Βιώνοντας τις ημέρες αυτές την κλιμάκωση του Θείου Δράματος, την δραματική κορύφωση της Εβδομάδος των Παθών, τη Σταύρωση και το τελικό θρίαμβο της Αναστάσεως εκ νεκρών στρέφουμε αναπόδραστα το νου στα πάθη της Πατρίδος και του Λαού μας και μάλιστα στα όσα υφίστανται τα τελευταία χρόνια καθώς και την αναλογία τους με το Θείο Δράμα.
Υπάρχουν όμως κάποιες ιδιαιτερότητες στην αναλογία αυτή που απαιτούν την προσοχή μας.
Από την μία πλευρά, ο Θεός περιεβλήθη την ανθρώπινη υπόσταση για να βιώσει με ανθρώπινα μέτρα τα Πάθη και την Σταύρωση, αίροντας το δυσβάστακτο άγος της πανανθρώπινης αμαρτίας και εξαγνίζοντας το ανθρώπινο γένος με την Θυσία Του, χαρίζοντάς μας δια παντός με το Αναστάσιμο Θαύμα την Ελπίδα της Σωτηρίας μας.
Πρόκειται δηλαδή για μία εμπλοκή του Θείου στην πορεία της ανθρωπότητος με συγκεκριμένα χρονικά και τοπικά όρια, μια αλληλουχία γεγονότων που η Ορθόδοξη Διδασκαλία και Λατρεία αναπλάθουν εις το διηνεκές.
Μια εμπλοκή και συμπόρευση που εκ της φύσεώς της εκτινάσσεται πέραν οιωνδήποτε ανθρωπίνων ορίων, σε αέναη επανάληψη στην αΐδια και πανταχού παρούσα Θεϊκή ολοκλήρωση.
Αυτή η αδιατάρακτα επαναλαμβανόμενη αλληλουχία των γεγονότων που μας παραδίδει η Ορθόδοξη Διδασκαλία είναι που δημιουργεί τη βεβαιότητα της νομοτέλειας. Τη βεβαιότητα δηλαδή ότι την Εβδομάδα των Παθών και τον μαρτυρικό Σταυρικό Θάνατο του Κυρίου θα ακολουθήσει το λυτρωτικό θαύμα της Αναστάσεώς του εκ νεκρών.
Από την άλλη πλευρά, βιώνουμε μία πολυδαίδαλη και βαθιά κρίση, τη συνισταμένη του μακρόχρονου σχεδιασμού και δράσεως των τοκογλύφων του παγκόσμιου εξουσιασμού και της προδοσίας των εξωνημένων πρακτόρων του στο υπόστρωμα του πολιτιστικού σταδίου που διανύουμε, της Παρακμής.
Μία κρίση που καταβαραθρώνει απάνθρωπα το παρόν και το μέλλον του ελληνικού λαού, υπονομεύει καίρια την διαχρονική υπόσταση του ελληνικού έθνους και καθιστά την ίδια την εθνική μας ύπαρξη πιθανό διακύβευμα των εξελίξεων την οδυνηρή κορύφωση των οποίων βιώνουμε. Μια κρίση, της οποίας η βιούμενη υπόσταση και η προβλεπόμενη εξέλιξη παραπέμπουν στην αντιστοίχιση με την Εβδομάδα των Παθών και την μαρτυρική της κατάληξη.
Μια αντιστοίχιση όμως, που συνειρμικά φέρει τη σπορά του θριαμβικού πέρατος της εκ νεκρών Αναστάσεως και της ενδόξου επαναφοράς, με νομοτελειακή σχεδόν βεβαιότητα.
Η ιστορία όμως δεν έχει συγκεκριμένη ροπή ούτε αναγνωρίζει νομοτέλειες.
Δεν είναι μια γραμμική αλληλουχία γεγονότων με αρχή και τέλος, αλλά εξελίσσεται σπειροειδώς και αενάως μέσα στο χρόνο, υποκείμενη στις δεσμεύσεις των φυσικών νόμων και κανόνων αλλά κατευθυνόμενη μόνο από τη συνισταμένη της δράσεως των εθνών και των ηγουμένων μειοψηφιών τους.
Η αναστροφή των διαδικασιών της και η έξοδος από την κρίση δεν είναι μια αυτονόητη και αυτόματη διαδικασία και εξέλιξη.
Στις χιλιετίες της ανθρώπινης ιστορίας, όσα έθνη δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις εξελίξεις και να απαντήσουν στις εκάστοτε προκλήσεις των καιρών, εξαφανίστηκαν από το προσκήνιό της
Το Ελληνικό έθνος επομένως δεν μπορεί να παραμένει άβουλο και αδρανές, έρμαιο των εξελίξεων που άλλωστε κι αυτές δεν είναι αυτόματες αλλά επακόλουθες άλλων δράσεων και παρεμβάσεων.
Αντιθέτως, οφείλει αντιδρώντας να αναλάβει τον ιστορικό του ρόλο, επανερχόμενο στο δρόμο της κοσμοθεωρητικής του προοπτικής. Ένα δρόμο, στον οποίο όχημα και οδηγός δεν είναι άλλος από την ίδια την επιλεκτική του ομάδα: το εθνικιστικό κίνημα.
Το κίνημα που αναβαπτιζόμενο στα νάματα του εθνικού μας πολιτισμού και της παραδόσεως, εμπνεόμενο από τις διδαχές των πρωτοπόρων διδασκάλων μας, εμφορούμενο όχι από εξωπραγματικές και αντιανθρώπινες δοξασίες αλλά από την φυσική ιδεολογία του ανθρώπου και των λαών, μπορεί να δώσει σύγχρονες απαντήσεις και νικηφόρες διεξόδους στα αδιέξοδα της παρακμής και των αντιαξιοκρατικών της κατεστημένων.
Ένας δρόμος που δεν είναι ούτε βραχύς ούτε εύκολος.
Ένας δρόμος που χρειάζεται συνέπεια, αγώνα, πίστη, θυσίες και προσήλωση στο Σκοπό.
Ένας δρόμος που το τέλος του οριοθετούν σαν ατίμητο έπαθλο η Ανάσταση του Γένους μας και το ξανάρχισμα της Κοσμοθεωρητικής του πορείας.
Κώστας Καρδαράς
