Η υπόθεση άρχισε να βρομάει, όταν ξαφνικά ο Ζάεφ πάσαρε στον αδαή Τσίπρα τη «λύση» της «Μακεδονίας του Ιλιντεν»
Από τον
Γιώργο Χαρβαλιά
Θα μου επιτρέψουν κάποιοι φίλοι που βρίσκουν τις τελευταίες τοποθετήσεις μου για το Σκοπιανό «χαλαρές» ως προς την κυβέρνηση Τσίπρα να τους πω ότι η τραγική κατάληξη της διαπραγμάτευσης υπήρξε πρωτίστως απόρροια του εγγενούς ενδοτισμού της ελληνικής μεταπολιτευτικής διπλωματίας και πολύ δευτερευόντως των διεθνιστικών προκαταλήψεων που διακατέχουν τους κ. Τσίπρα και Κοτζιά.
Γι’ αυτό και πράγματι δεν υιοθετώ τα περί ενσυνείδητης εθνικής προδοσίας, μεθοδευμένης κομμουνιστικής συνωμοσίας κ.λπ. κ.λπ. Οι άνθρωποι δυστυχώς προσπάθησαν να πορευτούν πάνω στα χνάρια επίσημων πολιτικών προσεγγίσεων προηγούμενων κυβερνήσεων που είχαν ήδη υποσκάψει την καθαρή θέση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών (1992) περί μη αποδοχής του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων. Και δυστυχώς οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις και όχι μόνο η σημερινή υπήρξαν άκρως ενδοτικές, κατευναστικές και ηττοπαθείς. Και προς τα Σκόπια και προς τη θρασύτατη Αλβανία και βεβαίως και προς τον μεγάλο εξ Ανατολών στρατηγικό αντίπαλο.
Ας μην αρχίσουμε την κουβέντα για το τι πρότεινε η Ντόρα Μπακογιάννη, για παράδειγμα, κατά παρέκκλιση της γραμμής του Βουκουρεστίου, στον Σκοπιανό τότε ομόλογό της Μιλόσοφσκι.
Γιατί θα αναγκαστώ να ανασύρω χαρτιά και θα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Κι ας μη θυμηθούμε το «Μακεδονία-Σκόπια» του Πάγκαλου, που εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι είναι η… ιδεώδης λύση.
Γλιτώσαμε τότε γιατί απέναντι ήταν σκληροί Σκοπιανοί εθνικιστές και ο Γκρούεφσκι με τον ανόητο μεγαλοϊδεατισμό του. Με προβληματίζουν όμως ιδιαίτερα τούτοι εδώ οι σημερινοί, οι δήθεν ρεαλιστές και «διαλλακτικούληδες» της παρέας του Ζάεφ. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτήν τη φορά θα γλιτώσουμε, γιατί είναι άριστα δασκαλεμένοι από ξένα κέντρα και ξέρουν να κρύβουν επιδέξια τις ενδόμυχες προθέσεις τους. Γι’ αυτό άφησαν κατά μέρος τις περικεφαλαίες και τα αγάλματα και έπιασαν την ουσία της υπόθεσης, που γι’ αυτούς τους… νεοκομιτατζήδες είναι η διαιώνιση της ιδέας του «μακεδονισμού», όχι φυσικά με τη διεκδίκηση της πατρότητας του… Βουκεφάλα, αλλά με τη νεότερη σκληρή βαλκανική εκδοχή της «Μεγάλης Ενιαίας Μακεδονίας, του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου».
Δυστυχώς, κατά μία παράξενη έννοια, το ελληνικό πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να ταυτίζει την έννοια του αλυτρωτισμού με την καπηλεία της αρχαίας μακεδονικής Ιστορίας. Πρόκειται για τεράστιο σφάλμα. Η προσπάθεια των Σκοπιανών να συντηρήσουν τον φαντασιακό ομφάλιο λώρο με την αρχαία Μακεδονία είναι μια γραφική περίπτωση αβάσιμης προγονοπληξίας που προκαλεί γέλια σε οποιονδήποτε πολίτη του πλανήτη με στοιχειώδη μόρφωση. Στην πράξη πρόκειται για ένα παραμύθι που ούτε οι γείτονες δεν πίστεψαν. Ενα αναλώσιμο ανάχωμα τόνωσης της «μακεδονικής εθνικής ταυτότητας» σε ένα εύθραυστο υβριδικό κρατίδιο που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του.
Ο Ζάεφ γνώριζε ότι το μυθοπλαστικό αυτό κατασκεύασμα δεν μπορεί να περάσει ούτε σε μαθητές δημοτικού σχολείου. Και φρόντισε να το πουλήσει στον Τσίπρα ως μεγάλη παραχώρηση, για να κρατήσει το άλλο, το υπαρκτό, που πριν από μόλις έναν αιώνα πήγε να λάβει σάρκα και οστά με την προοπτική εδαφικής ολοκλήρωσης μιας «βουλγαροσλαβικής Μακεδονίας».
Το ότι το όραμα αυτό της «μακεδονικής εδαφικής ολοκλήρωσης» παρέμεινε ανεκπλήρωτο οφείλεται στο ότι την κατάλληλη στιγμή βρέθηκαν μερικοί Ελληνες «τρελάρες» να αφήσουν τα αγροτόσπιτα στην Κρήτη και τις βίλες τους στην Αθήνα, για να πάρουν τα όπλα και να πολεμήσουν τους κομιτατζήδες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στο μυαλό κάποιων η ιδέα της «μακεδονικής ταυτότητας» έχει πάψει να συνδέεται με εδαφικές βλέψεις.
Η υπόθεση άρχισε να βρομάει, όταν ξαφνικά ο Ζάεφ πάσαρε στον αδαή Τσίπρα τη «λύση» της «Μακεδονίας του Ιλιντεν». Κι ο δικός μας, αντί να τον στείλει στον αγύριστο, έτρεξε να τη…συζητήσει, μέχρι να του κάνει ο Παυλόπουλος ένα…ταχύρυθμο της νεότερης βαλκανικής Ιστορίας και να αναγκαστεί να κάνει πίσω με την ουρά στα σκέλια.
Δυστυχώς τη βαλκανική Ιστορία την ξέρουν άριστα, διαβάζοντάς τη βέβαια από τη δική τους σκοπιά, ο Ζάεφ και ο Ντιμιτρόφ. Γι’ αυτό και ο πρώτος μετά την ολοκλήρωση της «ιστορικής συμφωνίας» έσπευσε να κάνει διάγγελμα αναπέμποντας δεήσεις στον αρχικομιτατζή Γκότσε Ντέλτσεφ!
Πολύ φοβούμαι ότι οι σημερινοί Σκοπιανοί ηγέτες κινούνται πολύ επιδέξια και με ξένες πλάτες. Με προβλημάτισε ιδιαίτερα ότι τη συμφωνία Ζάεφ – Τσίπρα χαιρέτισε με ελάχιστες επιφυλάξεις και η φιλοαμερικανική κυβέρνηση της γειτονικής Βουλγαρίας, παρότι η συγκεκριμένη χώρα δεν αναγνωρίζει «μακεδονική γλώσσα», γιατί απλούστατα τη θεωρεί βουλγαρικό ιδίωμα.
Αν ο Ζάεφ και η παρέα του, εκτός από… νεοκομιτατζήδες αποδειχτούν και… κρυφοβουλγαρόφρονες, ζήτω που καήκαμε. Κυριολεκτικά!
