Η βεβήλωση των Ορθοδόξων Ιερών Ναών με τις κοσμικές συναυλίες

Πρωτοπρεσβύτερος Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

Ἐν Πειραιεῖ 3-4-2018

Ὁ Οἰκουμενισμός καί ἡ ἐκκοσμίκευση εἶναι οἱ δύο μεγαλύτεροι κίνδυνοι για την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Μέσα στά πλαίσια τῆς ἐκκοσμίκευσης, τίς τελευταῖες δεκαετίες ὁλοένα καί περισσότερο στό ἐξωτερικό καί στήν Ἐλλάδα λαμβάνει χώρα ἕνα ἀπαράδεκτο, τραγικό καί βέβηλο φαινόμενο. Οἱ ὀρθόδοξοι Ἱεροί Ναοί μετατρέπονται σέ χώρους κοσμικῶν συναυλιῶν.

Ἐκφράζοντας τήν πλήρη ἀντίθεσή μας στό ἀνωτέρω ἐκφυλιστικό φαινόμενο, θά θέλαμε νά παρουσιάσουμε στήν ἀγάπη σας μερικά ἀποσπάσματα ἀπό τό ἐξαίρετο κείμενο τοῦ Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., Αἰδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση μέ τίτλο «Ἡ βεβήλωση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν (12-12-2010). Κορυφαῖο γεγονός στήν κακή πορεία τῶν θεμάτων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως»^[1].

«… Τό πρωΐ τελέσθηκε τό φρικτό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στό ὁποῖο μετά φόβου καί τρόμου παρίστανται οἱ ῎Αγγελοι, καί τό βράδυ στόν ἴδιο καθαγιασμένο χῶρο ὀργανώθηκε κοσμική συναυλία μέ κοσμικούς τραγουδιστάς καί τραγουδίστριες καί πλῆθος μουσικῶν ὀργάνων.

᾿Ακόμη καί ἄν δέν γνωρίζει κανείς τούς Ἱερούς Κανόνες, πού προβλέπουν αὐστηρές ποινές γιά ὅσους μετατρέπουν τούς ἱερούς χώρους σέ «κοσμικά καταγώγια», ἁπλές θεολογικές γνώσεις καί ἁπλές ἀρχές εὐσεβείας κραυγάζουν ὅτι οἱ Ἱεροί Ναοί εἶναι ἱεροί τόποι, καί ὅλα ὅσα ὑπάρχουν μέσα στόν Ἱ. Ναό εἶναι ἱερά πράγματα.

Μοναδική καί ἀποκλειστική χρήση τους εἶναι ἡ λατρεία καί ἡ ἐξύμνηση τοῦ Θεοῦ καί ἡ τέλεση τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. ῞Οσοι δραστηριοποιοῦνται καί ἐνεργοῦν μέσα στούς Ἱ. Ναούς ἔχουν εἰδική μυστηριακή Χάρη καί ἀποστολή, ὅπως οἱ κληρικοί τῶν τριῶν βαθμῶν τῆς ἱερωσύνης, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι καθίστανται στά διακονήματά τους, ὅπως οἱ ἱεροψάλτες, οἱ ἀναγνῶστες, οἱ νεωκόροι, μέ εἰδική ἱεροτελεστική εὐχή καί ἀκολουθία.

Οἱ ἐκκλησιαζόμενοι ἐπίσης μεταβαίνουν στούς Ἱ. Ναούς, ὄχι γιά νά ἀκούσουν κοσμικά τραγούδια ἀπό κοσμικούς τραγουδιστές μέ κοσμικό περιεχόμενο, ἀλλά μόνον τά εὐαγγελικά λόγια, ψαλμούς καί ὕμνους καί ᾠδές πνευματικές, ὥστε νά ἀποσπασθοῦν ἀπό τά γήϊνα καί νά ὑψωθοῦν πρός τά οὐράνια.

῾Ο Ἱ. Ναός εἶναι οἶκος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ οὐρανός ἐπί τῆς γῆς. Μπορεῖ κανείς νά τόν μεταβάλει σέ κοινό οἶκο, σέ γῆ, σέ χῶρο κοσμικῶν καί γήϊνων ἐκ δηλώσεων;

Τί νόημα τότε ἔχουν τά λειτουργικά «ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας», «τάς θύρας τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρό σχωμεν», «τά ἅγια τοῖς ἁγίοις»;

῎Ηδη στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ προφητικός λόγος εἶναι πολύ αὐστηρός γιά ὅσους δέν διαστέλλουν μεταξύ ἱεροῦ καί βεβήλου· «Οἱ ἱερεῖς αὐτῆς (τῆς ῾Ιερουσαλήμ) ἠθέτησαν νόμον μου καί ἐβεβήλουν τά ἅγιά μου· ἀναμέσον ἁγίου καί βεβήλου οὐ διέστελλον καί ἀναμέσον καθαροῦ καί ἀκαθάρτου… καί ἐβεβηλούμην ἐν μέ σῳ αὐτῶν»^[2].

Γιʼ αὐτό καί μετά θείας ὀργῆς ὁ Κύριος ἐξεδίωξε ὅσους εἶχαν προσβάλει τήν ἱερότητα τοῦ Ναοῦ, μετατρέποντας τόν οἶκο τοῦ Θεοῦ εἰς οἶκον ἐμπορίου^[3].

