Μόνη λύση είναι, η απόρριψη της ψευδαίσθησης της υλικής ευημερίας, που συνιστά μια «αμπαλαρισμένη» φυλακή
Από τον
Θύμιο Λυμπερόπουλο
Εγραφα την προηγούμενη εβδομάδα για την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός κινήματος που, με αφετηρία την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, θα καταλήξει στο να ορθώσει το ανάστημά μας απέναντι στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν ανοικτό πόλεμο μεταξύ των εργαζομένων όλης της Γης με όσους αντιπροσωπεύουν και προωθούν το νεοκαπιταλιστικό σύστημα των πολυεθνικών.
Το πάθος για την προώθηση της υλικής ευημερίας σε βάρος των ηθικών αξιών και της δικαιοσύνης έγινε ο «Δούρειος Ιππος» για να τρυπώσουν στη ζωή μας έννοιες, όπως οικονομική κρίση, δημοσιονομική προσαρμογή, μνημόνια κ.λπ. Με χρηματοοικονομικά τρικ καταργήθηκε κάθε έννοια επιχειρηματικής ηθικής και νομιμοποιήθηκε η άνιση διανομή του παραγόμενου πλούτου, ανεξάρτητα από τόπους, πατρίδες, λαούς. Στα βαγόνια της παγκοσμιοποίησης μεταφέρονται τεράστια ποσά όχι για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, αλλά για να πλουτίσουν περισσότερο ελάχιστοι άνθρωποι που κινούν τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας.
Πώς, λοιπόν, μπορεί να αντιδράσει ο σύγχρονος Ελληνας σ’ αυτή την ψευδαίσθηση της υλικής ευημερίας που δεν είναι τίποτε άλλο από μια αμπαλαρισμένη φυλακή; Ποια μέσα πρέπει να χρησιμοποιήσει για να αποκρούσει την οργανωμένη πλύση εγκεφάλου που του γίνεται από τα ΜΜΕ υπέρ της παγκοσμιοποίησης και κατά των εθνικών ορίων; Μόνο ένα: την απόρριψη. Ο δρόμος που μας δείχνει ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός καταλήγει στον αφανισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στην εργασιακή δουλεία, χωρίς την παραμικρή διάθεση υπερβολής.
Δεν θα σταθώ σε πολιτικά πρόσωπα και στο τι πρεσβεύει καθένας – μικρή σημασία έχει. Η αναζήτησή μου αφορά μόνο στοιχεία ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, τα οποία συνειδητά και με πρόγραμμα, αφού εφαρμοστούν, θα αποδοθούν ως δώρο στην ελληνική κοινωνία. Η σημερινή κυβέρνηση έχει στις κατευθυντήριες γραμμές της -και χωρίς να αναφέρεται πουθενά στο καταστατικό του κόμματος- τη δικαιοσύνη στην οικονομία και τη δικαίωση της εργασίας. Παρά το ιδεοληπτικό βάρος που κουβαλά κάθε αριστερός συνασπισμός, μπόρεσε όχι μόνο να εκσυγχρονιστεί, στα πρότυπα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά και να πολεμήσει κατά μέτωπο την επιχειρηματική διαπλοκή. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι ρίζες αυτής της διαπλοκής ξεκινούν από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης και γιγαντώθηκαν στην πενταετία 2010-2015 (όταν ο κ. Παπανδρέου μετουσίωσε σε πράξη το πρόγραμμα υποταγής της χώρας στα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα), κατανοεί και τη δυσκολία αυτού του εγχειρήματος.
Η αποδοχή και η στήριξη από τον κόσμο κάθε προσπάθειας καταπολέμησης της διαπλοκής είναι δεδομένες. Γι’ αυτό και απαιτείται τεράστια προσοχή σε ό,τι αφορά τις «μεταγραφές» πολιτικών προσώπων που στο πρόσφατο παρελθόν εκδιώχθηκαν κακήν κακώς από την ελληνική κοινωνία. Το προνόμιο των αποτυχημένων επιλογών, που διατηρεί η Νέα Δημοκρατία, είναι και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας.
Το να μαζεύει κάποιος «αδέσποτα» της πολιτικής δεν είναι επένδυση – είναι συνταγή αυτοκαταστροφής. Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από άφθαρτους πολιτικούς άνδρες που θα λειτουργούν με γνώμονα την προσφορά προς το σύνολο και όχι με βάση τις προσωπικές επιδιώξεις και την πολιτική επιβίωσή τους με όποιο τίμημα.
Η σύνδεση του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού με τον καραμανλισμό δεν συνεπάγεται απαραίτητα την υιοθέτησή του απ’ όλους, ακόμη κι αν αυτοί είναι απόγονοι του Εθνάρχη ή διετέλεσαν υπουργοί σε παλαιότερες κυβερνήσεις. Ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός δεν έχει κομματική στέγη και δεν αποτελεί κληρονομικό δικαίωμα. Είναι ιδέα. Και, ως ιδέα, υπάρχει και λειτουργεί στο μυαλό και στις καρδιές αυτών που την πιστεύουν και τη διαδίδουν, είτε είναι πολιτικοί είτε είναι απλοί πολίτες. Με απλά λόγια, ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός είναι στάση ζωής. Είναι η καθημερινότητα κάποιου που σέβεται τα δικαιώματα των άλλων, που δεν φοβάται τη δικαιοσύνη στην οικονομία, που επιθυμεί τη δικαίωση της εργασίας, όχι μόνο τη δική του, αλλά και των συμπολιτών του.
Είναι η ελευθερία, η ισονομία, η δημοκρατία αποτυπωμένες τόσο ορθολογικά, ώστε να μην αμφισβητούνται από κανέναν, παρά μόνο από αυτούς των οποίων ο πλούτος είναι η φτωχοποίηση της κοινωνίας…
ΥΓ.: Θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο μ’ ένα απόσπασμα από το βιβλίο του μοναδικού φιλοσόφου της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, του Προκόπη Παυλόπουλου, «Το λυκόφως των πολιτικών ηγεσιών»: «Μήπως ο αγώνας αντίδρασης και αντίστασης σ’ αυτό το ιδιότυπο οικονομικό “Δόγμα του Σοκ” συνίσταται, κυρίως, στο να υπερασπισθούμε τις πολιτικές ηγεσίες που παρακμάζουν, ενισχύοντας τη δημοκρατική τους νομιμοποίηση; Και, για να καταστεί τούτο εφικτό, ν’ απαιτήσουμε, ως αντάλλαγμα, απ’ αυτές ν’ αντισταθούν σθεναρά στον Λεβιάθαν της νεοφιλελεύθερης Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης και να πάρουν, ξανά, στα χέρια τους τις τύχες εκείνων οι οποίοι τους τις εμπιστεύθηκαν, περιορίζοντας έτσι την οικονομία και τους εκπροσώπους της στον ρόλο που τους επιφύλαξε ο καπιταλισμός πριν από τη στρέβλωσή του ή, ορθότερα, τον intra muros βιασμό του;»
*Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ταξί
Πηγή: http://www.dimokratianews.gr
