Για τον Καστοριάδη το μόνο πολιτικό πρόταγμα για το οποίο αξίζει κανείς να εργαστεί και να αγωνιστεί [να πολεμήσει, θα έλεγα] είναι το κίνημα της αυτονομίας το οποίο «πρέπει να ξαναξεκινήσει και να προσπαθήσει να εγκαθιδρύσει μια αληθινή δημοκρατία. Μια δημοκρατία όπου όλοι θα συμμετέχουν στη ρύθμιση και τον καθορισμό των κοινωνικών δραστηριοτήτων». Λίγο πριν όμως ο ίδιος έχει διαπιστώσει ότι «σήμερα ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία η απάθεια, ο κυνισμός και η ανευθυνότητα ολοένα επεκτείνονται».
Μπορεί να σταματήσει αυτή η επέκταση; Μπορεί αυτή η κοινωνία να της βάλει φρένο, να μην αντικρίσει την άβυσσο; Είναι δυνατόν να πάψουμε να είμαστε ετερόνομοι [και να μας βολεύει κιόλας που είμαστε ετερόνομοι;]. Πού να βρεθεί καιρός για στοχασμό και διαδηλώσεις, για άνοιγμα στον διπλανό, για εξέταση των σωματικών κινήσεων και εμπλουτισμό της γλώσσας με εξεγερτικές λέξεις και νοήματα.
Καλές είναι οι θεωρίες, ξεστραβώνουν, παιδαγωγούν, ενθουσιάζουν, αλλά όλα αυτά τα ευεργετικά τους μένουν στα χαρτιά και στις συζητήσεις σε αμφιθέατρα [δεν είμαι σίγουρος αν συμμετέχουν φοιτητές και καθηγητές…] και καφενεία. Κουβέντα να γίνεται [γι’ αυτό χασκογελάνε οι ταγοί της κυβερνώσας Αριστεράς, τα ξέρουν αυτά… Τα ξεπέρασαν και κυβερνάνε· αμ πώς].
Το κόστος γι’ αυτούς δεν είναι και τόσο μεγάλο πια, αφού όλοι [σχεδόν] έχουμε πειστεί ότι δεν μπορούμε να είμαστε εκτός Ευρώπης και ότι αυτή η πολιτική [ας είναι και της υποτέλειας] είναι εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη για να επιπλεύσει η χώρα -να μην πάει στον γκεμό… τα γνωστά [και άθλια].
Ποια αυτονομία και ποια κοινωνική συνείδηση –το θέμα είναι ποιος θα κατακτήσει και θα διατηρήσει την εξουσία. Θα πρέπει να αποδώσουμε εύσημα στην προσαρμοστικότητα των «φορέων» της «Αριστεράς» στο παγκόσμιο αισχρό σύστημα των ανισοτήτων, του αποκλεισμού μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων από τα δημόσια αγαθά της παιδείας, της υγείας και του πολιτισμού –στο σύστημα γενικά που επικρατεί σε όλη την οικουμένη και προστατεύει τις ελίτ και τους αχυρανθρώπους της.
Εχει έλθει η ώρα που αυτές οι ελίτ ορθώνουν πύργους στους τόπους διαμονής τους –η μισή Ευρώπη έχει ήδη υψώσει επαίσχυντα τείχη ώστε να «προστατευτεί» από τους ρημαγμένους, ξεριζωμένους χωρών όπου μαίνονται πόλεμοι [τους οποίους προκαλούν οι ίδιες αυτές ελίτ]. Οι αποκλεισμένοι πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα στιγματιζόμενοι μάλιστα με τίτλους απαξιωτικούς [losers, ακοινώνητοι, τεμπέληδες, λαϊκιστές, αμόρφωτοι, σιχαμεροί στην όψη και στην ψυχή, βρομεροί και άλλα κοσμητικά].
Καλά κάνουν αφού οι εθνικοί μας αντιπρόσωποι αγνοούν τι σημαίνει αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια· ή αγνοούν ή έχουν ξεχάσει ή δεν τους ενδιαφέρει –πώς κυβερνούν με τέτοια ξιπασιά; Νομίζουν μήπως ότι με μερικά δάκρυα την ώρα που ψηφίζουν συνθήκες υποταγής θα προκαλέσουν τη συμπάθεια της κοινωνίας; Ποιος ξέρει, σε μερικούς αυτοί οι θεατρινισμοί ίσως να έχουν πέραση.
Ας λέει ο Καστοριάδης για αυτονομίες και συμμετοχές στη θέσμιση νόμων και κανόνων με ελεύθερη βούληση και αποδοχή εκ των προτέρων αυτών των προς ψήφιση θεσμών. Η ραθυμία (;) και ο φόβος καλά κρατούν –σαν να μη συμβαίνει κάτι το πρωτοφανώς τραγικό στη χώρα. Τι να λέμε…
