Είθισται, στη δημοσιογραφία, να χρησιμοποιούμε φράσεις-«κλισέ», όπως αποκαλούνται, για να περιγράψουμε πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα
Μερικές από τις πιο συνήθεις εξ αυτών; «Σε απεργιακό κλοιό η χώρα»… «Παραλύουν ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας»… «Χειρόφρενο τραβούν τα μέσα μεταφοράς»… Πόσες φορές δεν τις έχετε ακούσει; Και, μεταξύ μας, μήπως τις έχετε βαρεθεί; Αν απαντούσα ο ίδιος στο ερώτημά μου, θα έλεγα «ναι» και πιθανολογώ ότι αυτό δεν θα απείχε και πολύ από την πραγματικότητα. Τουναντίον… Τότε, λοιπόν, γιατί δεν καταργούμε τις απεργίες; Ναι, καλά διαβάσατε και το επαναλαμβάνω: Γιατί δεν καταργούμε τις απεργίες;
Κατανοώ, αντιλαμβάνομαι, «αφουγκράζομαι» ήδη τις αντιδράσεις… «Μα, τι μας λέει το φερέφωνο των εργοδοτών; Είναι δυνατόν να απεμπολήσουμε το δικαίωμα στην απεργία, για το οποίο δόθηκαν τόσοι αγώνες; Για το οποίο χύθηκε τόσο αίμα; Είναι ποτέ δυνατόν;».
Θα τολμήσω και πάλι να απαντήσω: «Ναι, είναι». Και το πιστεύω ακράδαντα, γιατί θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι είδους απεργίες θέλουμε, με ποια στόχευση, και αν η σημερινή τους μορφή, έτσι όπως πραγματοποιούνται στην Ελλάδα, έχει πραγματικό αντίκρισμα, νόημα και ουσία.
Σε περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί, ο «βολεμένος» συνδικαλισμός στη χώρα μας, που κάθε τόσο εξανίσταται και «επαναστατεί», ολοένα και λιγότερους μπορεί να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει και να βγάλει στους δρόμους και τις πλατείες. Πώς να το πετύχει, άλλωστε, όταν οι απεργίες υπαγορεύονται, ουσιαστικά, από κομματικά συμφέροντα ή έχουν ως μόνο κίνητρο τη διατήρηση των προνομίων όσων… τρώνε με χρυσά κουτάλια;
Ναι, οι συνταγματικά κατοχυρωμένες συνδικαλιστικές ελευθερίες είναι αδιαπραγμάτευτες και οι απεργίες αποτελούν την έσχατη «γραμμή άμυνας» των εργαζομένων, αλλά συχνά γίνονται «παιχνίδι» στα χέρια εγκάθετων συνδικαλιστών, οι οποίοι συνήθως καθοδηγούνται από ιδιοτελείς κομματικές ηγεσίες. Και όταν οι συνδικαλιστές χρησιμοποιούνται ως «πολιορκητικοί κριοί», για να εξυπηρετήσουν άλλους σκοπούς, πέρα από τα συμφέροντα των εργαζομένων, τότε η ίδια η έννοια και η ουσία της απεργίας υπονομεύεται εκ των έσω και φθείρεται στη συλλογική και κοινωνική συνείδηση.
Την ίδια ώρα, οι λεγόμενες «γενικές απεργίες», μόνο τέτοιες δεν είναι, τελικά, καθώς ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα… δεν απεργεί. Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται με τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, κάθε φορά που προκηρύσσεται απεργία στα μέσα ενημέρωσης ή γενική απεργία της ΓΣΕΕ -δεν είναι τυχαίο ότι η τελευταία επιτυχημένη απεργία στον κλάδο μας «χάνεται» κάπου στα βάθη του χρόνου, στο μακρινό 1975. Αναλογιστείτε πόσο… ακατανόητο είναι να απεργεί το μετρό, για παράδειγμα, αλλά τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ να λειτουργούν κανονικά. Τα παραδείγματα είναι άπειρα… Σκεφτείτε επίσης πόσο «άνισες» και «ταξικές» τείνουν να είναι οι απεργιακές κινητοποιήσεις.
Αναρωτηθείτε αν θα φωνάξουν ποτέ τα ίδια συνθήματα και θα σηκώσουν τα ίδια πανό τα «golden boys» των ΔΕΚΟ με τους παχυλούς μισθούς και οι εργαζόμενοι των 500 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα. Συλλογιστείτε εάν τα γενικώς και αορίστως διατυπωμένα αιτήματα καταλήγουν να είναι ανεδαφικά, να κουράζουν και να απογοητεύουν -π.χ. «να καταργηθεί το Μνημόνιο» ή το πιο… φρέσκο, «πάρτε πίσω το πολυνομοσχέδιο». Και σταματήστε ένα λεπτό, για να σκεφτείτε, τελικά, πόσοι άνθρωποι καταλήγουν να ταλαιπωρούνται από τις απεργίες στις καθημερινές τους ασχολίες και συναλλαγές, με αποτέλεσμα να μην τάσσονται στο πλευρό των απεργών, αλλά να βρίσκονται, κάθε φορά, είτε από οργή είτε από απογοήτευση, απέναντί τους.
Από την άλλη, η λύση φυσικά και δεν είναι να παραδώσουμε τα πάντα στους ιδιώτες και να στερήσουμε από τον συνδικαλισμό κάθε του «όπλο». Το τι θα… διαδεχτεί τις απεργίες, το ποιος θα είναι ο τρόπος αντίδρασης, σε ένα επόμενο στάδιο, απέναντι στις αυθαιρεσίες των εργοδοτών και των κυβερνήσεων, είναι ευθύνη όλων μας να το σκεφτούμε και να το συζητήσουμε ανοιχτά, δίχως παρωπίδες, χωρίς… μαλλιά στη γλώσσα. Και να καταλήξουμε σε έναν κοινό τόπο, προτού ο θεσμός της απεργίας «ξεφτιλιστεί» εντελώς…
