ΚΑΙ ΕΝΑ ΛΙΑΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟ, ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΦΥΠΝΙΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΚΟΙΜΩΜΕΝΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ “ΣΤΑΥΡΟΣ”
Αποτελεί κοινή και οδυνηρή διαπίστωση ότι εν πολλοίς (υπάρχουν βεβαίως και οι επαινετέες εξαιρέσεις όπως θα αναφέρουμε πιο κάτω) ο σύγχρονος, επίσημος εκκλησιαστικός λόγος αποφεύγει να χρησιμοποιήσει τις λέξεις “αμαρτία”, “μετάνοια”,”μέλλουσα κρίση και ανταπόδοση”, “αιώνια κόλαση”, “αιώνια τιμωρία”, “Θεία δικαιοσύνη”, “Σατανάς, διάβολος, δαίμονες”, δημιουργώντας , κατ αυτόν τον τρόπο, την εντύπωση ότι ή συστέλλεται και ντρέπεται προκειμένου να μην “σοκάρει” τους κοσμικόφρονες συνανθρώπους μας ή έχουν παύσει να πιστεύουν οι εκφορείς του προαναφερθέντος λόγου στην ύπαρξη των ως άνω παρατεθεισών πραγματικοτήτων.
(Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνει μία αναγκαία διευκρίνηση: γράφοντας για επίσημο εκκλησιαστικό λόγο δεν αναφερόμαστε στον υπό ευθαρσών επισκόπων, ευλαβών ηγουμένων, σεβαστών εκπροσώπων ορθοδόξων ιεραποστολικών αδελφοτήτων, εκλεκτών ιεροκηρύκων, πληροφορούντων αξίως τη διακονία τους ιερατικώς προισταμένων ναών της πατρίδος μας, δημοσιογραφικών οργάνων ιεραποστολικών αδελφοτήτων και υπερμαχούντων του Ορθοδόξου Δόγματος και Ηθους εκλεκτών ιστολογίων αλλά στον υπό γνωστών και μη εξαιρετέων επισκόπων, “ψευτοπροοδευτικών” ιερέων, αρεστών στη νεολαία και τα ελεεινά και τρισάθλια ΜΜΕ κατά τα άλλα…, νεοορθοδόξων “φωστήρων”, μοντέρνων ιερατικώς προισταμένων ιερών ναών ενίων σφόδρα κοσμικών ενοριών, πανεπιστημιακών (μάλλον παν-επιζημίων), θεολόγων”-θολολόγων, ψευτο-χριστιανικών ιστοτόπων, διαβρωμένων από το κοσμικό και δαιμονιώδες κοσμικό πνεύμα. Εννοείται ότι οι τελευταίοι κάθε άλλο παρά εκφράζουν το γνήσιο εκκλησιαστικό πνεύμα, λόγω αξιώματος, όμως, και προτιμήσεώς τους από τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξαχρείωσης και εξαπάτησης) λόγω των “προoδευτικών” τους απόψεων, θέσεων, τοποθετήσεων και αντιλήψεων, “περνάει” στο μεγαλύτερο μέρος του λαού η αντίληψη ότι αυτοί εκπροσωπούν γνησίως και αυθεντικώς την Εκκλησία).
Βεβαίως τυγχάνει πολύ δύσκολο να παραδεχθεί κανείς ότι συμβαίνει το δεύτερο και μάλλον έτσι είναι (αν και υπάρχουν και κληρικοί, πιθανως και ανώτεροι, λίγοι οπωσδήποτε, που εμπίπτουν στη δεύτερη κατηγορία. Οι τελευταίοι θεωρούν το Διάβολο ως “προσωποποίηση του κακού” και όχι ως εκπεσόντα άγγελο-πονηρό πνεύμα).
Τυγχάνει λίαν αποκαρδιωτικό το φαινόμενο οι κήρυκες του λόγου του Θεού και φορείς της Ιερωσύνης να υπολογίζουν τους αν-υπολόγιστους ενώπιον του τριαδικού Θεού και του ευσεβούς λαού δημοσιογραφίσκους που ζουν εκ μισθωμάτων ασεβείας και να τρέμουν την απαξίωση, το διασυρμό, τον ονειδισμό, τα σκώμματα, τη χλεύη και το μυκτηρισμό που τους επιφυλάσσεται στην περίπτωση που κάνουν χρήση των προαναφερθεισών, ενοχλητικών των κοσμικών ώτων, λέξεων.
