Αυτό που συνέβη σε εμάς μια με την εκλογή των συριζανέλ, και μια με την μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα του «αριστερού» Αλέξη μετά το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, σε συνδυασμό με αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ιταλία, μου δίνουν μια καλή αφορμή να γράψω μερικά λόγια για την δημοκρατία, τον φιλελευθερισμό, τον Μπαρουφάκη και άλλα πολλά.
Θα μου πείτε πως σε μια χώρα που μετά από τρία χρόνια συστηματικού κυβερνητικού σαμποτάζ της, το 20% των κατοίκων της συνεχίζει να στηρίζει δημοσκοπικά την λαοπρόβλητη συγκυβέρνηση, τι να λέμε;
Ή που ο μέσος 18άρης είναι λειτουργικά αναλφάβητος, και ο μέσος 30άρης δεν γνωρίζει τι σημαίνει «ερήμην»…
Ναι αλλά ψηφίζουν αμφότεροι… Τέλος πάντων.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: Τόσο ο καπιταλισμός όσο και ο κομμουνισμός είναι οικονομικά και όχι πολιτικά συστήματα. Δημοκρατία έχει η καπιταλιστική Αμερική, όπως δημοκρατία είχε και η κομμουνιστική ΕΣΣΔ, καθώς και η Βενεζουέλα του Μαδούρο. Ναι, μπορεί στην Αμερική να εκλέγεται μέχρι κι ο τοπικός σερίφης, αλλά και στην ΕΣΣΔ όλοι οι κρατικοί αξιωματούχοι ήταν εκλεγμένοι από την βάση… Από τον λαό. Μπορεί βέβαια στην ΕΣΣΔ, και σε όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα, να υπήρχε ένα μόνο κόμμα, όμως από τη βάση του εκλέγονταν οι πάντες, να τα λέμε αυτά.
Πάμε παρακάτω… Από την εποχή της αρχαίας Αθήνας δημοκρατία σήμαινε και σημαίνει ότι κυβερνάει ο λαός. Βέβαια τότε λαός ήταν οι ενήλικες άνδρες, που είχαν δική τους περιουσία, άρα είχαν κάποιο διακύβευμα. Αργότερα ψήφο είχαν μόνο οι άνδρες κλπ. κλπ.
Ακόμη και μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η δημοκρατία ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που νομίζουμε σήμερα. Χώρια που στην Αθήνα που λέγαμε, τα σοφότερα μυαλά όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, και άλλοι, κάθε άλλο παρά θιασώτες της δημοκρατίας ήταν, ακόμη κι αν η πλειοψηφία του τότε λαού δεν είχε δικαίωμα ψήφου.
Και να μη ξεχνάμε έναν ακόμη μύθο του σήμερα. Ότι δηλαδή στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες κυβερνά η πλειοψηφία. Χα χα… πλειοψηφία είναι το 35% του Σύριζα; Και αν ναι, τότε τι γίνεται με το υπόλοιπο 65% που ΔΕΝ ψήφισε Σύριζα;
Σήμερα λοιπόν, εν μέσω ενός νέου διχασμού που καλλιεργεί ο Αλέξης προκειμένου να συσπειρώσει τον κόσμο του, έχουμε από τη μια μεριά τους «αριστερούς» και από την άλλη τους «φιλελεύθερους». Τείνουμε μάλιστα να ταυτίζουμε τους δεύτερους με την δημοκρατία. Λάθος.
Μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες, και λίγους αιώνες πριν, οι περισσότεροι «φιλελεύθεροι» ήταν κάθετοι κατά της δημοκρατίας, την οποία συνέδεαν με την οχλοκρατία και το χάος (όπως άλλωστε και οι περισσότεροι αρχαίοι ημών πρόγονοι). Ακόμη και την περίοδο που ονομάζουμε εποχή του κλασικού φιλελευθερισμού, όταν τα απολυταρχικά (φεουδαρχικά) καθεστώτα και ιδεολογίες βρίσκονταν σε αποδόμηση παντού, οι διανοούμενοι στοχαστές του φιλελευθερισμού δεν ήταν ντε και καλά οπαδοί της δημοκρατίας.
Μάλιστα, κάποιοι το πάνε ένα βήμα παραπέρα και λένε πως ο φιλελευθερισμός δημιουργήθηκε για να βάλει φρένο στη δημοκρατία, όπως π.χ. κάποιοι λένε ότι η Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου δημιουργήθηκε για να βάλει φρένο στην ανερχόμενη τότε ΕΔΑ…
Πολλοί λοιπόν «ιδρυτές» του φιλελευθερισμού (π.χ. Benjamin Constant) δεν ήταν δημοκράτες με την σημερινή έννοια του όρου, και πίστευαν πως για να ψηφίσει κάποιος θα πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένοι και αυστηροί όροι. Παρεμπιπτόντως, κάπως έτσι σκέφτονταν και ο δικός μας Ίων Δραγούμης, αλλά και ο περίφημος Alexis de Tocqueville, που είχε απογοητευτεί από όλα όσα έζησε, με δυο επαναστάσεις το 1830 και το 1848, γεγονότα δηλαδή που τον έπεισαν ότι η ανθρώπινη φύση κάθε άλλο παρά δημοκρατική είναι, αφού πάνω απ’ όλα στον άνθρωπο υπερέχει ο εγωισμός, η βία, και κυρίως το προσωπικό όφελος… Το πάτημα επί πτωμάτων.
