Eν έτει 2018, ο βομβαρδισμός πληροφοριών που δέχεται καθημερινά ο εγκέφαλός μας δεν έχει προηγούμενο. Αφίσες, έντυπα, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και φυσικά το διαδίκτυο είναι τα μέσα τα οποία χρησιμοποιούνται για την έκφραση της οποιασδήποτε (ας πούμε) γνώμης. Αν και πολλοί ευαγγελίζονται τα δημοκρατικά τους χαρίσματα, αν και μας λένε ότι ζούμε στην εποχή της απόλυτης ελευθερίας στη γνώμη και στην έκφρασή, μια πιο προσεκτική ματιά μας οδηγεί στο αντίθετο συμπέρασμα. Φυσικά, δεν θα μιλήσουμε αόριστα σαν αριστεροί, αλλά θα μιλήσουμε για τους αριστερούς και τον σεβασμό τους στην αντίθετη γνώμη. Ας αρχίσουμε όμως με κάτι πολύ βασικό.
Τι είναι η γνώμη; Γνώμη (ουσιαστικό): αυτό που νομίζει κάποιος ότι είναι σωστό, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται και κρίνει κάτι. Αφού το λεξικό μας χάρισε τον ορισμό της γνώμης, ας αναφερθούμε στη γνώμη κατά τα χρόνια της αριστεράς (ή και της χολέρας, το ίδιο είναι). Από τη πρώτη μέρα που ο Σύριζα και οι αυτοαποκαλούμενοι Ανεξάρτητοι Έλληνες, βρέθηκαν στην εξουσία, η καταπολέμηση της αντίθετης γνώμης, ο χαρακτηρισμός της κάθε γνώμης δεν έχει προηγούμενο. Δεν μιλάμε μόνο για λογοκρισία, μιλάμε για κάτι πιο αισχρό. Αναφερόμαστε στη στοχοποίηση της αντίθετης γνώμης αλλά και του φορέα της. Δεν τους αρκεί να φιμώσουν αυτούς που διαφωνούν, αλλά θέλουν να τους χαρακτηρίζουν με τελικό σκοπό, τη στοχοποίηση του οποιουδήποτε ιδεολογικού ή πολιτικού τους αντιπάλου.
Τα αδιάψευστα γεγονότα
Εδώ όμως ας αναφέρουμε κάποια περιστατικά, τα οποία μαρτυρούν εμφατικά τη φύση εκείνων που υποτίθεται υπηρετούν τον Ελληνικό λαό. Κοινοβούλιο επί προεδρίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ο Αντώνης Σαμαράς από του βήματος της βουλής αναφέρεται στην ευθύτητα, χρησιμοποιώντας τη φράση «αντρική στάση». Η αντίδραση της προέδρου άμεση: «Φράσεις σεξιστικές, δεν θα ξανακουστούν». Χαρακτηρισμός ως «σεξιστικής» μιας κατ’ εξοχήν λαϊκής φράσης. Ο σημερινός πρόεδρος όμως της Βουλής δεν διαφέρει. Ο Δένδιας θέλοντας να ειρωνευτεί τον Τσακαλώτο που είπε ότι θα επιθυμούσε ένα ραντεβού με γνωστή για την όμορφη εμφάνισή της ηθοποιό, είπε «Γεωργία Βασιλειάδου και πολύ σας είναι». Μαντέψτε αντίδραση… Η ειρωνεία με κάποια δόση αστεϊσμού, χαρακτηρίστηκε ως σεξιστική! Φυσικά η επιλογή διαλόγων στον ναό της δημοκρατίας και οι απαντήσεις από τους προέδρους του κοινοβουλίου δεν είναι τυχαία. Λογοκρισία και εκτός της βουλής. Δεν αρκούνται όμως μόνο στη βουλή. Στα κανάλια, μπορεί να επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας όταν οι βουλευτές προσπαθούν να κάνουν κάτι που με πολλή φαντασία να μοιάζει με διάλογο, αλλά κάπου τα βρίσκουν. Συνομιλούν μόνο με όσους κολυμπούν στα απόβλητα του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Όποιος διαφωνεί με το μεταπολιτευτικό καθεστώς, στερείται του δικαιώματος να εκφράσει τη διαφωνία του. Η διαφωνία, λένε, ότι αποτελεί τον πυρήνα του δημοκρατικού διαλόγου. Επειδή ουσιαστικές διαφωνίες δεν υπάρχουν, δεν γίνεται κάποιος εποικοδομητικός διάλογος και έτσι το επίπεδο της πολιτικής στη χώρα μας, μοιάζει με αυτό του εγχώριου ποδοσφαίρου. (Δυστυχώς όμως η πολιτική δεν διακόπτεται όπως το πρωτάθλημα). Αφού λοιπόν οι δημοκράτες, απαγορεύουν στους «αντιδημοκράτες» να μιλούν, βγαίνουν και πουλάνε το παραμύθι για αντίσταση, δικαιώματα και, φυσικά, ελευθερία. Αυτομάτως, ο «αντιρρησίας» πρακτικά χάνει την οποιαδήποτε δυνατότητα έκφρασης. Είπαμε, δημοκρατικά πράγματα.