Ήδη από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης ο Θεός εντέλλεται διά μέσου του προφήτου Ησαίου τα εξής προς τους αρχιερείς: “Αναβόησον εν ισχύει και μη φείση, ως σάλπιγγα ύψωσον την φωνήν σου, και ανάγγειλον τω λαώ μου τα αμαρτήματα αυτών και τω οίκω Ιακώβ τας ανομίας αυτών” (Ησαίου 58,1). ‘Αλλωστε ποίο αξίωμα είναι τόσο συνδεδεμένο με τις έννοιες της αμαρτίας και της μετανοίας όσο το αρχιερατικό και ιερατικό;
Την αναίμακτη Θυσία εις άφεσιν αμαρτιών τελούν οι αρχιερείς και ιερείς, εξομολογούν τους αμαρτωλούς χριστιανούς, δηλαδή όλους εμάς που προσερχόμαστε στο μυστήριο της μετανοίας, διαβάζοντας τηνευχή της αφέσεως, προσέυχονται υπέρ της αφέσεως των προσωπικών τους αμαρτιών καθώς και του λαού του Θεού κ.ο.κ. Κατ εξοχήν, λοιπόν, οι προαναφερθέντες θα πρέπει να ομιλούν ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΩΣ περί μετανοίας, ανομίας, παραβάσεως του νόμου του Θεού, μελλούσης κρίσεως και ανταποδόσεως, αιωνίου κολάσεως.
Μη φοβάστε σεβασμιώτατοι και λοιποί ιερείς να λαλήσετε μετά παρρησίας σχετικώς! Μην “κομπλεξάρετε” επειδή πολλοί, εντός της εκκλησιαστικής παρεμβολής, θα σας χαρακτηρίσουν ως επηρεασμένους από το δικανικό-νομικιστικό πνεύμα της Δύσεως, ως “πιετιστές”, “ηθικιστές”, “οργανωσιακούς” κ.τ..ο.! Οδηγός σας, εν προκειμένω, δεν πρέπει να είναι τα φληναφήματα του κάθε νεο-ορθόδοξου διαστροφέως της Αληθείας αλλά ο Κύριος, οι Προφήτες, οι Απόστολοι και οι Πατέρες που συνεχώς κήρυτταν “ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ”.
Δυστυχώς, εδώ και κάποια χρόνια στο σύγχρονο, επίσημο εκκλησιαστικό λόγο πλειοδοτεί η προβολή και διακήρυξη της πολυυμνήτου και πανθαυμάστου Αγάπης του Θεού, παραθεωρουμένης και αγνοουμένης της Δικαιοσύνης του, με κατάδηλες σωτηριολογικές συνέπειες για τα μέλη της Εκκλησίας.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι όταν στις αρχές του 1981 φονικοί σεισμοί έπληξαν την περιοχή της Αττικής, Βοιωτίας και Κορινθίας, το τότε συνοδικό ανακοινωθέν (επί αρχιεπισκοπείας του αλήστου μνήμης Σεραφειμ Τίκα) απέφυγε σκανδαλωδώς να κάνει λόγο για αμαρτία και μετάνοια, προκαλώντας τις κατά πάντα δικαιολογημένες αντιδράσεις κληρικών και λαικών. Ευσεβείς ιερείς δεν ήθελαν να την αναγνώσουν ενώπιον του εκκλησιάσματος! Τι θλιβερό γεγονός αλήθεια!
Το κείμενο που πρόκειται να παρατεθεί κατωτέρω δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΣΤΑΥΡΟΣ” τον Ιανουάριο του 1974, έτους που σημαδεύθηκε από την εκδήλωση συγκλονιστικών εκκλησιαστικών, εθνικών και πολιτικών γεγονότων. Επισημαίνει το γεγονός ότι με τις φρικώδεις αμαρτίες μας έχουμε εξαντλήσει τα όρια της Θείας μακροθυμίας, προτρέπει προς μετάνοια και προειδοποιεί για τις φρικαλέες συνέπεις της αμετανοησίας μας, προσωπικής και συλλογικής. Κατά τη γνώμη μου αποτελεί υπόδειγμα επίκαιρου, αφυπνιστικού και εγερτικού προς μετάνοια-αλλαγή πλεύσεως, γνήσιου εκκλησιαστικού λόγου, που τόσο μα τόσο μας λείπει σήμερα,σε επίσημο εκκλησιαστικό επίπεδο.
