Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Τι θα γίνει τελικά – αν πρόκειται να γίνει κάτι και δεν μιλάμε για συζητήσεις μεταξύ «τυρού και αχλαδίου»- με τους περίφημους πλέον «53» του Σύριζα οι οποίοι φιλοδόξησαν να αποτελέσουν μια εσωτερική φωνή «επαγωγικών διαφωνιών» μέσα στο κυβερνητικό κόμμα και τελικώς έχουν ήδη αγγίξει την έννοια του «ποντικιού που βρυχάται»; Τι σχεδιάζουν να κάνουν; Τι πιστεύουν ότι προσφέρουν με την ύπαρξή τους ; Τι «εξυπηρετούν»; Κρύβεται κάτι πίσω από τις ατελέσφορες και απλά «ρηματικές θέσεις» που φτάνουν πλέον στο σημείο να μην απασχολούν κανέναν, πολύ περισσότερο τον Τσίπρα;
Διάβασα αρκετές «διαπιστώσεις», κριτικές και αναλύσεις γι αυτούς τους αναποτελεσματικούς «αντιρρησίες» της πρωτοβουλίας των «53+» που έφτασαν στο σημείο να να δημιουργήσουν τη δική τους ιστοσελίδα αλλά κανέναν δεν έχουν πείσει ότι η υποτιθέμενη αυτή εσωκομματική αντιπολίτευση είναι διατεθειμένη και έτοιμη να έρθει σε «ρήξη» με το Μέγαρο Μαξίμου, με την ευκαιρία αυτής της διήμερης «συγκέντρωσης» κεκλεισμένων των θυρών με φόντο και τις εξελίξεις στη ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινά κάτι για την – μέχρι τώρα φιλολογική- κίνηση των «53» και τα μέλη της υποτιθέμενης αριστερής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ με αυτή την «ευρεία σύσκεψη» σε κάποιο κεντρικό ξενοδοχείο ή «κάνουμε συσκέψεις ώστε δουλειά νάχουμε;»
Αναλυτές αρκετά γνωρίζοντες κατέθεταν ότι υπάρχουν «ζυμώσεις» και ότι αυτές οι «ζυμώσεις» έχουν και περιεχόμενο και στόχο την « επόμενη μέρα μετά τη λήξη του Προγράμματος, τα «φαινόμενα δυσλειτουργίας» στο κόμμα για τα οποία κάνουν λόγο, αλλά και οι τελευταίες εξελίξεις τόσο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά και στη διεθνή σκηνή». Μου είναι λίγο δύσκολο να το αντιληφθώ.
Εμένα τουλάχιστον, όλο αυτό μου δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα κακότεχνα σχεδιασμένο προπέτασμα καπνού, με την έγκριση και την ευλογία του πρωθυπουργού και του «περιβάλλοντός» του έτσι ώστε να παρουσιάζουν κινητικότητα, αντίθετες απόψεις, ζυμώσεις, αντιρρήσεις μόνο και μόνο για να υπάρχει αυτή η αίσθηση της κινητικότητας σ΄ένα κομματικό σχηματισμό που έχει εδώ και πολύ χρόνο πέσει σε τέλμα, ακινησία και αναποφασιστικότητα. Και η ύπαρξη ενός τέτοιου ακίνητου «φορέα» αποτελεί ένα φιλόδοξο –στην αρχή- άλλοθι που έχει εξελιχθεί σε ένα εκσυγχρονισμένο «ποντιακό ανέκδοτο». Χωρίς την «ποντιακή φλόγα» και αψάδα που ακόμη και τα ανέκδοτα είχαν.
Κοιτάξτε τι βλέπω: Στρέφοντας το ενδιαφέρον στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι «53» εγκρίνουν μεν τη στρατηγική Τσακαλώτου-Τσίπρα στο πεδίο των διαπραγματεύσεων αλλά διατρανώνουν την άποψη ότι οι ίδιοι επιθυμούν η ελληνική πλευρά να κερδίσει περισσότερους βαθμούς ελευθερίας και όσο περισσότερη πολιτική αυτονομία γίνεται από τον Αύγουστο και μετά. Τα όμορφα λόγια, όμορφα καίγονται δηλαδή.
Κι όσο για το ίδιο το κόμμα; Οι ίδιοι είναι που μιλούν για « πλήρη δυσλειτουργία» και μεγάλη δυσαρέσκεια για το ότι έχει ατροφήσει και δεν συνεδριάζει η Πολιτική Γραμματεία, ενώ και για το πιο ευέλικτο Όργανο που είναι το Πολιτικό Συμβούλιο σχολιάζουν για επιλεκτική ανάδειξη θεμάτων κάθε φορά από συγκεκριμένους υπουργούς. Δεδομένη θεωρείται επίσης η αντίθεσή τους στην, προκλητική, όπως τη χαρακτηρίζουν ρητορική του Υπουργού Άμυνας Καμμένου, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που η τάση έχει εκφράσει τις αντιρρήσεις της για τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Και περιμένουμε – λέει- ανακοινώσεις μετά το κεκλεισμένων θυρών διήμερο στο ξενοδοχείο και κάποιο κείμενο που εκτιμάται οτι θα βγάλει στη δημοσιότητα η τάση, έπειτα από τη διήμερη συνάντησή τους. Εδώ γελάμε. Ασταμάτητα. Αλλά περιμένουμε.
