Οκτώ χρόνια κρατάει το μαρτύριο, οκτώ χρόνια ανεβαίνουμε ως χώρα το δικό μας Γολγοθά, οκτώ χρόνια βρισκόμαστε στη δίνη μιας ατέρμονης ύφεσης από την οποία δεν λέμε να βγούμε με τίποτα.
Ποιος, όμως, ευθύνεται για την κατάντια μας; Προφανώς, εμείς οι ίδιοι, που είχαμε πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική (όχι ότι και τώρα την έχουμε προσεγγίσει συλλογικά), που δεν κάναμε πράγματα αυτονόητα, γιατί ακριβώς δεν τα θεωρούσαμε αυτονόητα. Και, δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, τα αυτονόητα εξακολουθούν να είναι ζητούμενα. Παραμένουμε στάσιμοι και μοιάζουμε σαν τη γάτα που κυνηγάει την ουρά της, ανατροφοδώντας τον φαύλο μιας κρίσης που θα έπρεπε να συνιστά προ πολλού παρελθόν. Είχε κι ένα δίκιο ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν έλεγε «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», αν και επί των ημερών του μείναμε στα λόγια τα μεγάλα και όχι μόνο δεν αλλάξαμε, αλλά έκτοτε συνεχίσαμε να βουλιάζουμε. Ακόμη και σήμερα, η βελτίωση σημαντικών οικονομικών δεικτών δεν εφάπτεται της πραγματικής οικονομίας που παραπαίει, αδυνατώντας να στηθεί στα πόδια της.
Κι όμως, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι επιβάλλεται να αλλάξουμε. Να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι η (χρεοκοπημένη, επί της ουσίας) Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να ζει όπως παλαιότερα, δεν γίνεται να πορευτεί στο μέλλον με τους όρους της δεκαετίας του 1980. Αυτή η στρέβλωση παρήλθε, ανεπιστρεπτί, ασχέτως εάν εξακολουθούμε να βιώνουμε τις επιπτώσεις της. Δεν είναι δυνατόν πια να περνάμε πλουσιοπάροχα με δανεικά, που όχι μόνο δεν είναι αγύριστα αλλά δίνονται με το… σταγονόμετρο και με σκληρούς όρους που επιδεινώνουν διαρκώς τις ζωές μας. Πρέπει να το πάρουμε αλλιώς, να συνειδητοποιήσουμε ότι η επιστροφή μας στην κανονικότητα, με ευρωπαϊκούς όρους, περνάει μέσα από το χτίσιμο της πραγματικής οικονομίας. Κι αυτό δεν γίνεται με επαχθές δανεισμό και δυσβάστακτους φόρους.
Αναμένοντας το χαρμόσυνο νέο της Ανάστασης του Κυρίου, ενισχύεται και η ελπίδα, η προσδοκία μας και για την πολυπόθητη Ανάσταση της χώρας. Αλλά αυτή δεν θα έλθει με το (προγραμματισμένο) τέλος του τρέχοντος μνημονίου, τον ερχόμενο Αύγουστο. Οσο κι αν τα κυβερνητικά στελέχη, προεξάρχοντος του Πρωθυπουργού, ισχυρίζονται ότι τελειώνει η εποχή των μνημονίων, η αλήθεια είναι ότι η «σκιά» τους θα μας συνοδεύει για πολλά χρόνια ακόμη. Εκτός αυτού, ζητείται και μια πειστική απάντηση για το πώς θα καλυφθούν αργότερα οι χρηματοδοτικές ανάγκες μας με τα «τσουχτερά» επιτόκια των αγορών, την ώρα μάλιστα που πρέπει να τηρηθεί και η δέσμευση για την επίτευξη υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων. Επομένως, για να γυρίσει ο ήλιος και να αναστηθεί η χώρα, θέλει δουλειά πολλή…
