Πολιτικός ρεαλισμός ή εθνική αξιοπρέπεια;
Είναι ποτέ δυνατό να συναινέσουμε εμείς, στον εξευτελισμό μας για το Σκοπιανό;
Από τον Δημήτρη Ριζούλη
Το δίλημμα είναι σαφές: Πολιτικός ρεαλισμός ή εθνική αξιοπρέπεια; Το Σκοπιανό δεν είναι απλό ζήτημα. Έχει πολλές πτυχές, και οι περισσότερες ανάγονται στην Ιστορία.
Ωστόσο, τα πολιτικά συμφέροντα και η προπαγάνδα μπέρδεψαν την κατάσταση και στους δύο λαούς. Ως προς την ιστορική διάσταση του σκοπιανού προβλήματος δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η χρησιμοποίηση του ονόματος «Μακεδονία» από τη γειτονική χώρα συνιστά καπηλεία. Ορισμένοι ιστορικοί (της νεωτεριστικής σχολής) υποστηρίζουν ότι η Μακεδονία δεν περιοριζόταν γεωγραφικά στα όρια της σημερινής Ελλάδας, αλλά επεκτεινόταν και σε άλλες περιοχές, περιλαμβάνοντας και εδάφη των Σκοπίων. Ομως, ακόμα κι αν είναι έτσι, δεν έχει κανένα δικαίωμα το κρατίδιο του Βορρά να θεωρεί δική του κληρονομιά (και ουσιαστικά, ιδιοκτησία) τον Μέγα Αλέξανδρο και συνολικά το μακεδονικό βασίλειο. Αυτή η τακτική, που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια, είναι ξεκάθαρη παραχάραξη της Ιστορίας! Δυστυχώς, όμως, οι διάφοροι «ευαίσθητοι» ιστορικοί αρνούνται να το αναγνωρίσουν…
Ιστορικά, η μακεδονική Ιστορία και η κληρονομιά της ανήκουν στην Ελλάδα, εντός της οποίας είναι η Βεργίνα, αλλά και η αρχαία Πέλλα, οι δύο πρωτεύουσες του μακεδονικού βασιλείου, όπου μεγαλούργησαν ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος.
Η χρυσή λάρνακα, μέσα στην οποία ο σπουδαίος αρχαιολόγος Μανώλης Ανδρόνικος ταυτοποίησε τα απομεινάρια του σώματος του Φιλίππου Β΄, φέρει στο πάνω μέρος της το δεκαεξάκτινο αστέρι, το οποίο καθιερώθηκε να ονομάζεται «Ηλιος της Βεργίνας». Πόσο… κωμικό είναι, λοιπόν, ένα άλλο κράτος να χρησιμοποιεί αυτό το σύμβολο ως σημαία του και να διεκδικεί την «πατρότητά» του, παρότι ανακαλύφθηκε στην ελληνική επικράτεια! Βεβαίως, οι Σκοπιανοί συμμορφώθηκαν και απέσυραν από τη σημαία τους το αστέρι, όμως την «ιδιοκτησία» του ακόμα τη διεκδικούν!
Η καπηλεία της Ιστορίας κρύβει πολιτικά συμφέροντα που την επέβαλαν – αρχικά από τον Τίτο και στη συνέχεια (μετά τη διάλυση της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας) από την ηγεσία του τότε νεοσύστατου κρατιδίου, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του και αναβίωσε τους θρύλους του Μεγαλέξανδρου για να αποκτήσει εθνική υπόσταση.
Ο Τίτο αποφάσισε να μετονομασθεί η Βαρντάσκα Μπανόβινα (δηλαδή, «διοίκηση του Βαρδάρη») σε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας», προωθώντας σχέδια που περιελάμβαναν την «ένωση όλων των Μακεδόνων».
Ετσι, έδωσε δήθεν ιστορικό υπόβαθρο στα επεκτατικά κομμουνιστικά σχέδιά του. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Γιουγκοσλαβία δεν έθεσε ποτέ μακεδονικό θέμα! Μάλιστα, σε εκκλησιαστικό επίπεδο, το Πατριαρχείο Σερβίας έφτασε στο σημείο να κηρύξει σχισματική τη λεγόμενη «Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία», που είχε ιδρύσει ο Τίτο στα Σκόπια. Η αναβίωση του προβλήματος έλαβε χώρα ύστερα από τις πρώτες ελεύθερες εκλογές στην περιοχή, στις 11 και τις 25 Νοεμβρίου 1990. Τότε εξελέγη η πρώτη μετακομμουνιστική βουλή των Σκοπίων, με πρόεδρο τον Κίρο Γκλιγκόροφ.
Το μακεδονικό παραμύθι ξεδιπλώθηκε και πάλι, για προφανείς λόγους.
Από το 1990 έως σήμερα έγιναν πολλά λάθη από την ελληνική πλευρά. Τελικά, αποδείχθηκε ότι τα Σκόπια έχουν πολύ μεγάλη εξάρτηση από τη χώρα μας και ουσιαστικά δεν μπορούν χωρίς αυτήν! Η οικονομία τους στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε ελληνικές επιχειρήσεις, ενώ και ο διεθνής αποκλεισμός τους (λόγω της εκκρεμότητας του ονόματος) τα καθιστά εξαιρετικά ανίσχυρα. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε σε ένα κρατίδιο με μη συμπαγή πληθυσμό και με σημαντική αλβανική μειονότητα που θέλει να ελέγξει την κατάσταση συνολικά!
Ο αδύναμος κρίκος της υπόθεσης είναι οι Σκοπιανοί. Εκείνοι θα έπρεπε να εκλιπαρούν για λύση και όχι εμείς. Γιατί η σημερινή κυβέρνηση, ξαφνικά, προσπαθεί να επιβάλει μια λύση που θα παραχωρεί, έστω κατά το ήμισυ, το όνομα «Μακεδονία»; Ποιος ο λόγος της ξαφνικής σπουδής; Εκτός κι αν έχουν δοθεί σχετικές υποσχέσεις σε ξένα συμφέροντα…
Ο πολιτικός ρεαλισμός πιθανόν να επιβάλλει την εξεύρεση λύσης για να ενισχυθούν διεθνείς συμμαχίες και να υπάρξει οικονομικό όφελος με την ενδυνάμωση της σχέσης με τα Σκόπια.
Οι οπαδοί αυτών των απόψεων υποστηρίζουν ότι «ούτως ή άλλως, ήδη σε όλον τον πλανήτη αποκαλούν τα Σκόπια “Μακεδονία”». Πράγματι! Από την άλλη, όμως, υπάρχει και η εθνική αξιοπρέπεια. Ας αποκαλούν οι υπόλοιποι τα Σκόπια όπως θέλουν. Είναι δυνατόν να συναινέσουμε εμείς, επισήμως, στον εθνικό εξευτελισμό μας; Χάριν της διπλωματίας θα διαγράψουμε την Ιστορία και την αλήθεια;
Καλύτερα πολιτικά χαμένοι, παρά εθνικά ταπεινωμένοι! Σε τελική ανάλυση, οι Σκοπιανοί «καίγονται» για λύση, όχι εμείς.
Πηγή: http://aktines.blogspot.gr
