Έμβρυο: Ένας άνθρωπος υπό αίρεση

Πρέπει να ξεπεράσουμε την κοινωνική υποκρισία. Το να μιλά κανείς σήμερα κατά των εκτρώσεων δεν είναι δείγμα γραφικότητας, αλλά ανθρωπιάς και πολιτισμού. Το να προτείνει κανείς τη θεσμική προστασία του αγέννητου παιδιού είναι μια θέση υπέρ της ζωής, ενάντια στον δικαιωματισμό και τον ατομισμό. Είναι μια θέση ευγένειας ενάντια στον αποκτηνωμένο άνθρωπο του μεταμοντερνισμού.

Ένα από τα “ισχυρότερα” επιχειρήματα όσων τίθενται υπέρ των εκτρώσεων είναι ότι το έμβρυο δεν αποτελεί ανθρώπινη ύπαρξη.
Κι αυτό γιατί η επιβίωσή του εξαρτάται απολύτως από την κυοφορούσα με την οποία είναι και οργανικά συνδεδεμένο – η ύπαρξη του δεν είναι αυτόνομη. Το ίδιο όμως ισχύει και για ένα βρέφος.
Το ίδιο και για έναν έφηβο με εγκεφαλική αναπηρία. Το ίδιο και για την υπερήλικη γιαγιά μου, που πάσχει από άνοια. Ας δολοφονήσουμε λοιπόν και αυτούς! Ή μήπως όχι;

Το κομβικό σημείο, όσον αφορά τη θέση που θα λάβει κάποιος σχετικά με τις εκτρώσεις, είναι λοιπόν το αν το έμβρυο αποτελεί “άνθρωπο”. Γιατί, ποιος θα υποστήριζε στην πασιφιστική εποχή μας την εξόντωση ενός ανθρώπου απλά και μόνο επειδή ζει; Θα ήταν χρησιμότατο να συζητήσουμε τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να είναι άνθρωπος, αλλά μια τέτοια φιλοσοφική συζήτηση θα οδηγούσε προς το παρόν σε δαιδαλώδεις δρόμους.

Όπως θα γίνει φανερό, το υπό κρίση ζήτημα για το αν το έμβρυο φέρει την ανθρώπινη ιδιότητα ή όχι, δεν είναι παρά το άλλοθι για την επέκταση των ορίων του δικαιωματισμού. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση τα όρια αυτά εισχωρούν σε πεδία γεμάτα αίμα και οδύνη. Είμαστε μπροστά στο φρικτό αποτέλεσμα της κοινωνικής υποκρισίας.

Για το δικαιϊκό μας σύστημα, άνθρωπος θεωρείται κάποιος από το γεγονός του τοκετού και έπειτα – άνθρωπος υποκείμενος δικαιωμάτων προστατευτικών της ατομικότητάς του. Είναι έτσι χαρακτηριστικό, ότι το σύστημά μας δεν προστατεύει την ανθρώπινη ζωή αλλά ένα άλλο, αξιολογικά κατώτερο δικαίωμα, το δικαίωμα μιας γυναίκας να θέλει σε δεδομένη στιγμή να κυοφορήσει και έπειτα να γεννήσει ένα βρέφος.

Η περιφραστική αυτή διατύπωση του παρεχόμενου δικαιώματος είναι κουραστική αλλά αναγκαία, επειδή ουσιαστικά δεν πρόκειται για το δικαίωμα στην μητρότητα. Διότι ο όρος μητρότητα φέρει ένα αξιακό βάρος, το οποίο το νομικό καθεστώς φαίνεται να αγνοεί, μια και θέτει τη γέννηση ενός ανθρώπου υπό την αίρεση της βούλησης ενός άλλου ανθρώπου.
Εκείνο που προστατεύεται δεν είναι η ζωή, είναι το δικαίωμα κάποιου ήδη γεννημένου να αποκτήσει – αν θέλει – μια ακόμα ιδιότητα με τα ανάλογα νομικά αποτελέσματα που θα επέλθουν. (Το ίδιο δηλαδή, όπως θα αποκτούσε εμπράγματα δικαιώματα μέσω μιας αστικής σύμβασης. Το έμβρυο όμως δεν είναι ιδιοκτησία της μητέρας του, όπως και το οποιοδήποτε παιδί δεν αποτελεί ιδιοκτησία των γονέων του).

