«Εκεί που είστε ήμασταν». Αυτό θα μπορούσαν να πουν οι Ελληνες στους Ιταλούς, που σήμερα νιώθουν την οργή που νιώθαμε εμείς το 2015 διαβάζοντας εκείνα τα εμετικά σχόλια, άρθρα και ρεπορτάζ σε μεγάλα και υποτίθεται σοβαρά μέσα ενημέρωσης, κυρίως γερμανικά, για τους τεμπέληδες και χαραμοφάηδες που ζουν πάνω από τις δυνάμεις τους, που είναι όλο ξάπλες και λούφες.
Η εισαγωγική φράση έχει και δεύτερο σκέλος: «κι εκεί που είμαστε θα έρθετε», ωστόσο για την ώρα ας μην το πούμε, γιατί η Ιταλία είναι άλλη κατηγορία. Μεγαλύτερη από την Ελλάδα, τρίτη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη, από τα ιδρυτικά μέλη της Ε.Ε., συνεπώς είναι σε θέση να αντισταθεί αποτελεσματικότερα αν το αποφασίσει και να προκαλέσει ισχυρότερη βλάβη αν επιμείνει σε μια πολιτική αντιπαράθεσης με τις γραφειοκρατικές ελίτ.
Τώρα πάντως είναι η σειρά των Ιταλών να αντιληφθούν τι εστί αλληλεγγύη στη γερμανική Ευρώπη. Τότε, το 2015, καμία κυβέρνηση, ούτε η ιταλική του Ματέο Ρέντσι, αισθάνθηκε την ανάγκη να δηλώσει την υποστήριξή της στην Ελλάδα (έστω στο ρητορικό επίπεδο) και να εκφράσει τη δυσφορία της για τις ανόητες αναλύσεις πολιτικών και δημοσιολόγων του νεοφιλελεύθερου τόξου.
Οι Γερμανοί και οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους βρήκαν και έκαναν. Πέτυχαν τον στόχο τους με την Ελλάδα. Δυσφήμησαν ανελέητα έναν λαό, με αβανταδόρους από το εγχώριο πολιτικό και μιντιακό σύστημα, επέβαλαν τη σκληρή γραμμή τους (λιτότητα και άγιος ο Θεός) και πίστεψαν ότι ξεμπέρδεψαν οριστικά και αμετάκλητα με τους αριστερούς ταραξίες της Βαλκανικής, στέλνοντας ταυτοχρόνως το μήνυμα σε επίδοξους μιμητές σε άλλες χώρες ότι «κοιτάξτε τι έπαθαν οι άμυαλοι Ελληνες, μην τολμήσετε να κάνετε κάτι ανάλογο γιατί σας περιμένουν τα ίδια και χειρότερα».
Με το που φάνηκε ότι υπάρχει προοπτική σχηματισμού συμμαχικής κυβέρνησης στην Ιταλία άρχισαν τα όργανα. Στον πρόεδρο της χώρας ο ένας (υποψήφιος πρωθυπουργός) μύριζε, ο άλλος (υποψήφιος υπουργός Οικονομικών) βρόμαγε. Τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης μπήκαν στον χορό με κοινωνιολογικού χαρακτήρα προσεγγίσεις.
«Το άρθρο του Spiegel ασκεί κριτική σε έναν ολόκληρο λαό, και αυτό μας αφήνει με μια κάκιστη γεύση», έγραψε ο Ιταλός πρέσβης στη Γερμανία Πιέτρο Μπενάσι. Γιατί όμως αυτός ο πανικός για τις εξελίξεις στην Ιταλία; Μήπως επειδή συμμετέχει η Λέγκα του Βορρά; Και στην Αυστρία οι ακροδεξιοί βρίσκονται στην κυβέρνηση (σε κομβικές θέσεις) και στην Πολωνία και στην Ουγγαρία η Ακρα Δεξιά έχει ξεσαλώσει στο θέμα του προσφυγικού, αλλά για την πρώτη περίπτωση ούτε γάτα ούτε ζημιά και για τις άλλες κάποιες αναιμικές αντιδράσεις που δεν τρόμαξαν κανέναν.
Τότε γιατί τόσος θόρυβος για την Ιταλία; Μα, επειδή τα δύο κόμματα λένε και υπόσχονται πράγματα για την οικονομική πολιτική, τη λιτότητα και το χρέος που δεν αρέσουν καθόλου στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, προβληματίζουν τους οίκους αξιολόγησης (οίκοι ανοχής είναι η σωστή περιγραφή) και προκαλούν αναστάτωση στις αγορές. Στα καλά καθούμενα ήρθαν κάποιοι απίθανοι (αθροιστικά το 60% των ψηφοφόρων) να αμφισβητήσουν τα ιερά και τα όσια του επίσημου οικονομικού δόγματος, δηλαδή της πολιτικής που ευνοεί σκανδαλωδώς τα συμφέροντα της Γερμανίας και των συμμάχων της, και να ζητήσουν με απύθμενη θρασύτητα μια διαφορετική πορεία. Απειλή προ των πυλών του ευρωπαϊκού κάστρου, οπότε προσδεθείτε…
Ανάγωγα
Ποιο προσόν πρέπει να έχει κάποιος για να γίνει πρωθυπουργός στην Ιταλία; Να είναι εκλεγμένος; Δεν είναι απαραίτητο. Να τον προτείνουν τα κόμματα που έχουν την πλειοψηφία στα νομοθετικά σώματα; Ούτε αυτό είναι απαραίτητο. Να έχει δουλέψει στο ΔΝΤ; Αυτό, πράγματι, είναι απαραίτητο.
Πηγή: https://www.efsyn.gr
