γράφει ο Νίκος Παπαγεωργίου
Πέρασαν δέκα εννέα χρόνια από την ημέρα, που ο εθνικός κυβερνήτης Γεώργιος Παπαδόπουλος άφηνε την τελευταία του πνοή σε ένα θάλαμο του Λαϊκού Νοσοκομείου Αθηνών. Ήταν η 27η Ιουνίου 1999. Η μοίρα επεφύλαξε και σε αυτόν την τύχη, που είχαν και άλλοι μεγάλοι Έλληνες, οι οποίοι προσέφεραν τα πάντα στην υπηρεσία της πατρίδος και του λαού. Μεγάλοι Έλληνες που όμως λοιδορήθηκαν, φυλακίστηκαν, δολοφονήθηκαν, πέθαναν στις φυλακές, εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν. Πάρα πολλά παραδείγματα μας προσφέρει η Ελληνική πολιτική ιστορία από τη δημιουργία του Νεοελληνικού κράτους. Η ίδια η ιστορία είναι αυτή που μας διδάσκει ότι, πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα, κρύβεται ένας Βρούτος. Δυστυχώς αυτό το αγνόησε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Αιφνιδιάστηκε. Δεν επιχείρησε να κάνει τίποτα. Απλά επαναλήφθηκε η τραγωδία του Καίσαρα… Και εσύ Βρούτε; Στις 25 Νοεμβρίου 1973 ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Γεώργιος Παπαδόπουλος, πρώτος Πρόεδρος εκλεγμένος με τη ψήφο του λαού, ανατρέπεται την ώρα που προγραμμάτιζε την πολιτικοποίηση της Επαναστάσεως.
Θα οδηγούσε τη χώρα σε βουλευτικές εκλογές τον επόμενο Φεβρουάριο. Το νέο στρατιωτικό καθεστώς που αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας υπό τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη, δεν ήταν σε θέση να αντεπεξέλθει στα μεγάλα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα που εν τω μεταξύ άρχισαν να συσσωρεύονται. Η έλλειψη πολιτικής διορατικότητας, η άγνοια της λύσεως διπλωματικών προβλημάτων, αλλά και η εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις ξένων διπλωματικών παραγόντων, δημιουργούσαν μία κατάσταση εκρηκτική.
Η άκαιρη επέμβαση στην Κύπρο προς ανατροπή του Μακαρίου, είχε σαν αποτέλεσμα την επέμβαση των Τούρκων στο νησί της Αφροδίτης. Η εθνική συμφορά είχε ξεκινήσει, με την αυτοδιάλυση του καθεστώτος Ιωαννίδη και την επιστροφή των πολιτικών, που πριν μία επταετία είχαν τεθεί στο περιθώριο. Από εκεί και μετά τα γεγονότα τρέχουν με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.
Στάθηκε μαχητής και αξιοπρεπής
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος βρίσκεται έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού. Καλοκαίρι του 1995 η υγεία του κλονίζεται σοβαρά. Παρουσιάζει απότομη αναπνευστική ανεπάρκεια και μεταφέρεται σε εντατική μονάδα του Λαϊκού Νοσοκομείου Αθηνών. Η διάγνωση των ιατρών αναφέρει ότι πάσχει από νευρολογική ασθένεια την ALSH, η οποία ονομάζεται και «Σαρκό». Μεταφέρθηκε προς θεραπεία σε συγκεκριμένο θάλαμο με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Εκεί παρέμεινε για λίγες μόνο ημέρες και μεταφέρθηκε και πάλι στη μονάδα εντατικής θεραπείας.
Δυστυχώς η οικτρά οικονομική κατάσταση της οικογενείας του δεν επέτρεπε τη μεταφορά του σε ιδιωτική κλινική προς θεραπεία. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος παρέμεινε είκοσι δύο χρόνια στη φυλακή και τρία στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Λαϊκού Νοσοκομείου Αθηνών. Πάντοτε φρουρούμενος. Εκεί παρέδωσε και το πνεύμα του. Παρέμεινε μέχρι το τέλος του πιστός στις αξίες της Επαναστάσεως και του Έθνους.
