Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Οι Έλληνες είτε δεξιοί είτε αριστεροί, πρέπει να αντιληφθούν πως στο διεθνές περιβάλλον που ζούμε και κινούμεθα οι ισχυρές ένοπλες δυνάμεις είναι παράγοντας αποτροπής. Και ισχυρές ένοπλες δυνάμεις σημαίνει, εκτός των άλλων, εξοπλισμένες ένοπλες δυνάμεις.
Επί πολλά χρόνια, όχι χωρίς αφορμές, πολλοί έχουν συνδυάσει τους εξοπλισμούς με τις μίζες και τη λαμογιά. Αυτό φυσικά δεν πρέπει να σημαίνει ότι η χώρα πρέπει να σταματήσει να εξοπλίζεται. Σημαίνει ότι πρέπει να βρεθούν οι ασφαλιστικές δικλείδες ελέγχου και διαφάνειας της διαδικασίας. Αλλιώς πριν από την ήττα στη μάχη θα έχει συντελεστεί και μια ακόμη ήττα, αυτή της λογικής.
Όμως στο θέμα των εξοπλισμών, ακριβώς γιατί τα χρήματα της χώρας είναι περιορισμένα, το κλειδί είναι τα αντισταθμιστικά ωφελήματα που συνήθως επιτυγχάνονται μετά από διαπραγμάτευση με τον πωλητή.
Δεν νοείται σοβαρή συμφωνία χωρίς σημαντικά αντισταθμιστικά. Και δεν μιλάμε για βίδες και παξιμάδια. Μιλάμε για συμπαραγωγές και τεχνολογία αιχμής. Η Ελλάδα έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι έχει και το προσωπικό και την υποδομή για να εκτελέσει τέτοιου είδους συμφωνίες.
Αυτά βοηθούν -εκτός από την Άμυνα- και την εθνική οικονομία της χώρας. Με τη δημιουργία θέσεων εργασίας, με τη μεταφορά τεχνολογίας και τεχνογνωσίας. Και επίσης με τη δυνατότητα είτε να σταματήσεις το brain drain είτε ακόμη και να προσελκύσεις εκ νέου στην Ελλάδα επιστήμονες και εξειδικευμένο προσωπικό που έχεις χάσει.
Άρα, το πολιτικό και ένστολο προσωπικό της χώρας θα πρέπει να βάλουν ψηλά στην ατζέντα των διαπραγματεύσεών τους τα αντισταθμιστικά, που εκτός των άλλων μειώνουν και το τελικό κόστος για τον ελληνικό λαό.
