Από τον
Χαράλαμπο (Χάρη) Κατσιβαρδά*
Η σκόπιμη απαλοιφή της ιστορικής μνήμης ενός λαού συνιστά μια μορφή συνειδησιακού εγκλήματος, διότι καταργεί την ιστορική αυτεπίγνωση ενός έθνους από τις ζέουσες συνιστώσες του (όπως η μνήμη), οι οποίες συγκροτούν de facto την ιστορική ταυτότητα, αλλά και εν γένει την αενάως ζωτική συνέχειά του στον χρόνο.
Η τεχνητή αποσιώπηση του παρελθόντος, εκ των διοικούντων διευθυντηρίων, καλλιεργεί λήθη στις επιγενόμενες γενιές, ακριβώς για να μη γνωρίζει ο σύγχρονος πολίτης το παρελθόν του, τη διαλεκτική σχέση του με τις ρίζες του και τη συλλογική εθνοτική καταγωγή του, με αποτέλεσμα, όντας μη αφυπνισμένος, αλλά αφιονισμένος εις το έρεβος της υπερεκχειλίζουσας αγνοίας του, να καθίσταται ευεπίφορος στην ισοπεδωτική προπαγάνδα των οικονομικών ελίτ.
Είναι λοιπόν πρόδηλο ότι ένας πολίτης δίχως αναφορά στη ζώσα παράδοσή του και στους θυσιασθέντες προπάτορές του εκφυλίζεται απλώς σε ένα πειθήνιο όργανο, το οποίο θα άγεται και θα φέρεται από τον εκάστοτε επίδοξο ταγό, τελούντα σε διατεταγμένη υπηρεσία, ως έμμισθο φερέφωνο εκ των ισχυρών υπερεθνικών εντολέων του, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τους πολιτισμούς και τους λαούς ως μια άμορφη υδαρή μάζα ατόμων με αποχαλινωμένες καταναλωτικές ανάγκες, χωρίς ικμάδα αντίστασης.
Η μη μνεία στη Γενοκτονία των Ποντίων συνιστά ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, υπό των αρχιτεκτόνων του σοβούντος και επιμελώς μεθοδευμένου βίαιου ακρωτηριασμού της συλλογικής ιστορικής μνήμης.
Η υποτίμηση της θυσιαστικής αυταπάρνησης ενός λαού, ο ηρωισμός ο οποίος αναβλύζει από τις ρανίδες του αίματος των σφαγιασθέντων, με αντιστάθμισμα την ελευθερία από τον υποτελή και επαίσχυντο ζυγό των κατακτητών, συνιστά σήμερα ανοσιούργημα εκ των αυτουργών του εθνομηδενισμού.
Η φετιχοποίηση ορισμένων εκ των ατομικών δικαιωμάτων και η εργαλειοποίηση αυτών, όπως λόγου χάριν ο σεξουαλικός προσανατολισμός, που δήθεν αντιπαρατίθενται σε έτερες αξίες, συνιστούν μια αισχίστου είδους μορφή σύγχρονης προπαγάνδας, η οποία σκοπεί στην πλύση εγκεφάλου, στον εκμαυλισμό και στην πλήρη αιχμαλωσία του πνεύματος και της διανόησης των λαών.
Η αναγόρευση αμιγώς των σεξουαλικών δικαιωμάτων των μειοψηφιών ως μείζονος κοινωνικού ζητήματος και η άνευ ετέρου τινός, διά των ΜΜΕ, επιβολή διά ποινής κοινωνικού αποκλεισμού και στίγματος ως φασίστα και αντιφρονούντα οιουδήποτε ψελλίσει εμπεριστατωμένα, στο πλαίσιο της ελευθερίας του λόγου, μια διαφορετική άποψη άγουν την κοινωνία μας προς μια μορφή ολοκληρωτισμού.
Η ποινικοποίηση του διαφορετικού, η ανοχή του αντιφρονούντος υπό την κατά το δοκούν ερμηνεία του νόμου «περί ρατσισμού» αποτελεί την Κερκόπορτα για την εγκαθίδρυση ενός νέου Σιδηρού Παραπετάσματος, με νέα «ήθη» και «αξίες», οι οποίες αποβλέπουν στο να σκέπτονται και να βουλεύονται οι άνθρωποι αγεληδόν.
*Δικηγόρος