Επανειλημμένα οι τότε κρατούντες του ζητούσαν να υπογράψει δήλωση μετάνοιας, για να εξέλθει των φυλακών. Παρέμεινε υπερήφανος αρνούμενος να ταπεινωθεί. Αρνήθηκε να εξευτελιστεί με αυτό τον τρόπο. Έφυγε από τη ζωή πικραμένος. Κάποιοι από τους πρώην συνεργάτες του τον πρόδωσαν.
Αλλά και ο Ελληνικός λαός, που τόσα του προσέφερε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, έμεινε αδιάφορος. Του γύρισε την πλάτη. Φυσικά όταν γραφεί η αληθινή ιστορία, σίγουρα θα τον τοποθετήσει στο πάνθεο των μεγάλων ανδρών που ωφέλησαν την Πατρίδα και το λαό….
Το οικονομικό θαύμα
Η οικονομία του Εθνικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 βασίστηκε σε τέσσερις αρχές .
α) Προτεραιότητα στην οικονομική ανάπτυξη, έναντι της αναδιανομής του εθνικού πλούτου.
β) Περιορισμός στο ελάχιστο των κρατικών παρεμβάσεων, ιδίως στις παραγωγικές σχέσεις.
γ) Αναγνώριση του πρωταρχικού ρόλου της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στις επενδύσεις και την παραγωγή.
δ) Συγκεκριμένη επέκταση του Δημόσιου Τομέα της οικονομίας.
Σημειώθηκε έκρηξη σε όλους τους τομείς και δείκτες της οικονομίας. Η Ελλάς τιμήθηκε δύο φορές με βραβεία από τον Ο.Ο.Σ.Α. Μία για το έτος 1971 και άλλη μια για το έτος 1972. Οι TIMES του Λονδίνου έγραψαν «απονεμήθηκε στην Ελλάδα, διότι επέτυχε ταχεία ανάπτυξη, υγιές ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών και σχεδόν την καλύτερη αντιπληθωριστική πολιτική του έτους 1971». Στη δεύτερη βράβευση του έτους 1972, η Ελλάς κατατάχτηκε, για πρώτη φορά στην ομάδα των χωρών υψηλού εισοδήματος, για την καλύτερη καθολική σε όλους τους τομείς (ALL-ROUND), μεταξύ όλων των χωρών του κόσμου. Το δικαιολογητικό της βραβεύσεως ήταν το ακόλουθο: «Το πρώτο βραβείο των χωρών υψηλής αυξήσεως του εισοδήματος, απονέμεται στην Ελλάδα, για την επίτευξη ενός ρυθμού αναπτύξεως 8,5%, με παράλληλη ισχυρή θέση ως προς την νομισματική σταθερότητα – επίτευγμα για το οποίο απέσπασε δίκαια τον έπαινο του Ο.Ο.Σ.Α. «Την δευτέρα θέση κατέλαβε η Γαλλία και την τρίτη η Αυστραλία». Financial Times 15/1.1973 και Ελληνικές εφημερίδες 17/1/1973. Η δε κριτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) χαρακτήριζε τη δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδος ως «υπόδειγμα για κάθε χώρα». Για πρώτη φορά η Ελλάς ορίστηκε από το ΔΝΤ ως αποδέκτης ειδικών τραβηχτικών δικαιωμάτων (SDR), αξίας 16 εκατομμυρίων δολαρίων με ανταλλαγή ισόποσου μετατρέψιμου συναλλάγματος. Προνόμιο χώρας μόνο με ισχυρή οικονομία. Η δε βιομηχανική παραγωγή αυξήθηκε με ετήσιο ρυθμό 13,5%. Ήταν ο υψηλότερος όλων των άλλων χωρών του Ο.Ο.Σ.Α. πλην της Ιαπωνίας. Συγκρίνεται η οικονομία του τότε με την σημερινή; Φυσικά και όχι.
