅταν ἀναμένεται κάτι τέτοιο σὰν δημοσκοπήσεις ποὺ λὲν πὼς ἡ «κουτάλα» εἶναι κοντά, πλέον ὅμως οὐδεὶς τσιμπάει). Τὴν μὴ ἀξιοπρεπὴ ἰδεολογικὴ παρουσία τῆς συντηρητικῆς παρατάξεως, ἡ χώρα τὴν ἔχει πληρώση πανάκριβα καὶ μᾶλλον τὸ ὀφείλει στὸν ἰδρυτὴ τῆς ΝΔ ποὺ διεκρίνετο γιὰ πολλὰ — ὄχι ὅμως γιὰ τὴν διανόησή του· γεγονὸς ποὺ κληροδότησε μπόλικη ἰδεολογικὴ σύγχυση στοὺς πολιτικοὺς ἐπιγόνους του (καὶ ἡ Θάτσερ δὲν διεκρίνετο γιὰ τὴν διανόησή της — ὁ τελευταῖος τῶν μεγάλων Βρεταννῶν πολιτικῶν διανοητῶν ἤταν ὁ Τσῶρτσιλ).
Ποιοί ὅμως θεωροῦνται συντηρητικοί; Μὰ οἱ μὴ προοδευτικοί, δηλαδὴ ὅσοι δὲν αὐτοπροσδιορίζονται ὡς σοσιαλιστὲς καὶ φιλελεύθεροι (οἱ ἄλλες ἰδεολογίες πλέον εἶναι ἥσσονος σημασίας λ.χ. φασισμός, ἀναρχία κ.λπ). Στὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα, δυστυχῶς, ὁ ὅρος «συντηρητικός» ἔχει ἐλαφρῶς ἀρνητικὸ πρόσημο παραπέμποντας στὸν «ὀπισθοδρομικό», ἐνῶ τὰ «conservative» καὶ «tory» εἶναι οὐδέτερα, αὐτὸς ὅμως εἶναι ὁ διεθνὴς ὅρος καὶ πρέπει νὰ προσαρμοσθοῦμε. Οἱ συντηρητικοὶ σὲ θέματα οἰκονομίας προσβλέπουν στὸν ἰδιωτικὸ τομέα καὶ συνήθως παίρνουν προσωπικὰ ῥίσκα, οἰκονομικὰ καὶ οἰκογενειακά — ἀντίστοιχα, οἱ σοσιαλιστὲς σὲ θέματα οἰκονομίας προσβλέπουν στὸν δημόσιο τομέα· ἐνῶ οἱ φιλελεύθεροι, ἂν καὶ οἰκονομικὰ εἶναι ὑπὲρ τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέως, προτιμοῦν νὰ παίρνουν ῥίσκα στὰ κοινωνικὰ θέματα.
Τὸ σκληρὸ 3% τοῦ Σύριζα εἶναι ποῦρο κοινωνικὰ φιλελεύθερο μὲ τοὺς γνωστοὺς ἀντικληρικαλισμούς, φεμινισμοὺς καὶ πουστερλίκια· ὁ ἀριστερὸς νεοφιλελευθερισμὸς εἶναι πολὺ χειρότερος ἀπὸ τὸν δεξιὸ νεοφιλελευθερισμὸ γιατὶ δὲν ἔχει ἠθικοὺς φραγμούς. Βέβαια, ὁ λελογισμένος φιλελευθερισμὸς εἶναι ἀπαραίτητος ὡς φρένο στὶς ἀκρότητες τῶν συντηρητικῶν καὶ τῶν σοσιαλιστῶν. Ἐν κατακλείδει, οἱ συντηρητικοὶ παράγουν καὶ οἱ προοδευτικοὶ μοιράζουν (καὶ καλὰ κάνουν, δὲν ἐπιτυγχάνεται ἀλλοιῶς κοινωνικὴ συνοχή).Εἰδικὰ στὴν Ἑλλάδα παρουσιάζεται ἕνα μοναδικὸ διεθνῶς φαινόμενο ἰδεολογικῆς ὁμοιογενείας, οἱ συντηρητικοὶ εἶναι βαθειὰ σοσιαλιστὲς καὶ οἱ σοσιαλιστὲς βαθειὰ συντηρητικοὶ καὶ ὅλοι μαζὺ βαθειὰ ἀντιφιλελεύθεροι· ἔνδειξις τοῦ πόσο ἀταξικὴ κοινωνία εἶναι ἡ Ἑλληνικὴ (φαγωνόμαστε λόγῳ χαρακτῆρος — ὄχι ἰδεολογικῶν διαφορῶν, ἀκόμη καὶ στὸν ἐμφύλιο).
