Όσο οι νεοέλληνες εξακολουθούν να προσποιούνται τους “προοδευτικούς” διοργανώνοντας και διαφημίζοντας παρελάσεις και εκδηλώσεις, που προσβάλουν το δημόσιο αίσθημα και το ανθρώπινο είδος, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού υπάρχουν άνθρωποι, που μας διδάσκουν με το παράδειγμά τους.
Τη προηγούμενη Δευτέρα (4 Ιουνίου 2018), το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ εξέδωσε κατά πλειοψηφία μία απόφαση, αθωώνοντας από την κατηγορία της άσκησης διακριτικής μεταχείρισης τον ζαχαροπλάστη Jack Phillips, επειδή είχε αρνηθεί να κατασκευάσει μια γαμήλια τούρτα για τον “γάμο” ενός ζευγαριού ομοφυλόφιλων. Αλήθεια, τι θα είχε συμβεί σε ανάλογη περίπτωση στην Πατρίδα μας, όπου βασιλεύει η θολοκουλτούρα και ο “πολιτισμός” του βούρκου και της λάσπης;
Παραθέτω αυτούσιο το άρθρο του Brennan Linsley στην USA Today, όπως δημοσιεύθηκε στις 4 Ιουνίου του 2018, σε μετάφραση της Χαράς-Ανδριάνας Λιαναντωνάκη. Στην φωτογραφία, που απαθανατίστηκε το 2014 και συνοδεύει το άρθρο, ο ιδιοκτήτης του ζαχαροπλαστείου Masterpiece Cakeshop, Jack Phillips, διακοσμεί μια τούρτα γάμου στο εργαστήριό του, στο Lakewood της πολιτείας του Colorado.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε με τίτλο: «Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου (των Η.Π.Α.) δείχνει ότι η πίστη μου είναι πάλι καλοδεχούμενη στην Αμερική: Jack Phillips, ζαχαροπλάστης».
«Οι καταιγίδες, πραγματικές ή μεταφορικές, αποτελούν ένα σύνηθες αλλά δύσκολο κομμάτι της ζωής. Μία από τις πιο μακροχρόνιες και επώδυνες καταιγίδες της ζωής μου έληξε την Δευτέρα, με την Απόφαση του Δικαστηρίου για την υπόθεσή μου: Masterpiece Cakeshop vs. Colorado Civil Rights Commission.
Ως καλλιτέχνης που δημιουργώ και διακοσμώ τούρτες, και ως ιδιοκτήτης του καταστήματός μου, ήμουν και είμαι πάντα πρόθυμος να εξυπηρετώ οποιονδήποτε περνάει το κατώφλι του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα δημιουργήσω οποιαδήποτε τούρτα μου ζητούν οι πελάτες. Αν μου ζητηθεί να σχεδιάσω μια τούρτα εορτασμού ενός γεγονότος που έρχεται σε σύγκρουση με την πίστη μου, ή που εκφράζει ένα μήνυμα αντίθετο με αυτήν, τότε είμαι υποχρεωμένος από την ίδια τη συνείδησή μου, να αρνηθώ. Ωστόσο προσφέρω σ’ αυτούς τους πελάτες, οτιδήποτε άλλο διαθέσιμο στο κατάστημά μου και τους λέω ότι ευχαρίστως θα δημιουργούσα γι αυτούς μια τούρτα για άλλη εορταστική περίσταση.
Ακριβώς αυτό έκανα πράγματι, τον Ιούλιο 2012, όταν μου ζητήθηκε να δημιουργήσω μια γαμήλια τούρτα για τον εορτασμό ενός γάμου ομοφυλοφίλων. Παρότι προσφέρθηκα να σχεδιάσω για το ζευγάρι μια τούρτα για άλλο εορταστικό γεγονός, εκείνοι κατέθεσαν μήνυση εναντίον μου, εγκαινιάζοντας έτσι μια εξαετή νομική καταιγίδα στη ζωή μου.
Οι περισσότερες καταιγίδες φέρνουν μαζί τους στοιχεία έκπληξης. Αυτό συνέβη και με τη μηνυτήρια καταγγελία εναντίον μου. Έπαθα σοκ βλέποντας, πόσοι πολλοί άνθρωποι χλεύασαν την απόφασή μου, σαν κάτι “πολύ κακό για το τίποτα”. Ωστόσο οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι, ως καλλιτέχνης στην εργασία μου, βάζω την καρδιά μου στις γαμήλιες τούρτες που φτιάχνω και η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να γιορτάσω κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την πίστη μου.
