Δεν ξέρω τι θα κάνω από δω και πέρα. Ήδη βαδίζω στο 68ο έτος της ταλανισμένης ζωής μου!.. Σου ζητώ όμως μία και μοναδική χάρη: Μην επιτρέψεις άλλο την αδικία, την αχαριστία και την αγνωμοσύνη των άλλων!.. Αν η ζωή η δική μου ήταν γιομάτη βάσανα, στενοχώριες και θλίψεις, μην επιτρέψεις να τα δοκιμάσουν οι άλλοι άνθρωποι! Θέλω αύριο, που θ’ αποχαιρετήσω τον παλιό χρόνο, να μου στείλεις ένα μήνυμα ότι οι άνθρωποι θα αποχαιρετήσουν το κακό και στο τέλος θα βασιλέψει η καλοσύνη, η ανθρωπιά και η αγάπη.
.jpg)
Χριστούλη μου!…
Πριν από 67 χρόνια θέλησες να με φέρεις στον κόσμο. Σ’ έναν κόσμο που μόλις είχε βγει από έναν ανελέητο κι αιματηρό εμφύλιο πόλεμο!.. Φτώχεια, ένδεια, πενία, πείνα, μελαγχολία!.. Κανείς δεν γέλαγε. Όλοι πονούσαν. Και μαζί τους πονούσα κι εγώ, χωρίς να ξέρω το γιατί, αφού ήμουν βρέφος. Αλλά δεν πειράζει!
Στη συνέχεια η φύση θέλησε να με δοκιμάσει εφόρου ζωής με μια κινητική δυσκολία, απόρροια μιας νοσογόνου ατμόσφαιρας, που είχε σαν αποτέλεσμα να με στείλει 8 φορές στα χειρουργεία! Οκτώ φορές γλίτωσα το θάνατο, αφού το πρόσωπό μου, αντί να βλέπει το χαρούμενο βλέμμα της μάνας, έβλεπε τις μάσκες χλωροφορμίου και τα χειρουργικά εργαλεία. Αλλά δεν πειράζει!
Πολλά τα νοσοκομεία, πολλά τα ιδρύματα! Γονείς δεν γνώριζα!.. Ήμουν κι εγώ ένα από τα άπορα παιδιά που έστελναν για οικοτροφείο σε διάφορα σπίτια όπως στην Κοκκινιά, όπου δεν θυμάμαι τι φαγητό έτρωγα. Θυμάμαι όμως την ψυχρότητα και το ξύλο, που έτρωγα, χωρίς να ξέρω γιατί. Ώσπου κάποια στιγμή, περίπου εννέα ετών, αισθάνθηκα κι εγώ μια χαρά στη ζωή, αφού αντίκρισα ποια ήταν επί τέλους η μορφή της μάνας και του πατέρα μου, όταν πήγα στο χωριό μου!
Ακολούθησε η αδικία της πολιτείας. Μέχρι πέτρες μου πετούσαν ορισμένοι αγροίκοι όταν πήγαινα σχολείο. Δεν ήθελαν την προκοπή ενός ανθρώπου που ήθελε να σπουδάσει και να προσφέρει κι αυτός κάτι στον συνάνθρωπό του, μόνο και μόνο διότι ήταν διαφορετικός στην … εμφάνιση από αυτούς! Ήταν ό,τι χειρότερο βίωσα στη ζωή μου. Και το αίμα να ρέει από τις πετριές πολύ. Αλλά δεν πειράζει.
Έβγαλα σχεδόν μόνος μου το δημοτικό σχολείο. Και διάβαζα σαν λαθραναγνώστης τα βιβλία των άλλων, διότι ο πατεράκος μου δεν είχε χρήματα να μου αγοράζει βιβλία. Περιμέναμε να γεννήσει η κότα για να πάρουμε 2 αυγά, ώστε ν’αγοράσουμε, ως είδος με είδος, ένα 12φυλλο μικρό τετράδιο για το σχολείο! Πολλές φορές περιμέναμε τη βροχή, να κατεβάσουν τα ρέματα λάσπη και πάνω σ’αυτήν να χαράζουμε με ένα μικρό κλαδί τις ασκήσεις που μας έβαζε να λύσουμε η δασκάλα. Αλλά δεν πειράζει!
Ακολούθησε το Εξατάξιο Γυμνάσιο. Ξύλο, Χριστούλη μου!.. Ξύλο πολύ!.. Επειδή οι καθηγητές ήσαν σχεδόν εξόριστοι στο ορεσίβιο μέρος που ζούσαμε (συνήθως από δυσμενή μετάθεση) ξεσπούσαν πάνω μας. Οι άλλοι το άντεχαν, διότι τόβαζαν στα πόδια, ενώ εγώ δεν μπορούσα!. Και να το ξύλο!… Ιδιαίτερα από έναν Αθανάσιο Μπαλάσκα, φιλόλογο, που ξεσπούσε συνέχεια σε μένα. Τι ξύλο έτρωγα, Χριστούλη μου!.. Τι ξύλο!… Κι ας ήμουν φρόνιμος και αριστούχος μαθητής! Αλλά δεν πειράζει!..
Με το ζόρι κατάφερα να βρω μια δουλίτσα και να βγάζω το ψωμί μου. Ποιος να σε προσλάβει με σοβαρές κινητικές δυσκολίες!.. Έδινα ολόκληρο τον εαυτό μου, για ν’ αποδείξω ότι μπορώ να προσφέρω κι εγώ κάτι στην κοινωνία, αλλά ο μισθός; Λιγότερος κι απ’ό,τι έπαιρναν οι καθαρίστριες! Παράλληλα σπούδαζα για να πιάσω καμιά δουλίτσα αν με σχόλαγαν! Όπως και έγινε το 1985, αλλά δεν πειράζει!