Για όλους αυτούς τους σκεπτόμενους λοιπόν, η γαλλική επανάσταση του 1789, που αποτέλεσε μια κοσμοϊστορική θρυαλλίδα, απέδειξε για τα καλά ότι ο λαός δεν είναι ούτε έτοιμος, αλλά ούτε και ώριμος για πλήρη πολιτικά και άλλα δικαιώματα. Ο μέσος πολίτης ήταν (και είναι) αδαής, παράλογος, έρεπε προς τη βία, και πάνω απ’ όλα ήταν εύκολο θήραμα για κάποιον επιτήδειο δημαγωγό.
Στη διάρκεια της γαλλικής επανάστασης, της απόλυτης δημοκρατίας ή οχλοκρατίας δηλαδή, δεν υπήρχε ούτε ευνομία, ούτε συντεταγμένο κράτος, ούτε ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Όποιος χαρακτηρίζονταν εχθρός του λαού οδηγούνταν με συνοπτικές διαδικασίες στη γκιλοτίνα.
Η πιο δημοκρατική φάση της επανάστασης ήταν συγχρόνως και η πιο αιματηρή. Γι’ αυτό και το δημοκρατικό αυτό πείραμα σύντομα κατέληξε σε «τρομοκρατία» (βλ. Ροβεσπιέρο). Με αποτέλεσμα να επικρατήσει ο αυταρχικός και ιδιαίτερα χαρισματικός λαοφιλής Ναπολέων, ο οποίος κυβερνούσε δικτατορικά αλλά με επίφαση δημοκρατίας (π.χ. δημοψηφίσματα), αποδεικνύοντας το πόσο εύκολα ένας λαός μπορεί να πέσει θύμα ενός επιτήδειου δημαγωγού, που μέσω του λαϊκισμού και της προπαγάνδας καταφέρνει και τον δένει χεροπόδαρα… καταχειροκροτούμενος.
Αυτού του είδους το καθεστώς ονομάστηκε «δημοκρατικός δεσποτισμός», «φωτισμένη δεσποτεία», «βοναπαρτισμός», «καισαρισμός» κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα όμως ήταν (και είναι σήμερα π.χ. Ερντογάν, Πούτιν, Μαδούρο, κ.ά) μια μορφή συγκαλυμμένης δικτατορίας, όπου ένας ισχυρός άνδρας κάνει ό,τι θέλει, πουλώντας δημοκρατικά φούμαρα στο πόπολο.
Χρησιμοποιώντας το ψέμα, την προπαγάνδα, τη θρησκεία, τον εθνικισμό κλπ. για να κερδίσει τη λαϊκή στήριξη. Δημιουργώντας τεχνητούς εχθρούς και προκαλώντας αχρείαστους πολέμους για να αποπροσανατολίσει τον λαό από τα πραγματικά προβλήματα και να συσπειρώσει οπαδούς. Και όλα αυτά συνοδευόμενα με την διαφθορά και τον κρυφό πλουτισμό του ηγέτη και των «ολιγαρχών» του. Και με τον σοφό λαό να χειροκροτεί παρασυρμένος από τα ψέματα του «δημοκρατικού» καθεστώτος.
Είναι λοιπόν η σημερινή ερμηνεία και εφαρμογή της δημοκρατίας σωστή; Με ψήφο σε όλους ανεξαιρέτως;
Και αν ναι, τότε τι συνέβη με το ΟΧΙ του Μπαρουφάκη και με τον Σαλβίνι στην Ιταλία; Αυτόν δεν ήθελε ο σοφός λαός;
Τι έγινε τελικά ρε παιδιά;
ΥΓ-Ο Καμένος μπήκε στη βουλή με μόλις 3.6%. Αυτό το 0.6%, πάνω από το όριο του 3%, που ζήτημα είναι αν μεταφράζεται σε 40.000 ψήφους, τον έχρισε συγκυβερνήτη με αποτέλεσμα να κάνει ό,τι του κατέβει και να μη δίνει πουθενά λογαριασμό. Και με τον λαοπρόβλητο Τσίπρα να του βαράει προσοχές διότι εκείνος κρατάει τον μοχλό της καρέκλας του. Δημοκρατία είπατε; Εδώ γελάνε.
