Του Μάνου Οικονομίδη
Στα χρόνια της εθνικής κακοδαιμονίας των Μνημονίων, που ήρθαν ως μάλλον φυσική συνέπεια της εποχής της αμετροέπειας, η οποία συνόδευσε τον εθνικό περίπατο της Μεταπολίτευσης, βιώνουμε ακραία φαινόμενα παρακμής.
Στον δημόσιο βίο, στους Θεσμούς, στο πολιτικό σύστημα, στην πάσης φύσεως και μορφών εθνική ηγεσία, σε επίπεδο αξιακών προτεραιοτήτων και ηθικού διακυβεύματος.
Η κρίση έβγαλε τον χειρότερο εαυτό μας. Και συνέπεσε με ένα πολιτικό δυναμικό σκανδαλωδώς κατώτερο των περιστάσεων, ως ωδή στην ειρωνεία της Ιστορίας.
Με ένα στελεχιακό δυναμικό από το… κάτω ράφι, που διατηρεί ωστόσο δικαίωμα υπογραφής για το παρόν και το μέλλον της ζωής μας, ήρθε η επανάσταση των social media να δώσει τη χαριστική βολή.
Να κατεβάσει αισθητά το επίπεδο, μιας και οι περισσότεροι υπέκυψαν στον πειρασμό της υστερίας και της υπερβολής, αντί να αναζητήσουν με επιμονή και συνέπεια την υπεραξία του μέτρου.
Μέσω της καθημερινής κακοφωνίας στα social media, συντελείται επί της ουσίας μια πρωτοφανής και ηχηρή… αποποινικοποίηση της πολιτικής παρακμής.
Δυσκολεύεσαι να συναντήσεις εκείνους που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το δικαίωμα να ηγηθούν της σταυροφορίας υπέρβασης της κρίσης.
Αντιθέτως, ελάχιστοι διατηρούν ως εξαίρεση τη συνειδητή επιλογή να αντέξουν στις… υστερίες και τις τσιρίδες. Να μην υποκύψουν στο τσουβάλιασμα. Να διεκδικήσουν να λειτουργήσουν ως πομποί φωτός και προσδοκίας.
Ζούμε τη στρατηγική επικράτηση της παρακμής. Και η δική μας Αναγέννηση, βρίσκεται ακόμη καλά κρυμμένη κάπου στο αποτύπωμα σκιάς των παθογενειών και των στρεβλώσεων που άνοιξαν εξαρχής την πόρτα προς τον γκρεμό.
