H αποτυχία να εκπροσωπηθεί η αγανάκτηση των πολιτών
Tου
Παναγιώτη Χ. Δούμα*
Eνας ψυχρός απολογισμός στο θέμα του Σκοπιανού θα έλεγε: Οι Ελληνες έβλεπαν τι ερχόταν. Αντέδρασαν όμως μόνον εκτός Βουλής και ουσιαστικά χωρίς τη στήριξη των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Η πρόταση δυσπιστίας ήταν εν τη γενέσει της καταδικασμένη, διότι όλοι γνωρίζαμε ότι, ακόμη κι αν κάποιος εγκατέλειπε το κυβερνητικό στρατόπεδο, ο κ. Μπαρμπαρούσης και το ΚΚΕ είχαν φροντίσει να ενισχύσουν τη θέση της κυβερνήσεως. Δυστυχώς, η Νέα Δημοκρατία ολιγώρησε, εγκλωβισμένη στη σύνθετη ονομασία που η ίδια είχε αποδεχτεί ως ενδεχόμενη λύση και τη χαμηλή θέση που τα εθνικά ζητήματα κατέχουν στην πολιτική της ατζέντα.
Ετσι, βρέθηκαν χιλιάδες Ελληνες έξω από τη Βουλή κραυγάζοντες ακέφαλοι, χωρίς σχέδιο και χωρίς συνθήματα, να αποκαλούν τον πρωθυπουργό και τον κυβερνητικό εταίρο προδότες και να απειλούν -τάχα- ότι θα μπουκάρουν στη Βουλή. Οποιος ήταν παρών, βέβαια, αντελήφθη ότι το όλο εγχείρημα εξυπηρετούσε καθαρά μία έμφαση στη λαϊκή οργή και ότι, ακόμη και αν κάποιοι διαπερνούσαν τα ανθρώπινα τείχη των ΜΑΤ, δεν θα ήξεραν πώς να προχωρήσουν.
Σε μία σύγκρουση, όπου η λαϊκή συναίνεση ήταν γι’ αυτές εξασφαλισμένη, τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και η Χρυσή Αυγή απέτυχαν να εκπροσωπήσουν την εθνική αγανάκτηση και να την εκμεταλλευτούν χάριν της πατρίδος. Αρχίζοντας από τους τελευταίους, αυτοί όχι μόνον λειτούργησαν ως αποπροσανατολιστικός σκόπελος προς όφελος της κυβερνήσεως, με τους θεατρινισμούς του κ. Μπαρμπαρούση και τα χειροκροτήματα που προσέφεραν αφειδώς στις ανοησίες του λίγο προ της διαγραφής του, αλλά και απεπειράθησαν εν συνεχεία με τον βουλευτή Λαγό να καπηλευτούν τη διαμαρτυρία στην πλατεία Συντάγματος, πετώντας τρικάκια του κόμματός τους και αλλοιώνοντας τον συλλογικό και τον υπερκομματικό χαρακτήρα της διαμαρτυρίας.
Η Νέα Δημοκρατία είχε έξι μήνες καιρό να προετοιμάσει αυτήν την πρόταση δυσπιστίας αλλά και την κομματική της βάση, ασκώντας πίεση στα στελέχη του κυβερνητικού εταίρου και καταδεικνύοντας το μέγεθος της προδοσίας. Μπορούσε περισσότερο από οιονδήποτε άλλον -εντός και εκτός Βουλής- να ασκήσει πίεση. Δεν το έπραξε.
Η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη επί της προτάσεως μαρτυρά την εμμονική από μέρους του απαξίωση των λαϊκών κινητοποιήσεων, όταν είπε: «Στέκομαι για λίγο στο θέμα των συλλαλητηρίων. Εμείς στη Νέα Δημοκρατία σεβόμαστε και ακούμε τους πολίτες που όλους αυτούς τους μήνες διαμαρτύρονται σε μεγάλα συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα. Εμείς όμως είμαστε εδώ, είμαστε μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας για να σας σταματήσουμε, ακολουθώντας κοινοβουλευτικές διαδικασίες». «Αλλο εμείς και άλλο αυτοί», δηλαδή.
Τα μικρόβια του ελιτισμού, από τη μια, και του περιθωριακού ιδρυματισμού, από την άλλη, άφησαν έναν λαό μόνο του να αντιστέκεται στις εθνικές ταπεινώσεις που του επιφυλάσσει ένας αδίστακτος αριστερός και προδοτικός εσμός.
*Eπιχειρηματίας, αντιπρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
