O Κυριάκος «πνίγει» την Μαρέβα γιατί ξέχασε το διαβατήριό του. Ο Μητσοτάκης χαιρετά τα παιδάκια. Ο αρχηγός της ΝΔ παίζει μπάσκετ στην Ίμβρο.
Αυτά και άλλα πολλά για τις δραστηριότητες του αρχηγού το τελευταίο διήμερο. Η πορεία προς το λαό συνεχίζεται και από τις ομιλίες πάνω σε μπάλες σανού που τον έβαλαν κάποτε να κάνει, τώρα έχουμε νέοproject.
Ο φιλολαϊκός Κυριάκος, το παιδί από το Κολωνάκι που μπορεί και κατεβαίνει στο λαό, τον αφουγκράζεται, ακούει τα προβλήματά του και είναι έτοιμος να δώσει λύσεις.
Σηκώνει και τα μανίκια, όπως έκανε ο Ομπάμα και όπως «ξεπατίκωσε» αργότερα ο Γ. Παπανδρέου, για να δείξει έτοιμος για σκληρή δουλειά για την «ανόρθωση της χώρας».
Ωραία όλα αυτά. Γεμίζεις με παραπολιτικά τις δικές σου εφημερίδες και τα δικά σουsites, παίζεις παντού για να δείξεις ότι σε αγαπάει ο κόσμος κι ενδιαφέρεται για τις δραστηριότητές σου.
Με γεια του με χαρά του. Αν οι επικοινωνιολόγοι του λένε να κάνει έτσι, ας το κάνει. Κι αν οι πολίτες συνεχίσουν να τρώνε σανό, ας συνεχίσουν να τρώνε.
Όμως, πρόκειται για παλαιού τύπου και άκρως ξεπερασμένες καμπάνιες πολιτικών. Ή τουλάχιστον μπορούν να σταθούν σε χώρες που δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της Ελλάδας.
Διότι όπως μας πειράζει που ο Καμμένος αρπάζει τη στολή παραλλαγής και το εθνόσημο και το μοστράρει με την πρώτη ευκαιρία αλλά είναι αμφίβολο αν ξέρει τι πάει να πει στρατός, άλλο τόσο μας πειράζει να βλέπουμε τον Κυριάκο να… βασανίζεται στα βουνά και στα λαγκάδια και να κάθεται σε μπάλες με τριφύλλι.
Για να είμαστε και δίκαιοι τουλάχιστον ο Μητσοτάκης κάνει και καμιά περιοδεία, ρίχνει και κανένα σουτάκι στη μπασκέτα. Ο άλλος, ο Βούδας του Μαξίμου δεν τολμάει να πάει πουθενά. Τα περιφερειακά συμβούλια της βλακείας τέλειωσαν, εγκαίνια δεν υπάρχουν, οι συνταξιούχοι είναι έξαλλοι, σου λέει: «Καλύτερα στο Μαξίμου με τον Καρτερό, παρά να μαζεύω ντομάτες στην επαρχία».
Αλλά ο κόσμος δε θέλει τέτοιες προσεγγίσεις. Δε χρειάζεται τέτοιες πρακτικές και βαρέθηκε τις επικοινωνιακές πομφόλυγες. Δεν θέλει άλλους πολιτικούς να είναιfit, να παίζουν μπάσκετ, να κουνάνε τα χέρια επιδεικτικά ή να λένε παπάτζες που κανείς δεν πιστεύει πλέον.
Αυτό που θέλει ο κόσμος είναι όραμα και χαμόγελο. Αισιοδοξία ρε γαμώτο και πολιτικούς που θα μπορεί να στηριχθεί κι όχι που ξέρει ότι θα τον ξεγελάσουν με την πρώτη ευκαιρία.
Θέλει αλλαγή νοοτροπίας, λιγότερα λόγια, περισσότερα έργα, επιθυμεί κάτι διαφορετικό, αντισυστημικό, αλλά όχι με την έννοια που εξευτέλισε ο Τσίπρας.
Θέλει «καθαρούς» ανθρώπους που θα τους κοιτά στα μάτια κι αυτοί δεν θα αλληθωρίζουν.
Θέλει αλήθεια κι όχι στημένους από επικοινωνιολόγους, πολιτικάντηδες που είναι κενοί και το μόνο που επιδιώκουν είναι η εξουσία.
Αν το καταλάβει όλο αυτό το πολιτικό σύστημα τότε μπορεί να υπάρξει ελπίδα.