Η Κοινωνική Πολιτική
Οι θέσεις της 21ης Απριλίου 1967 και του Γεωργίου Παπαδοπούλου είχαν ριζοσπαστικό χαρακτήρα στην κοινωνική πολιτική του καθεστώτος. Ως αναφορά τα κοινωνικά δικαιώματα θεσπίστηκε η συνταγματική προστασία τους στα οποία συμπεριελήφθη και η απασχόληση άρθρα 26-29 του συντάγματος του 1968. Ιδρύθηκε ο ΟΑΕΔ (Οργανισμός Απασχολήσεως Εργατικού Δυναμικού) σε αντικατάσταση του ΟΑΑΑ, (Οργανισμός Ασφαλίσεως, Απασχολήσεως, Ανεργίας) Α.Ν. 212/1969, ο οποίος καταργήθηκε. Ο ΟΑΕΔ εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα. Ιδρύθηκε το Κέντρο Ερευνών Εργασιακών Σχέσεων και εργατικού Δικαίου (1971). Συγκροτήθηκε το Κέντρο Υγιεινής και Ασφάλειας Εργαζομένων υπηρεσία στο Υπουργείο Εργασίας (1971). Θεσπίστηκε ο θεσμός του Ιατρού Εργασίας. Ένας θεσμός που υφίσταται μέχρι σήμερα. Το 1972 άρχισε να εφαρμόζεται το ελαστικό ωράριο εργασίας δια υπαλλήλους γραφείων Ανωνύμων Εταιρειών και Ιδιωτικών Επιχειρήσεων. Με το Ν.Δ. 1037/1971 γενικεύτηκε το 8ωρο ημερησίας εργασίας. Δυστυχώς ο χώρος δεν μας επιτρέπει να αναπτύξουμε την κοινωνική πολιτική του Γεωργίου Παπαδοπούλου και των συνεργατών σε όλη τους την έκταση.
Μετανάστευση
Για πρώτη φορά στη χώρα μας σημειώθηκε έλλειψη εργατικών χεριών με αποτέλεσμα την αύξηση του πραγματικού ημερομισθίου. Η μετανάστευση των Ελλήνων μειώθηκε κατά 50% ενώ αυξήθηκε το ρεύμα της παλιννοστήσεως το 1971. Απετράπη η είσοδος ξένων εργατών παρά τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας σε εργατικά χέρια, όχι από συναισθήματα ρατσισμού ή ξενοφοβίας, αλλά διότι προβλέφθηκε η αντιμετώπιση του προβλήματος με την ανάπτυξη της παραγωγικότητας. Γεγονός είναι ότι στην πατρίδα μας είχαν έλθει Πακιστανοί για εργασία, φυσικά με συλλογικές συμβάσεις. Το 1973 επί Γεωργίου Παπαδοπούλου οι Πακιστανοί εργαζόμενοι απελάθηκαν από την Ελλάδα. Αιτία ήταν μία απλή δήλωση του τότε Προέδρου του Πακιστάν Αλί Μπούτο, που έγινε όχι στη χώρα μας αλλά στο Πακιστάν. Ο Μπούτο λοιπόν είχε δηλώσει ότι σε περίπτωση πολέμου Ελλάδος Τουρκίας θα τασσόταν στο πλευρό της Τουρκίας. Η δήλωση αυτή ήταν αρκετή για να δράσει ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Σε συνεννόηση με τους εφοπλιστές που είχαν στη δούλεψή τους Πακιστανούς τους έστειλε πίσω στην πατρίδα τους. Λέγεται ότι απελάθηκαν 3.000 με 4.000 Πακιστανοί. Τα σχόλια περιττεύουν.
Εθνικά θέματα
«Για πρώτη φορά από τη δημιουργία του Νεοελληνικού Κράτους έγινε σοβαρή προσπάθεια για πραγματική εθνική κυριαρχία». Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Στις 27/7/1973 διακήρυξε προς τον Ελληνικό λαό: «Το καθεστώς της κηδεμονίας της εξαρτήσεως και των υπαγορεύσεων εκ μέρους των ξένων, υπό το οποίον έζησε η Ελλάς από της συγκροτήσεως της εις ανεξάρτητον κράτος, ανήκει εις το παρελθόν».
Υπάρχει σήμερα Έλλην πολιτικός να μπορεί κάνει τις ίδιες δηλώσεις και να τις εννοεί; Όχι φυσικά. Η πατρίδα μας τρεις φορές έζησε δίχως να είναι υπό την εποπτεία ξένων συμφερόντων, πραγματικά ανεξάρτητη. Επί διακυβερνήσεως της από τον Εθνικό Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, επί Ιωάννου Μεταξά και επί 21ης Απριλίου 1967, με ηγέτη τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Περισσότερα επί των εθνικών θεμάτων στο βιβλίο «Τα ΟΧΙ του Γεωργίου Παπαδοπούλου», από τις εκδόσεις «ΛΟΓΧΗ»
