Τα στοιχεία του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης αποτυπώνουν την τραγική κατάσταση που βιώνει μεγάλο μέρος του κόσμου της εργασίας. Στην προβολή και τη γενίκευσή τους τεκμηριώνουν ότι η μεγαλύτερη, ίσως, καταστροφή των πολιτικών λιτότητας και των μνημονίων καταγράφεται στις εργασιακές σχέσεις. Κορυφαίο δείγμα η ελεύθερη πτώση των μισθών και των ημερομισθίων.
Σε συνδυασμό με την ευέλικτη και μερική απασχόληση, την απλήρωτη ή μαύρη εργασία, παραπέμπουν σε προκαπιταλιστικού τύπου συνθήκες. Με τάσεις, μάλιστα, επιδείνωσης και όχι βελτίωσης. Τουλάχιστον για τον χρόνο που παρατίθενται επεξεργασμένες πληροφορίες. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την εκτίναξη των ποσοστών της μη πλήρους απασχόλησης. Η κατάσταση αυτή αναδεικνύει την καθοριστική θέση που επιβάλλεται να έχουν τα εργασιακά στις διαπραγματεύσεις για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
Είναι γνωστές οι αντεργατικές θέσεις ακραίων εταίρων-δανειστών. Ιδιαίτερα οι ιδεοληψίες του ΔΝΤ για τη σχέση εργασίας και ανταγωνιστικότητας. Οι εμμονές αυτές, άλλωστε, συνιστούν ακόμη ένα από τα βασικά εμπόδια στις τρέχουσες συζητήσεις. Το εξοργιστικό είναι ότι αυτές οι αντιλήψεις έρχονται σε κατάφωρη αντίθεση με το ενωσιακό δίκαιο και τα όσα ισχύουν σε επίπεδο ΕΕ. Αντίφαση που επισημαίνουν ευρωπαϊκοί και διεθνείς οργανισμοί. Ολοι οι φορείς και ενώσεις των Ευρωπαίων εργαζομένων.
Η άρνηση της ευρωπαϊκής κανονικότητας στην ελληνική αγορά εργασίας δεν διασκεδάζεται ούτε με τις ακροβασίες των τεχνοκρατών του Ταμείου. Είναι καθ’ όλα παράλογη σε πρώτη και τελευταία ανάλυση. Η στοιχειώδης προστασία των εργαζομένων από μεσαιωνικές συνθήκες δουλειάς και αμοιβής προϋποθέτει συλλογικές συμβάσεις και εδραιωμένο καθεστώς εργασίας… Αλίμονο αν αυτό εκλαμβάνεται ως ζήτημα που διευθετείται με μια «τεχνική συμφωνία». Είναι βαθύτατα πολιτικό και κοινωνικό.