“Χωρίς να αξίζουμε, αξιωθήκαμε από το μακρόθυμο Θεό, που παρατείνει το έλεός Του σε όσους τον γνωρίζουν και σε όσους δεν τον γνωρίζουν, να αντικρύσουμε την ανατολή του νέου έτους 1974. Αλλά έχει και η μακροθυμία του Θεού τα όριά της.Όταν εμείς εξερχόμαστε από τα όρια, τα οποία θέτει η φύση, η συνείδηση και ο γραπτός νόμος του Θεού (Σ.Σ.: όρα τα παλαιότερα και νεότερα ψηφισθέντα τρις-αίσχιστα νομοθετήματα) , τότε και ο Θεός αδυνατεί να μας υποφέρη. Έγινε άνθρωπος για χάρη μας. Και μεταξύ μας ιστάμενος στέναξε για την απιστία μας και διαστροφή μας και εξέβαλε τη φοβερή εκείνη κραυγή “Ω γενεά απιστος και διεστραμμένη! έως πότε έσομαι μεθ υμών; έως πότε ανέξομαι υμών; (Ματθ. 17,17). Είμαστε ικανοί να εξαντλούμε και τη μακροθυμια του Θεού!
Η απιστία, θεωρητική και πρακτική, αποτέλεσμα εωσφορικής υπερηφανείας και φαινόμενο μήτε εις τον Εωσφόρον συναντώμενο- “τα δαιμόνια πιστεύει και φρίσσει”, όπως αποδεικνύουν και οι περιπτώσεις των δαιμονιζομένων-. ο άκρατος υλισμός και ο αδίστακτος και μυθώδης πλουτισμός και ο προκλητικός ευδαιμονισμός ανθρωπομόρφων καρχαριών της κοινωνίας εφαρμοζόντων τον νόμον των θαλασσών επί αφανισμώ των αδυνάτων, η μέχρις απιθάνων διαστροφών ανηθικότητα που καταβιβάζει τους λογικούς ανθρώπους πολύ πιο κάτω από από τα άλογα και ασυνείδητα κτήνη και πληροί τη ζωή απεριγράπτου αηδίας. Η δημόσια, με κάθε μέσο, προβολή και διαφήμιση και η επίσημη υποστήριξη και επιβράβευση του κακού, και η τέλεια αποθράσυνση και εγκαύχησή του.
Και πάνω και περισσότερο απ όλα η σκληρότητα, η πώρωση και η αμετανοησία του μεγίστου μέρους της κοινωνίας , και η διαφθορά του “αρίστου” και η υποτονία αυτού και η έλλειψη σθεναρής αντιστάσεως κατά του πολυειδούς κακού , όλα αυτά στις μέρες μας έχουν περιαγάγει το Θεό σε τέτοιο σημείο, ώστε να εκσπάση εναντίον μας την οργή του. Οσονούπω η περιύμνητη αγάπη του Θεού παραχωρεί τη θέση της στην τρομερή δικαιοσύνη Του. “Οίδαμεν ότι το κρίμα του Θεού εστί κατά αλήθειαν επί τους τα τοιαύτα πράσσοντας” (Ρωμ. 2,2). Και βλέπουμε ότι το 1974 δεν ήλθε υπό αισίους οιωνούς.
Πολλα τα δυσοίωνα σημεία για την αποστάτιδα ανθρωπότητα. Ο αναρχισμός και η στυγερή εγκληματικότητα συνεχώς πυκνώνουν. Το κυμα της τρομοκρατίας εξαπλώνεται. Το αίσθημα της ασφάλειας διαλύεται, Παγκόσμια οικονομική και νομισματική κρίση σημειώνεται. Η κρίση του πετρελαίου επιτείνει σε τεράστιο βαθμό την οικονομική κρίση. Προειδοποιήσεις για παγκόσμιο λιμό γίνονται από αρμόδια χείλη.
Αναστατώσεις χωρών συμβαίνουν. Εστίες πολεμικού πυρός διατηρούνται και νέες δημιουργούνται. Μέγας κίνδυνος υπαρχει η Μέση Ανατολή να σημάνη την έναρξη τρίτου παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος θα σημάνη το σχεδόν οριστικό τέλος της ασεβούς και αφηνιασάσης ανθρωπότητος.
Αν δεν το έχουμε αισθανθεί ακόμη, εγγύς είναι ο καιρός , κατά τον οποίο θα αισθανθούμε τι σημαινει ο προφητικός λόγος του Κυρίου, “και έσται επί της γης συνοχή εθνών εν απορία ηχούσης θαλάσσης και σάλου, αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη” (Λουκ.21, 25-26). Απαισιόδοξοι; ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΤΕΡΟΙ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ. (Σ.Σ. Ας εμβαθύνουν σχετικώς κάποιοι αιθεροβάμονες και σούπερ-αισιόδοξοι που μάλλον δεν έχουν κατανοήσει το μέγεθος της από του Θεού αποστασίας…).
