Το 2060 που θα λήξει η επιτήρηση των… θεσμών θα είμαι 94 ετών. Ενενήντα τεσσάρων. Είναι ένα καλό τέχνασμα για να ξεγελάσει κανείς τον Χάρο, να ζητήσει ένα τράτο για να δει αν η χώρα θα βγει πράγματι από τα μνημόνια, αλλά είναι αμφίβολο αν θα μας ακούσει. Οι μελλοντικές προσδοκίες, πάντως είναι από τα αγαπημένα παίγνια του τζογαδόρικου καπιταλισμού.
Εκεί που ο επιχειρηματίας είναι στριμωγμένος και πρέπει να βρει χρήματα για να πληρώσει προμηθευτές και τράπεζες, μπαίνει στο γραφείο του ένας κουστουμαρισμένος τύπος και του προτείνει την λύση: Πούλα! Μα, τολμά να ψιθυρίσει ο απελπισμένος επιχειρηματίας, αυτό το ήξερα κι εγώ. «Ναι», του απαντά ο καλοντυμένος κύριος, «αλλά εσύ θα πουλούσες κάτι που έχεις. Εγώ σου προτείνω να πουλήσεις πράγματα που δεν έχεις. Πούλα το μέλλον σου σε μακρινές ημερομηνίες.
Ποιος θα ζει τότε για να διαπιστώσει πως έχει αγοράσει αέρα κοπανιστό σε συσκευασία δώρου; Αλλά εσύ μέχρι τότε θα έχεις κάνει την δουλειά σου, θα βρεις την απαραίτητη ρευστότητα. Αν πετύχεις οι απόγονοι των επενδυτών σου θα έχουν πάρει ένα καλό κέρδος, αναλαμβάνοντας ένα μεγάλο ρίσκο. Αν όχι, θα έχουν παραλάβει μία κακή κληρονομιά».
Κι έτσι ο επιχειρηματίας πούλησε ομολογίες με μία ρήτρα μελλοντικής υπόσχεσης: Υψηλούς τόκους στην ημερομηνία λήξης τους. Κι αν τα πράγματα δεν εξελιχτούν κατά το δοκούν; Ένα ακόμη ομόλογο! Δόξα σοι ο Θεός οι αποταμιευτές – επενδυτές έχουν κοντή μνήμη και οι κουστουμαρισμένοι τραπεζίτες κάνουν μία δουλειά για να ζήσουν. Απατεώνες να γίνουν;
Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι έχει πάρει ταχύρυθμα μαθήματα από τους Rothschild. Είναι απολύτως βέβαιο ότι η πρώτη έκδοση θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Δεν είναι δύσκολο! Αρκεί να υπάρχει ένα… μαξιλάρι και μικρές ανάγκες για εκείνη την περίοδο. Το μαξιλάρι έχει ένα κόστος, αλλά ποιος νοιάζεται; Σημασία έχει να πετύχει η παράσταση. Τι στον διάολο, τόσα λεφτά πληρώθηκαν αυτοί στο Παρίσι, κάτι θα πρέπει να κάνουν για να δικαιολογήσουν τον μισθό τους.
Για μετά; Ποιος ενδιαφέρεται για μετά; Εδώ δεν τους νοιάζει τι θα γίνει την επόμενη ημέρα, λέτε να τους ενδιαφέρει πως θα είναι η κατάσταση στην χώρα το 2020; Για το 2060 ας μην το συζητάμε καλύτερα.
Κοροϊδεύουν τον κόσμο. Για άλλη μία φορά. Κι ένα κομμάτι του κόσμου το δέχεται αδιαμαρτύρητα. Τον λένε ηλίθιο κατάμουτρα και δεν αντιδρά! Θα ονομαστεί το «σύνδρομο των Αθηνών»: Πως ένας πολίτης εξαντλείται από τα τόσα ψέματα που έχει ακούσει που αρχίζει πλέον να πιστεύει τα πάντα και ταυτόχρονα τίποτα.
Οι ίδιοι δεν έχουν να χάσουν κάτι! Ήρθαν ξυπόλητοι από την έρημο της πολιτικής και θα φύγουν (αν φύγουν) με καραβάνια γεμάτα πολύτιμα εμπορεύματα. Τόσο καιρό στην εξουσία έχουν γεμίσει τις αποσκευές τους με πολύτιμες εμπειρίες. Ποιος τους χαλάει, λοιπόν, να πουλήσουν λίγη ακόμη ελπίδα; Δωρεάν είναι!
Το 2060 θα είμαι 94 ετών. Αν ζω. Διότι το πιο πιθανό είναι να μην ζω. Όπως και οι περισσότεροι από τους αναγνώστες αυτού του σημειώματος. Ίσως Αλέξη θα ήταν καλύτερο να μακρύνεις κι άλλο τον χρόνο της επιτήρησης, μέχρι το 2080. Για να εξαλείψεις και τις τελευταίες πιθανότητες ότι κάποιος από εμάς θα είναι στη ζωή. Όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
