Του Κωνσταντίνου Ζοπουνίδη, καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης – ακαδημαϊκός, Βασιλική Ακαδημία Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών της Ισπανίας – ακαδημαϊκός, Βασιλική Ευρωπαϊκή Ακαδημία των Διδακτόρων – Distinguished Research Professor, Audencia Business School, Γαλλία
Ο Κωνσταντίνος Ζοπουνίδης
Απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις της ανθρωπότητας, η πόλη παρουσιάζεται πολύ συχνά ως η αρμόζουσα λύση. Επιτρέπει βέλτιστες συνθήκες ζωής, δίνει πρόσβαση σε πόσιμο νερό και στην εκπαίδευση.
Οι κάτοικοι υποβαθμισμένων χωρών ελπίζουν να βρουν στις πόλεις ό,τι τους λείπει στην επαρχία. Αλλά αυτή η αναπόφευκτη ανάπτυξη των πόλεων δημιουργεί πολλά ερωτήματα, κυρίως στον δυτικό κόσμο, δηλαδή τι πόλη θέλουμε να έχουμε; Και για ποιους; Από τα 3,4 δισεκατομμύρια άτομα των πόλεων σήμερα, ο αστικός πληθυσμός θα φθάσει τα 6,5 δισεκατομμύρια το 2050. Εκτός από τη δημογραφική έκρηξη, και άλλες αναταραχές βρίσκονται σε εξέλιξη: γήρανση του πληθυσμού, μαζικές μεταναστεύσεις, οικονομική κρίση, περιβαλλοντικές επιπτώσεις, πολεμικές συρράξεις κ.ά.
