(Με τον τρόπο του Παναγιώτη Κονδύλη. Ευρωπαϊκή Ένωση, Ελλάδα, Τουρκία. Μία αλυσίδα αυτονόητης και ανόητης υποτέλειας και καταστροφής)

Η αλήθεια είναι πως η μνημονιακή υποταγή πήρε την essence της σωτηρίας.

Η επερχόμενη νέα τουρκική σκλαβιά θα πάρει, όπως φαίνεται με τα λόγια του Παναγιώτη Κονδύλη, μια αίσθηση πολιτισμικού νεοπλουτισμού και εκσυγχρονιστικής αναγκαιότητας στο βωμό του «εξευρωπαϊσμού» πέρα από «εθνικιστικούς αταβισμούς», που ως στοιχεία της εθνικής μας παράδοσης

έχουν, σχεδόν, παραχωρηθεί στα ακροδεξιά μορφώματα, αφού ο, κατά τον Μίκη Θεοδωράκη, «αριστερόστροφος φασισμός» αποδείχτηκε, τελικά, ευρωποκεντρικός.Ίσως, ακόμα, να παρουσιαστεί και ως μια εκβιαστική διέξοδος από την ευρωπαϊκή λεηλασία των οικονομικών, κοινωνικών, ανθρωπίνων και βιολογικών δικαιωμάτων μας, κατά το βυζαντινό δίλημμα «καλύτερα σαρίκι τουρκικό, παρά τιάρα παπική».

Μα ούτως ή άλλως, μετά τον Διαφωτισμό ο φασισμός και ο ναζισμός είναι οι μοναδικές πολιτισμικές αξίες και υποθήκες της Ευρώπης.

Εξάλλου, αυτό, σχεδόν, έχουμε ακούσει στην τρέχουσα πρεμούρα της παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας στον τουρκικό βραχίονα των Σκοπίων.

H αλήθεια είναι ότι από μια επαιρόμενη ως Αριστερά εξουσία περίμενα «την αντιμετώπιση του μοντερνισμού ως μια ποιοτική και όχι χρονική αναγκαιότητα», σύμφωνα με την άποψη του Adorno και όχι τον «σύγχρονο εθνικισμό ως μια αντίδραση άμυνας ενάντια στη βάρβαρη κατοχή του πολιτισμού», σύμφωνα με τον Kafka, ίσως, γιατί να έχει δίκαιο, τελικά, ο Γαλλοσενεγαλέζος rapper MC Solaar, που τραγούδησε στο «Gangster moderne» γι’ αυτούς που θέλουν να κάνουν την πολιτική ως το σύγχρονο γκάκστερ (“Il veut faire de la politique pour être un gangster moderne”).

Ας παρακολουθήσουμε, λοιπόν, με τα λόγια του Παναγιώτη Κονδύλη την συλλογική εθνική μας ευθανασία:

«… Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίσθηκε ψυχή τε και σώματι στην «Ευρώπη» για να διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας… δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά, ανίσχυρη κι αναζητώντας παρηγοριές ή εκλογικεύσεις, ν’ αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και αυτονόητο καθήκον του «εξευρωπαϊσμού» της, αφού μάλιστα οι «πολιτισμένοι άνθρωποι», που έχουν ξεπεράσει τους «εθνικιστικούς αταβισμούς», δεν ξεκινούν πολέμους για πράγματα τόσο απαρχαιωμένα μέσα στον εκλεπτυσμένο μας κόσμο, όσο είναι δα τα κυριαρχικά δικαιώματα… φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη…»

 

ΠΗΓΗ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