«Οὔτε ὑπάρχει πιὸ σίγουρος θάνατος γιὰ ἕνα ἔθνος, πλὴν νὰ παραδώσῃς τὴν πολιτικὴ στοὺς συμμάχους σου»
(Πολιορκία, 1953).
Αὐτὰ ἔγραφε χρόνια πρὶν ὁ ΥΠΕΞ κ. Κοτζιάς, ἀλλὰ φαίνεται πὼς τώρα ποὺ εὑρίσκεται στὴν ἐξουσία τὰ ἔχει ξεχάση.
Μιᾶς καὶ μὲ τὰ τελευταία γεγονότα, ἀπὸ τὸ «Μακεδονικό» μέχρι τὴν κρίση στὰ Ἰμια, ὅλα δείχνουν πὼς τὴν ἐξουσία δὲν τὴν ἀσκεῖ ἡ κυβέρνησις ἀλλὰ ἄλλοι «σύμμαχοι».
Για τὴν μὲν Ἑλλάδα, διὰ τοῦ πρέσβεως κ. Τζέφρυ Πάιατ, ὁ ὁποῖος μετὰ τὸ σκοπιανό, ἀνέλαβε νὰ «καθαρίσῃ» καὶ μὲ τοὺς Τούρκους καὶ τὰ πρόσφατα ἐπεισόδια στὰ Ἴμια!
Γιὰ δὲ τὴν Κύπρο, τὴν προστασία της ἀνέλαβε τὸ ἰδιο τὸ …Ἰσραήλ.
Τὶ μᾶς ἀνησυχεῖ ὅμως σέ ὅλα αὐτά;
Πώς, ἱστορικά, ὅταν παραδίδῃς ἐξωτερικὴ πολιτικὴ καὶ ἐθνικὴ κυριαρχία γιὰ τὰ συμφέροντα καὶ σχεδιασμοὺς ἄλλων δυνάμεων, εἶναι θέμα χρόνου νὰ τὸ πληρώσῃς πολὺ ἀκριβά.
Τὰ ζήσαμε ἄλλωστε μὲ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφὴ ἀλλὰ καὶ στὸν ἐμφύλιο πολέμο.
Ὅπως τὰ ζοῦμε ἐπὶ ὀκτὼ καὶ πλέον χρόνια μὲ τὴν οἰκονομικὴ καταστροφὴ τῆς χώρας, ἐπειδὴ παραδώσαμε κυριαρχία σὲ θέματα οἰκονομικῆς πολιτικῆς.
Μόνο ποὺ τὰ οἰκονομικὰ ἀργὰ ἢ γρηγόρα ξεπερνῶνται, ἀλλὰ τὰ Ἐθνικὰ καὶ εἰδικὰ θέματα κυριαρχίας οὐδέποτε ξεπερνῶνται.