Αριστερές παρεμβάσεις
Στο πλαίσιο της ελευθερίας που μας λένε ότι υπάρχει, οι παρεμβάσεις των αριστερών είναι εξωφρενικές. Πιο πρόσφατο παράδειγμα η εξέλιξη με τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο, ο οποίος αν και αθώος κατά το Δικαστήριο, θα οδηγηθεί πάλι στο εδώλιο.Οι αντιδράσεις για την αθωωτική απόφαση του Δικαστηρίου από το σύνολο της αριστεράς, αλλά και οι δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, ίσως οδηγήσει κάποιον καχύποπτο στο ενδεχόμενο μιας ωμής κυβερνητικής παρέμβασης. (Προσωπικώς δηλώνω πολύ καχύποπτος…). Ίσως φταίει το γεγονός ότι δικάστηκε και αθωώθηκε ένας κληρικός, ο οποίος αν και ορθόδοξος μίλησε «ανορθόδοξα» κατά τη δική τους «ορθότητα». Αν και οι αριστεροί δεν διστάζουν να κρίνουν πολύ σκληρά τους δικαστές, ίσως και να παρεμβαίνουν στο έργο τους, δεν διστάζουν να νομοθετήσουν, ώστε η δικαιοσύνη να γίνει εργαλείο στα χέρια τους. Έτσι λοιπόν, ο λεγόμενος αντιρατσιστικός νόμος, διώκει ποινικά πλέον αυτόν που υποστηρίζει ότι «το άσπρο δεν είναι μαύρο». Ίσως η καταδίκη κάποιου βάσει του εν λόγω νόμου, να κάνει τους αριστερούς να μιλήσουν με κολακευτικά λόγια για το δικαστικό σώμα. Δεν θα μας εκπλήξει…
Οι αριστεροί, η ελευθερία και ο εθνικισμός
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά, πάρα πολλά παραδείγματα ώστε να αποδείξουμε ότι οι αριστεροί δεν είναι υπέρμαχοι της ελευθερίας της γνώμης, αλλά πολέμιοί της. Εμείς που δεν χαρακτηριζόμαστε από πολιτικάντικη τσίμπλα, αλλά από κριτική σκέψη τους χαλάμε το γλυκό. Γιατί; Γιατί εμείς πραγματικά πολεμάμε για μια πραγματική, ουσιώδη ελευθερία. Ο Νίκος Παπαγεωργίου στο εξαιρετικό του βιβλίο «Εθνικό Κράτος και Δημοκρατία», αναφέρει ότι σε ένα Εθνικό κράτος η ελευθερία δεν είναι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση. Τα δικαιώματα χωρίς τη δυνατότητα να αξιοποιηθούν είναι τρύπα στο νερό. Σε αυτή τη τρύπα είναι δομημένο το πολιτικό-κοινωνικό μας σύστημα. Ο εθνικισμός, ως μόνιμος φορέας της προόδου και της αναγέννησης δεν μπορεί παρά να αντιστέκεται. Ας προσπαθούν να μας φιμώσουν, ας μας στοχοποιούν, ας μας χαρακτηρίζουν. Εμείς θα είμαστε εδώ, να μιλάμε, να γράφουμε, να δρούμε. Όλα αυτά για ένα Έθνος όπως του αξίζει: ΕΛΕΥΘΕΡΟ!
Μιχάλης Τάντης