Ακολούθησα επιτυχώς την δημοσιογραφική οδό με εξαιρετική επιτυχία. Σχεδόν είκοσι χρόνια! Μια ζωή!..Χιλιάδες άρθρα, συνεντεύξεις, χρονογραφήματα, ευθυμογραφήματα, έρευνες, ρεπορτάζ, αποστολές, και τόσα άλλα. Πολλά τα βραβεία, αλλά ο Εκδότης ήταν … ο χειρότερος σκωτσέζος στις συναλλαγές του μαζί μου! Ούτε το ταμείο των δημοσιογράφων δεν πλήρωνε! Κι έτσι έμεινα απέξω!.. Αλλά δεν πειράζει.
Έγινα Διευθυντής Συντάξεως του δημοσιογραφικού περιοδικού «Ο ΤΥΠΟΣ», που έλαβε 2 φορές το Βραβείο Μπότση! Τι ξενύχτια, τι δουλειά, τι γράψιμο. Ολόκληρο το περιοδικό (τουλάχιστον 100 σελίδες ανά τεύχος) για πέντε ολόκληρα χρόνια, εκτός από το σημείωμα του Εκδότη, το έγραφα εξ ολοκλήρου μόνος μου! Αλλά ο Εκδότης … ας μη μιλήσω!
Μεγάλος πια, πήγα και στο πανεπιστήμιο! Εκεί να δεις την αδικία, Χριστέ μου!.. Την υποκρισία και την φαυλότητα!.. Σάπια μυαλά σε φκιασιδωμένα κρανία!.. Υπήρχαν καθηγητές (όχι όλοι) οι οποίοι σου μιλούσαν με ύφος χιλίων καρδιναλίων και μόλις περνούσε δίπλα τους μια φαινομηρίδα φοιτήτρια, έσκυβαν σαν μαϊμούδες μέχρι τη γη και έπαιρναν το ύφος χιλίων πιθήκων, χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και τιμής!..
.jpg)
Συνέχισα στην τηλεόραση με αρκετά μεγάλη επιτυχία. Ένας αγώνας ζωής για προβολή και διάδοση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας!..Υπήρχε, βλέπεις, και το (ασήμαντο, αν θες) πνευματικό μας υπόβαθρο. Πρόβαλα ανθρώπους που δεν τους γνώριζε κανείς και σήμερα βρίσκονται στη κορυφή της πολιτικής, επιστημονικής ή πολιτιστικής ζωής του τόπου, αλλά κάνουν ότι δεν σε γνωρίζουν. Αλλά δεν πειράζει.
Πολλοί εκδότες εξέδωσαν δεκάδες βιβλία μου, πολλά εκ των οποίων σημείωσαν σημαντική κυκλοφοριακή επιτυχία. Αλλά ας μη μιλήσω για μερικούς τηλε-βιβλιοπώλες, που οι ίδιοι αναγνώριζαν δημοσία, ότι έγιναν πλούσιοι από την δική μου εργασία! Δεν είναι, όμως, της παρούσης στιγμής και μάλιστα πρωτοχρονιάτικα να μιλήσω. Αλλά δεν πειράζει, αν και την αχαριστία δεν τη συγχωράς ούτε και συ Χριστούλη μου!
Στο διάστημα αυτό –και ιδίως στο Ιντερνέτ- έχτισα μια ολόκληρη πολιτιστική πυραμίδα με 10.000 άρθρα (!!), προβάλλοντας ανθρώπους που ίσως δεν άξιζαν. Το έκανα, όμως, από πραγματική αγάπη, επειδή κάποια στιγμή ορισμένοι άνθρωποι (ιδίως καλλιτέχνες) μου είπαν έναν καλό λόγο. Αλλά εκεί να δεις αχαριστία, Χριστούλη μου! Ούτε ένα ευχαριστώ δεν έμαθαν να λένε από την πνευματική δωρεά μας! Ούτε ένα ευχαριστώ! Άλλοι νομίζοντας ότι είναι μεγάλοι, ενώ γνωρίζουν, όπως λες κι Εσύ στα Ευαγγέλια, ότι δεν μπορούν να προσθέσουν έστω και έναν πόντο στο μπόϊ τους, και άλλοι επειδή κάθονται στην Εκάλη ή αλλού νομίζουν ότι το λιπαρό κι αμαρτωλό σαρκίο τους κοστίζει πιο ακριβά από το τίμιο σαρκίο των φτωχικών ανθρώπων. Αλλά δεν πειράζει!..
Αγαπημένε μου, Χριστούλη!..
Δεν ξέρω τι θα κάνω από δω και πέρα. Ήδη βαδίζω στο 68ο έτος της ταλανισμένης ζωής μου!.. Σου ζητώ όμως μία και μοναδική χάρη: Μην επιτρέψεις άλλο την αδικία, την αχαριστία και την αγνωμοσύνη των άλλων!.. Αν η ζωή η δική μου ήταν γιομάτη βάσανα, στενοχώριες και θλίψεις, μην επιτρέψεις να τα δοκιμάσουν οι άλλοι άνθρωποι! Θέλω αύριο, που θ’ αποχαιρετήσω τον παλιό χρόνο, να μου στείλεις ένα μήνυμα ότι οι άνθρωποι θα αποχαιρετήσουν το κακό και στο τέλος θα βασιλέψει η καλοσύνη, η ανθρωπιά και η αγάπη.
Τίποτε άλλο δεν θέλω, Χριστούλη μου!
Τίποτε άλλο!…
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