Εν όψει των δεινών που επέρχονται στην οικουμένη, όσοι άπιστοι και αδιάφοροι πνευματικώς, ας αφήσουν τους ψευδοεγωισμούς και την κραιπάλη μέθη της καταναλωτικής -και υπό του παμφάγου πυρός της αμαρτίας καταναλισκομένης- αμαρτίας, και ας ενδιαφερθούν ζωηρά και ας ερευνήσουν σοβαρά , να μάθουν επί τέλους, αν αυτός ο Χριστιανισμός είναι αλήθεια ή ψεύδος, αποκάλυψη Θεού ή επινόηση “παπάδων”. Ας ερευνήσουν προ πάντων το πλήθος των προφητειών της Βίβλου. Αν θέλουν αποδείξεις για να πιστέψουν , στις προφητείες θα βρουν τις πλέον τρανές και καταπληκτικές αποδείξεις.
Όσοι πιστοί γνωρίζουμε γιατί πιστεύουμε. Όσοι άπιστοι, δεν γνωρίζουν γιατί δεν πιστεύουν. Ω εάν αποφάσιζαν οι άπιστοι να ενδιαφερθούν σοβαρά για το ύψιστο των θεμάτων!
Δεν ελλείπουν αποδείξεις για τη θρησκεία μας, ελλείπει σοβαρότητα εκ μέρους των ανθρώπων Ελλείπει ακόμη και η περιέργεια να διαβάσουν οι άνθρωποι, έστωκαι μία φορά , την Παλαιά Διαθήκη και το Ευαγγέλιο. Ω Σατανά, πόση απροθυμία εμβάλλεις στις ψυχές όταν πρόκειται για την Αγία Γραφή…Άπιστοι! Ερευνήσατε τις Γραφές σοβαρά και ειλικρινά και θα μεταβληθείτε άρδην.
Όσοι δε πιστοί, εν όψει των επερχομένων δεινών ας προετοιμάζουμε τις ψυχές μας για θλίψεις και θάνατο. Όλου του κόσμου σειομένου, ο χριστιανός μπορεί να έχει εσωτερική ειρήνη και γλυκύτητα. Και ολοκλήρου του πλανήτη καταστρεφομένου, ο χριστιανός τίποτε σημαντικό δεν χάνει.
Τουναντίον κερδίζει μία νεα γη και ένα νέον ουρανό, όπυ υπάρχει η πραγματική και άληκτη ευτυχία. Εκείνος που είχε τη δύναμη να δημιουργήση το φυσικό σύμπαν, για τους εκλεκτούς του δημιούργησε και το πνευματικό σύμπαν. Εάν τε ζώμεν εάν τε αποθνήσκωμεν, για άλλο κόσμο ζούμε και πεθαίνουμε και για άλλα αγαθά. Ή μάλλον, για το ύψιστο αγαθό, τον Κύριο”.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “ΣΤΑΥΡΟΣ” ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1974
Λόγος σαφής και εναργής, λόγος ζωντανός και αφυπνιστικός,λόγος εδραζόμενος στο αρραγές θεμέλιο της Αγίας Γραφής και των πατερων. Λόγος που εγείρει σε αδιάκοπο πόλεμο κατά της αμαρτίας και σε μετάνοια, προσωπική και συλλογική. Λόγος που δεν “χαιδεύει αυτιά”, λόγος προφητικός και χρυσοστομικός.
Λόγος επώδυνος μεν, μεστός δε αγάπης για το σύγχρονο άνθρωπο (σε αντίθεση με την ανούσια αγαπολογία, σχεσιολογία και προσληψιολογία, λόγο εγκοσμιοκρατικό και εν πολλοίς “πολιτικά ορθό” που αναπαύει τον άνθρωπο στα πάθη του και δεν τον ωθεί σε μετάνοια), παρά την αυστηρότητά του και την απολυτότητά του.
Λόγος που προ-ειδοποιεί για την κόλαση και προ-οδοποιεί για τον Παράδεισο. Λόγος που δεν εκδίδει ευχερώς εισιτήρια εισόδου στον τελευταίο.
Λόγος σεισμικός και κοσμογονικός, αρνησίκοσμος και ουρανοπολιτικός.”Εμοί δε γένοιτο πέντε λόγους εν εκκλησία λαλήσαι μετά συνέσεως , ή μυρίους εν γλώσση και φωνή σάλπιγγος ασήμω , τον εμόν οπλίτην ουκ εγειρούση προς τον πνευματικόν πόλεμον” (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, λόγος εις τον πατέρα σιωπώντα διά την πληγήν της χαλάζης).
Ας δεηθούμε του Κυριου του Αμπελώνος, όπως διά πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων ο επίσημος εκκλησιαστικός λόγος αποκτήση και πάλι την αγιογραφική, προφητική, αποστολική και αγιογραφική τεκμηρίωση και θεμελίωση, ούτως ώστε να καταστή γνήσιος, ακίβδηλος, απερίτμητος, ασυμβίβαστος, οδηγός προς σωτηρία και όχι προαγωγός στην απώλεια.
