Και ο Γιάν(ν)ης Βαρουφάκης κόμμα; Και ο Γιάν(ν)ης Βαρουφάκης, ο οποίος κινείται στην ίδια οδό με τέως αντιμνημονιακούς συντρόφους του, ιδρύοντας ένα νέο πολιτικό φορέα. Ασφαλώς, η φιλοδοξία (και) του συγκεκριμένου προσώπου είναι απολύτως συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Ως εκ τούτου, είναι και θεμιτή. Θα έλεγε δε κανείς ότι οι άνθρωποι που διακατέχονται από φιλοδοξίες δεν συμβιβάζονται με τη μετριότητα, τη στασιμότητα ή και την οπισθοδρόμηση. Θέλουν να εξελίξουν τουλάχιστον εαυτούς, εάν όχι εαυτούς και αλλήλους, μέσα από τη βελτίωσή τους και τη δική τους μετεξέλιξη. Ισχύει αυτό και στην πολιτική, η οποία είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής. Πολιτικός χωρίς να κρύβει μέσα του φιλοδοξίες δεν υπάρχει. Ωστόσο, είναι θέμα ο τρόπος και ο χρόνος που τις εκδηλώνει, σε συνδυασμό με το κατά πόσο αυτές συνάδουν με τις πραγματικές δυνατότητές του
Αρκετές φορές στο παρελθόν πολιτικές προσωπικότητες με σημαντική παρουσία στο δημόσιο βίο, είτε επειδή ασφυκτιούσαν μέσα στα στενά όρια των κομμάτων τους είτε επειδή διαφωνούσαν και ένιωθαν αδικημένοι απ’ αυτά, προχώρησαν στην ίδρυση του δικού τους πολιτικού φορέα. Από τον Κωστή Στεφανόπουλο, ο οποίος αποχωρώντας από τη Νέα Δημοκρατία ίδρυσε τη ΔΗΑΝΑ, και τον Αντώνη Σαμαρά που ήθελε να κάνει την υπέρβαση με την Πολιτική Ανοιξη, μέχρι τον Γεράσιμο Αρσένη, τον Γιώργο Καρατζαφέρη με τον ΛΑΟΣ, αλλά και την Ντόρα Μπακογιάννη που δημιούργησε τη Δημοκρατική Συμμαχία, δεν ήταν λίγοι οι πολιτικοί που επιχείρησαν να κάνουν κόμμα, αγνοώντας τη θρυλική ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ: «Οποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος». Γνωρίζουμε τη συνέχεια και την κατάληξη. Τα εγχειρήματα των περισσότερων είχαν άδοξο τέλος και
υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν εκεί απ’ όπου έφυγαν, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία.
Αλλες εποχές, άλλες συνθήκες θα πει κανείς. Σύμφωνοι, αλλά τα παθήματα πολιτικών μεγάλου διαμετρήματος φαίνεται ότι δεν γίνονται μαθήματα για νεώτερους, που αν και υπολείπονται κατά πολύ σε ειδικό βάρος και απήχηση θέλουν να ηγηθούν προσωποπαγών πολιτικών φορέων. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το φαινόμενο της ίδρυσης αλλεπάλληλων νέων κομμάτων, που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια επιδημικές διαστάσεις. Κόμματα ίδρυσαν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Σάββας Τσιτουρίδης με τον Νίκο Τσιαρτσιώνη, για κόμμα μίλησε ο Νότης Μαριάς, ενώ κόμμα εξαγγέλθηκε ακόμη και από τη Ραχήλ Μακρή (τη θυμάστε;), η οποία επιχείρησε λίγο αργότερα με οπαδούς της να εισβάλει στη Βουλή!
Βέβαια, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι τα προαναφερόμενα πρόσωπα δεν μπορούν καν να μπουν στη ζυγαριά της σύγκρισης με πολιτικούς του παρελθόντος, με σημαντική εμβέλεια, που έκαναν το ανάλογο βήμα χωρίς επιτυχία. Ως εκ τούτου, πιθανολογούμε ότι είναι προδιαγεγραμμένη και η τύχη που θα έχουν ως κομματικοί αρχηγοί. Πάντως, για το τέλος, ας συμφωνήσουμε ότι και στην πολιτική οι προσωπικές φιλοδοξίες είναι θεμιτές, αρκεί να συμπλέουν με την αυτογνωσία (εάν αυτή υπάρχει) και να μην την υποσκελίζουν.