Σε αυτήν την άποψη συνηγορεί και το γεγονός ότι τιμωρείται όποιος διαπράξει άμβλωση χωρίς τη συγκατάθεση της εγκύου. Ο νομοθέτης δηλαδή δεν θεωρεί αναγκαίο να προστατεύσει το έμβρυο, αλλά το “δικαίωμα” της εγκύου να έχει αυτήν την ιδιότητα. Η “αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος” (sic) είναι υπέρτερη από τη ζωή του εμβρύου.

Αξίζει σε αυτό το σημείο να αναρωτηθούμε: Αν το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος, τότε τι ακριβώς είναι; Ένας άνθρωπος εν δυνάμει; Και το αν αυτή η δυνητικότητα θα γίνει τετελεσμένο γεγονός, αν ο άνθρωπος δηλαδή πραγματωθεί, σε ποίου το χέρι είναι να το επιλέξει;
Ποιος θα παίξει τον ρόλο της τύχης, της μοίρας, του Θεού; Ο μεταμοντέρνος νομοθέτης απαντά: Απόλυτη εξουσία πάνω στη ζωή ενός “εν δυνάμει ανθρώπου” έχει ένας άλλος άνθρωπος, χωρίς να εξετάζονται τουλάχιστον ουσιαστικές προϋποθέσεις γι’ αυτό, απλά και μόνο προκειμένου να κατοχυρωθεί ένα ακόμα “ατομικό δικαίωμα”.

Έτσι, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι έχουμε να κάνουμε με τέτοιου είδους απάνθρωπους, ανήθικους, δολοφονικούς θεσμούς και γύρω μας κυκλοφορούν συνάνθρωποί μας που αποδέχονται και εφαρμόζουν θετικά τα προνόμια αυτών των θεσμών, περιβάλλοντας επίσης με μια ιεροποιημένη απολυτότητα τα παρεχόμενα σε αυτούς δικαιώματα.

Είναι σαφές, ότι μπροστά μας εξελίσσεται ένας θηριώδης πόλεμος ανάμεσα σε δύο οντολογικές προτάσεις, που έχουν άμεση επίδραση στη ζωή μας. Είναι επίσης σαφές ότι η κοσμοθεωρητική πρόταση του ατομισμού, δολοφονεί.

Η βιολογία και η φυσιολογία δεν αφήνουν περιθώρια συσταλτικής ερμηνείας της ανθρώπινης ζωής όσο κι αν αυτό συμβαίνει από τον μοντέρνο άνθρωπο: Tο έμβρυο είναι ένας άνθρωπος όχι εν δυνάμει, αλλά εν εξελίξει όπως είμαστε όλοι μας. Η ζωή του υφίσταται, ο τρόπος της ζωής του είναι διαφορετικός από ότι θα είναι μετά τη γέννησή του και μέχρι τον φυσικό του θάνατο.

Κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδων μικροσκοπικών ανθρώπων, ανθρώπων χωρίς “δικαιώματα”, ανυπεράσπιστων, δολοφονούνται με μεθοδικό, προμελετημένο και περιβεβλημένο με επιστημοσύνη τρόπο. Δολοφονούνται, όχι για κάτι που έκαναν, αλλά απλώς επειδή υπάρχουν. Τα σώματά τους κατακρεουργούνται και τα μέλη τους πετιούνται στα σκουπίδια.

Το μόνο παρήγορο είναι, ότι ποτέ αυτά τα παιδιά δεν θα μάθουν πως ο πρώτος τους θανάσιμος εχθρός ήταν η μητέρα τους.