Δεν είναι ανάγκη οι άνθρωποι να συμμερίζονται τα “πιστεύω” μου για να υποστηρίξουν την ελευθερία μου., αλλά απλώς να συμφωνήσουν ότι η απόφαση πρέπει να είναι δική μου και όχι της κυβέρνησης για εμένα. Δεν βλάπτει να συνειδητοποιήσουν ότι, στερώντας τη δική μου ελευθερία, ουσιαστικά στερούν και τη δική τους. Αν η κυβέρνηση μπορεί να με αναγκάσει να εορτάζω γεγονότα και να εκφράζω γεγονότα και απόψεις που παραβιάζουν τη συνείδησή μου, τότε μπορούν να το κάνουν αυτό σε όλους.
Οι καταιγίδες δεν εντυπωσιάζουν μόνον, τρομάζουν επίσης. Το έζησα «στο πετσί μου» αυτό. Αφότου η κυβέρνηση με ανάγκασε να σταματήσω να διακοσμώ γαμήλιες τούρτες, έχασα το 40% της εργασίας μου. Από τότε ζούσα με την αγωνία ότι ίσως θα πρέπει να κλείσω το μαγαζί μου – ότι τα έσοδά μου δεν θα επαρκούν για να μπορέσω να τα βγάλω πέρα.
Η αναστάτωση και η οδύνη μου μεγάλωσαν από τις απειλές θανάτου που εξαπολύονταν εναντίον μου. Είναι ακραίο πράγμα ο τρόμος ν’ ακους από κάποιον άλλον άνθρωπο να ορκίζεται να σου αφαιρέσει τη ζωή!
Επίσης με ανησύχησε η παρακάτω σκέψη: αν το Ανώτατο Δικαστήριο κατέληγε σε καταδικαστική εναντίον μου απόφαση, τι τύχη θα είχαν μετά από εμένα τα εκατομμύρια άλλων πιστών ανθρώπων στον κόσμο — από χριστιανούς, μέχρι Εβραίους και μουσουλμάνους — οι οποίοι πιστεύουν ότι, γάμος είναι η ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας; Ανησυχούσα μήπως θα έχαναν τη δυνατότητα βιοπορισμού, θα οδηγούνταν σε οικονομική καταστροφή, σε απειλές θανάτου από άλλους, ακόμη και στης φυλακής τα σίδερα για αυτά που πιστεύουν.
Οι αληθινά μεγάλες καταιγίδες έχουν άλλη μια ανησυχητική συνέπεια: μας κάνουν να χάνουμε τον έλεγχο. Αυτό το γνωρίζω καλά. Η κυβέρνηση μου έδωσε εντολή όχι μόνο να σταματήσω να δημιουργώ τα γαμήλια “αρτοποιήματα” που αγαπώ, αλλά και να πάψω να διδάσκω στους υπαλλήλους μου – όσους παρέμειναν, όλοι τους οικογενειάρχες – ότι έκανα λάθος να λειτουργώ την προσωπική μου επιχείρηση σύμφωνα με την πίστη μου. Με άλλα λόγια, το κράτος μου είπε να πω στην μητέρα μου ότι, η πίστη που με δίδαξε εκείνη δεν μπορεί να επηρεάζει τη ζωή μου.
Αναγκάστηκα να παραδώσω το μέλλον του ζαχαροπλαστείου μου σε εννέα δίκες του Ανώτατου Δικαστηρίου. Η μοίρα μου δεν ήταν πια δική μου.
Καθώς ανέμενα την απόφασή του, αναρωτήθηκα αν, στο τέλος, θα αντίκριζα ένα “ξέφωτο” ανάμεσα στα σύννεφα — μια ετυμηγορία σύμφωνα με την οποία, το κράτος έκανε λάθος που με τιμώρησε επειδή ζω σύμφωνα με αυτά που πιστεύω — ή άλλη μία απειλητική επερχόμενη καταιγίδα. Άραγε το Δικαστήριο θα έκανε σαφές ότι, εγώ δεν πρέπει να κρύβω την πίστη μου; Ή θα λογόκρινε το “πιστεύω” μου και θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να με εκφοβίζει ασκώντας μου bullying;
Τώρα που η δικαστική απόφαση έγινε γνωστή, μπορώ πάλι να δω το φως του ήλιου! Το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε με βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση πρέπει να σεβαστεί τις θρησκευτικές πεποιθήσεις μου περί γάμου. Έτσι μ’ έβγαλε από το περιθώριο, από τον “πάγκο” όπου το κράτος με είχε σπρώξει, με υποδέχθηκε πάλι στον αγώνα. Προς στιγμήν τουλάχιστον, σταμάτησε την καταιγίδα μου».