Ὁ φιλελευθερισμὸς στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἐλάχιστα δημοφιλὴς διότι ποτὲ δὲν εἴχαμε ἰσχυρὴ ἀστικὴ τάξις γιὰ νὰ τὸν στηρίξῃ. Καὶ δὲν εἴχαμε ἰσχυρὴ ἀστικὴ τάξη, ὄχι λόγῳ ἀνικανότητος, ἀλλὰ γιατὶ οὐδέποτε στὴν Ἑλλάδα εἴχαμε πραγματικὴ ἀριστοκρατία, ὅπως συνέβαινε στὶς βορειοευρωπαϊκὲς χῶρες — ἀντιθέτως, ἐπὶ Ὀθωμανῶν ὑπὸ τὴν μουσουλμανικὴ ἀριστοκρατία, ἡ ἀστικὴ τάξις ἦταν σὲ Ἑλληνικὰ χέρια.
Πάντα ἡ ἀστικὴ τάξις δημιουργεῖται ὡς ἀντίδρασις τῆς κοινωνίας στὴν ἀριστοκρατία, στὴν ὁποιαν βέβαια ἀνήκει καὶ ὁ κλῆρος. Σὲ αὐτὸ ποὺ διαφέρει ἡ ἀριστοκρατία ἀπὸ τὴν πλέμπα, δὲν εἶναι τόσο ὁ πλοῦτος, ὄσο ὁ τρόπος διασκεδάσεως. Οἱ Ἕλληνες ἀνέκαθεν γλεντούσαν ὅλοι μαζύ, φτωχοὶ καὶ πλούσιοι, καὶ πολεμοῦσαν δίπλα δίπλα μὲ τοὺς παπάδες.Οἱ συντηρητικοὶ ἐπειδὴ εἶναι παραγωγικοί, οἰκογενειάρχες καὶ παραδοσιοκράτες τείνουν νὰ εἶναι πιὸ εὐτυχεῖς — οἱ προοδευτικοί, ἂν καὶ σὲ πρώτη ἐντύπωση περνοῦν πιὸ εὐχάριστα τὸν χρόνο τους, δείχνουν λιγότερο εὐτυχισμένοι σὲ βάθος χρόνου. Ὁ λόγος εἶναι πὼς ὁ καλλίτερος τρόπος νὰ ἀντιμετωπίσῃς τὰ ὑπαρξιακὸ πρόβλημα τῆς θνητότητος εἶναι τὰ προϊόντα τῆς συλλογικότητος: παράδοσις, γλῶσσα, ἱστορία κοκ.
Μόνον μέσῳ τῆς συλλογικότητος ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ κατορθώσῃ μίαν αἴσθηση ἀθανασίας καὶ νὰ ξεπεράσῃ τὴν ματαιότητα — τὸ ἄτομο εἶναι πεπερασμένο στὸν χρόνο καὶ στὸν χῶρο. Τέλος, οἱ συντηρητικοὶ εἶναι πρακτικοὶ ἄνθρωποι καὶ δεν αἰσθάνονται σίγουρα ἐνοχές: γιὰ τὰ ξυπόλυτα τσιγγανάκια ποὺ οὐδέποτε εἶχαν τὴν εὐκαιρία νὰ σηκώσουν τὴν σημαία· οὔτε γιὰ τὶς πολικὲς ἀρκοῦδες ποὺ δὲν εὑρίσκουν μεγάλο κομμάτι πάγου νὰ ξεκουρασθοῦν· οὔτε γιὰ τὰ ἀνεμβολίαστα μαυράκια τῆς Ἀφρικῆς ποὺ πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα (ξέρω φαίνομαι ἀνάλγητος — συγγνώμη πολικὰ ἀρκουδάκια).Γιατί λοιπόν εἶναι σημαντικοί γιά τήν κοινωνία οἱ συντηρητικοί; Γιὰ νὰ μποροῦν οἱ ὑπόλοιποι νὰ παίζουν τοὺς σοσιαλιστὲς καὶ τοὺς φιλελευθέρους.
