Ήταν όλοι εκεί όπως και εσύ. Οι πάντες. Χριστιανοί μετά το Κυριακάτικο σχόλα- σμα, φίλαθλοι που συζήταγαν τις απογευματινές ενδεκάδες. Παρέες νέων, γονείς με καρότσια, συνταξιούχοι. Επαρχιώτες και Αθηναίοι. Στασίδια και τατουάζ. Κουστούμια και φόρμες. Ένα μωσαϊκό κάτω από την τεράστια γαλανόλευκη που τους σκέπαζε όλους και κάλυπτε επιφανειακές διαφορές και αντιθέσεις. Ανθρωποι διαφορετικών κοινωνικών και γεωγραφικών καταβολών καθώς και οικονομικής προέλευσης. Μεσοαστοί και λαϊκούρες. Εθνικά ευαίσθητοι και απλά περίεργοι. Κόσμος και κοσμάκης. Όλοι ενωμένοι για ένα ευγενή σκοπό. Όχι για να μην τους κοπεί το επίδομα, ούτε για να «τρουπώσει» κάπου το άνεργο παιδί τους. Με ένα απλό «φτάνει», για όλα που έχουν συμβεί και που έρχονται. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί ήταν πως το πλήθος ήταν κόσμιο! Καμία σχέση με το απίστευτο υβρεολόγιο που άκουσε τις προηγούμενες μέρες εναντίον του. Πολύ καλύτερο από αυτούς που το βρίζανε. Από κάποιες «κλειστές ψυχές και αγιάτρευτες» που θέλουν να διαφοροποιηθούν όχι γιατί πιστεύουν κάτι διαφορετικό, απλά για να την πουν στο διπλανό τους. Πως είναι πιο προοδευτικοί και πιο απελευθερωμένοι από τι άραγε; Κάποιους απίθανους τύπους που γοητεύονται όταν ο Σον Κόνερι βάζει το Κιλτ του αλλά χλευάζουν τη στολή των Μακεδονομάχων που φοράνε οι απόγονοι τους. Αντίθετα ο κόσμος έχει βιωματικά κάτι διαφορετικό. Σίγουρα μπορεί να χορέψει ένα Καλαματιανό και ένα Ράικο χωρίς να χάσει τα βήματα. Η πλειοψηφία είναι δεμένη με της γη της. Νιώθει πως έχει ρίζες δίπλα στις ρίζες με τις ελιές. Και συγκινείται με οτιδήποτε ελληνικό όπως έμφυτα ο καθένας με οτιδήποτε δικό του. Οι γύρω δρόμοι από το Σύνταγμα γεμάτοι. Παλμός και προσμονή για τον ερχομό του. Η συγκίνηση μεγάλη μόλις ανέβηκε στην εξέδρα η ζώσα μνήμη αυτού του τόπου. Ο επι-Μίκης! Απόλυτη σιωπή από το πλήθος για να τον ακούσει. Ξεκίνησε για να εξηγήσει το ποιος είναι με φωνή που έβγαινε δύσκολα. Συνέχισε να μιλάει για τη Μακεδονία όταν κάποιοι προσπάθησαν να μας μεταφέρουν με τα συνθήματά τους στη δεκαετία του ’40. Κάποιοι άκαπνοι επίγονοι που έξυσαν πληγές που δεν είναι δικές τους. Καλύφθηκαν όμως από το μέγα πλήθος και από το κεντρικό σύνθημα. Γι’ αυτό άλλωστε ήμασταν όλοι εκεί. Να χαθούν οι όποιοι ήθελαν να καπηλευτούν αυτή τη μεγάλη σύναξη. Ελληνικές σημαίες κυματίζουν παντού. Εθνικοποίηση των μαζών μετά από καιρό. Όχι στη διάλυση των πάντων. Είμαστε χώρα και όχι χώρος. Οι ομιλίες συνεχίζονται και σιγά-σιγά ο κόσμος φεύγει. Αποχωρούμε από τη Βασιλίσσης Σοφίας προς το μετρό. Μέσα στα ασφυκτικά από κόσμο βαγόνια ξεκινά- νε τα πρώτα ειρωνικά σχόλια για τους …140.000 της αστυνομίας. « Οι τύποι είναι απίστευτοι» και άλλα παρόμοια ακούγονται από όλους εν χορώ. Κρατάμε το μεγαλειώδες που ζήσαμε και αφήνουμε όλα τα άλλα να πέσουν κάτω. Βιώσαμε το γεγονός με όλες μας τις αισθήσεις δεν χρειαζόμαστε κανέναν να μας το περιγράψει και να το ερμηνεύσει. Η Κυριακή που είχε ταυτότητα δεν γινόταν να μην κλείσει όπως αρμόζει σε μία τέτοια μέρα. Βρισκόμαστε αργά το απόγευμα στη Νέα Φιλαδέλφεια για τον ποδοσφαιρικό αγώνα. Έχουμε φάει τις γιαουρτλού και το γλυκό της Κυριακής- εκμέκ πολίτικο- και εσύ παρατηρείς γύρω σου. Διακρίνεις ανθρώπους με αλλιώτικη μελαχροινάδα και πλατιές μύτες που ίσως κρατάτε από μέρη πανάρχαια. Βλέπεις τον αγώνα. Και η μέρα δεν γίνεται να μην τελειώσει μαγικά και θριαμβευτικά όπως ξεκίνησε. Από τα 93 χρόνια του Μίκη έρχεται η νίκη της ΑΕΚ στο 94’. Και ενώ πανηγυρίζεις με τον κόσμο που καταφτάνει από όλη την Αθήνα παρατηρείς το οδόσημο στον δρόμο που έχει γεμίσει. Οδός Προύσσης. Γελάς ευχαριστημένος και ετοιμάζεσαι να πας στο σπίτι σου, στην οδό Προύσσης στην Πάτρα.
