Ξεμένει από γέλιο η πατρίδα. Χθες πέθανε ο τελευταίος μεγάλος σατιρικός καλλιτέχνης και αληθινός δημιουργός πολιτισμικού προϊόντος
Aπ’ όποιο πρίσμα κι αν εξετάσεις το πέρασμα του Χάρρυ Κλυνν από τα ελληνικά πνευματικά πράγματα, λειψή θα βγει η αποτίμηση. Μεγάλο το μέγεθος, πολλά τα έτη ποιοτικής συνεισφοράς, μικρός ο χώρος για πλήρη παράθεση. Ομως αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι ο Κλυνν προσέφερε στο κοινό το απόσταγμα όσων γνώριζε, υποπτευόταν, υπέθετε και έλπιζε.
Αυτό το χιούμορ το αψύ, το βαθύ, το απόλυτα ανδρικό που λάτρευαν και οι γυναίκες ήταν αποτέλεσμα του συνδυασμού ενός πηγαίου ταλέντου και ενεργητικής συμμετοχής στην ελληνική πνευματική παραγωγή. Είχε γράψει πολύ και πολλά ο Κλυνν, αλλά είχε διαβάσει χιλιάδες φορές περισσότερα.
Δεν καμωνόταν τον Αριστοφάνη έχοντας ξεφυλλίσει μόνο τσαπατσούλικες αριστερίστικες μπροσούρες. Είχε ξεψαχνίσει τους Ελληνες κλασικούς και ουδέποτε σταματούσε – επειδή απλά αγαπούσε την αρχαιότητα και το σήμερα. Δεν αντιμετώπιζε εργαλειακά την Ιστορία μας, ήταν ένα με αυτή.
Κάτι που αξίζει ξεχωριστή μνεία στην πορεία του εμπνευσμένου Ποντίου γράφτηκε στη στήλη στις 17/11/2012 και παρατίθεται ξανά:
«Η πειστικότερη περιγραφή της υποκρισίας και της ατόφιας γελοιότητας που χαρακτηρίζει αυτούς τους ανθρώπους δίνεται από τον Χάρρυ Κλυνν στην ταινία “Αλαλούμ”. Εκεί περιλαμβάνεται ένα σκετς τόσο καυστικό για τα σαπρόφυτα της παράταξης όπου ανήκε ο σπουδαίος σατιρικός καλλιτέχνης, που δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί ούτε η Μάργκαρετ Θάτσερ στο τσακίρ κέφι της. Ο πρωταγωνιστής συστήνεται ως “Αρτέμης”. Φοράει γκαμπαρντίνα, έχει μουστάκι παχύ και κόκκινη κασκολάρα.
Μένει σε σπιταρόνα με πανάκριβα έπιπλα και άνετους χώρους. Διαβάζει εγκυκλοπαίδεια της UNESCO και κλαίει για τα παιδιά που πεινάνε. Τραγουδάει στίχους από το “Μελαχρινάκι” (με πότισες φαρμάκι) και μιλάει κουλτουριάρικα. Ταυτόχρονα τσακίζει τα πανάκριβα και πάμπολλα εδέσματα που βρίσκονται στο τραπέζι του. Κάποια στιγμή γραπώνει ένα μαχαίρι και ο θεατής αρχίζει να νομίζει ότι ο Αρτέμης, σε μια έκρηξη αυτογνωσίας και τύψεων, είναι έτοιμος να αυτοκτονήσει.
Πριτς! Εκείνος απλώς κόβει αποφασιστικά μια κομματάρα από τούρτα. Το φινάλε του σκετς βρίσκει τον Αρτέμη στην τουαλέτα, όπου εκεί εκδηλώνει το πραγματικό Εγώ του. Ο Χάρρυ Κλυνν έχει δίκιο. Τους λένε Αρτέμη!»
Παναγιώτης Λιάκος
