Εξάλλου τα έχει όλα. Σταρ και οικονομικά οφέλη, φωτογραφίες και ξεχασμένες αλλά πάντα επιθυμητές γκλαμουριές, κουτσομπολιά, καλλίγραμμα μοντέλα, πρόσφορο έδαφος για αρνητική κριτική και φτηνή αντιπολίτευση για την απόφαση.
Οι υπερασπιστές και οι πολέμιοι χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα εξαπολύοντας επιχειρήματα. Η μία πλευρά υπερασπίστηκε τη διαφορετικότητα του μνημείου και τη χρήση του κατά την αρχαιότητα, τον συμβολισμό της Ακρόπολης αλλά και τη σημασία της πράξης «στήνω πασαρέλα».
Η άλλη δέχθηκε ανάλαφρα την εμπορευματοποίηση της Ακρόπολης και κοίταξε κατάματα τα οφέλη που θα εξασφάλιζε η χώρα και τα μνημεία από τα 2 εκατ. ευρώ της Gucci και τη δημοφιλία από τους υψηλούς 300 προσκεκλημένους που θα φωτογραφίζονταν και θα κατέλυαν στα ξενοδοχεία της Αθήνας.
Εκριναν την απόφαση του ΚΑΣ οπισθοδρομική (το γράφουμε κομψά, ακούστηκαν απίθανα σχόλια), η οποία δεν χαρακτηρίζεται από το πνεύμα της εποχής που θέλει μνημεία και χορηγούς να βαδίζουν πλέον αγκαλιά, βοηθώντας ο ένας τον άλλον. Σχέσεις που ευδοκιμούν στο εξωτερικό και κυρίως στην Ιταλία.
Εκεί όπου οι περικοπές στον προϋπολογισμό για την πολιτιστική κληρονομιά, ιδιαίτερα κατά τα χρόνια της διακυβέρνησης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, οδήγησαν τα μνημεία σε κατάρρευση και άνοιξαν την πόρτα στους ιδιώτες χορηγούς: ο όμιλος Tod’s χορηγεί με 25 εκατομμύρια το Κολοσσαίο, ο οίκος Fendi με 2 εκατ. τη Φοντάνα ντι Τρέβι κ.ά.
Το καλό της υπόθεσης Gucci είναι ότι άνοιξε πάλι τη συζήτηση για τη χρήση των αρχαιολογικών χώρων στο ευρύ κοινό, τη δυνατότητα παραχώρησής τους σε σύγχρονους καλλιτέχνες και τη σχέση μνημείων-χορηγών. Αυτές τις τρεις πτυχές επιχειρήσαμε να ανιχνεύσουμε με τους συνομιλητές μας.
Διεθνείς διακεκριμένες προσωπικότητες στους χώρους τους και με διαφορετική επιχειρηματολογία, συντάσσονται -εντελώς συμπτωματικά- με το «όχι» του ΚΑΣ και ενώ τάσσονται υπέρ των ανοιχτών μνημείων προς την κοινωνία, λένε «ναι μεν αλλά» για τους χορηγούς που τα φλερτάρουν.
ΠΗΓΗ: efsyn.gr