Τό ῞Αγιο Πνεῦμα κατά τόν ᾿Απόστολο Παῦλο κατοικεῖ ἐντός τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Θεοῦ καί δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ἄλλα πνεύματα^[4].

Θά ἠμποροῦσε κανείς νά παραθέσει πάμπολλες μαρτυρίες γιά τήν ἱερότητα τῶν Ἱ. Ναῶν καί τήν ἀποκλειστική τους χρήση μόνο γιά λατρευτικούς σκοπούς. ῾Υπενθυμίζουμε ἁπλῶς ὅτι, ὅταν στήν Θεσσαλονίκη ὁ ἱστορικός Ἱ. Ναός τοῦ ῾Αγίου Γεωργίου τῆς Ροτόντας χρησιμοποιήθηκε γιά παρόμοιες καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις, ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριῶν ἐκ μέρους ἐν πρώτοις τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου, τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἄλλων Ἱεραρχῶν, τῆς ῾Ιερᾶς Κοινότητος τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καί τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν, πού ζητοῦσαν ἀπό τό ῾Υπουργεῖο Πολιτισμοῦ νά ἀποδοθεῖ ὁ Ἱερός Ναός ἀποκλειστικῶς στή λειτουργική χρήση καί νά παύσει ὡς μουσειακός χῶρος νά χρησιμοποιεῖται γιά καλλιτεχνικές καί ἄλλες ἐκδηλώσεις.

Τό Τμῆμα μάλιστα Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολγικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ὀργάνωσε ᾿Επιστημονική ῾Ημερίδα τόν Μάρτιο τοῦ 1997 μέ θέμα· «῞Αγιος Γεώργιος–Ροτόντα. Λατρευτικός ἤ μνημειακός χῶρος; ῾Ιστορική, ᾿Αρχαιολογική, Νομοκανονική καί Θεολογική Προσέγγιση».

Στά δημοσιευμένα Πρακτικά αὐτῆς τῆς ἡμερίδος βρίσκει κανείς ἄφθονες μαρτυρίες γιά τήν ἀποκλειστική χρήση τῶν Ἱερῶν Ναῶν ὡς χώρων λατρείας.

᾿Επειδή ὁ Ἱερός Ναός καθαγιάζεται κατά τήν τελετή τῶν ἐγκαινίων καί χρίεται διʼ ῾Αγίου Μύρου, ἀλλά καί ἐπειδή πολλαπλασιαστικῶς καί πληθυντικῶς καθαγιάζεται μέ τήν ἐν αὐτῷ τέλεση τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, τήν ἀνάγνωση τῶν ἱερῶν λόγων καί τήν παρουσία ἱερῶν σκευῶν καί εἰκόνων, μένει ἐσαεί ἱερός, ἀκόμη καί ἄν ἐγκαταλειφθεῖ γιά ποικίλους λόγους καί ἐρειπωθεῖ.

᾿Από τῆς πλευρᾶς μάλιστα αὐτῆς πρέπει νά ἐπανεξετάσουν τό θέμα κάποιοι Ἀρχιερεῖς, πού παρίστανται καί οἱ ἴδιοι στήν βεβήλωση Ἱερῶν Ναῶν, πού ἀνήκουν κακῶς στήν ᾿Αρχαιολογική ῾Υπηρεσία, ὅπως π.χ. ὁ Ἱερός Ναός τοῦ ῾Αγίου ᾿Αχιλλίου Πρεσπῶν, στά ἐρείπια τοῦ ὁποίου ὀργανώνονται κάθε ἔτος καλλιτεχνικές ἐκδηλώσεις.

῾Υπάρχει πολύ χῶρος δίπλα καί γύρω ἀπό τόν Ἱ. Ναό γιʼ αὐτές τίς ἐκδηλώσεις.

Δυστυχῶς τά ἀνοίγματα καί οἱ ἀγάπες πρός τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες ἀσκοῦν ὄντως διαβρωτική ἐπίδραση· αὐτούς μιμούμαστε, γιατί αὐτά ἐκεῖ εἶναι συνηθισμένη πρακτική.

Κατά τά ἄλλα νομίζουμε ὅτι μέ τούς διαλόγους καί τά οἰκουμενιστικά δρώμενα τούς βοηθοῦμε καί τούς ἐπηρεάζουμε νά βροῦν τήν ἀλήθεια.

Διαβρωνόμαστε σέ πολλά ἐμεῖς καί ἀμφιβάλλουμε γιά τήν μοναδική ᾿Αλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν ῾Αγίων Πατέρων.

᾿Εμεῖς θά παραθέσουμε ἁπλῶς μία φράση τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἀνα φέρει ὅτι «Οὐκ ἐστι θέατρον ἡ ᾿Εκκλησία, ἵνα πρός τέρψιν ἀκούωμεν» καθώς καί τόν Ϟζ´ κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκ. Συνόδου, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι τούς «ἀδιακρίτως τούς Ἱερούς Τόπους κοινοποιοῦντας… εἰ μέν κληρικός εἴη καθαιρείσθω, εἰ δέ λαϊκός ἀφοριζέσθω».