Οι άνθρωποι παντρεύονται-νυμφεύονται. Καμιά κρίση δεν επηρεάζει τους μελλόνυμφους. Μάλιστα με εκκλησιαστικό τρόπο. Σε λίγο ακολουθεί γλέντι σε ωραίο χώρο, υπαίθριο, πευκόφυτο. Απλωμένα τραπέζια, στρογγυλά, ανάμεσα στα πεύκα. Πάλλευκα τραπεζομάντιλα. Λευκός και ερυθρός οίνος στο κέντρο της λευκότητας. Συμβαίνουν μικρά θαύματα. Μια πευκοβελόνα πέφτει στο τραπέζι και το θυμικό σύστημα ταράσσεται. Στην επιφάνεια σχηματίζεται ο ορεινός όγκος και οι ακτές της χώρας. Ανάγλυφη ζωγραφιά. Από ένα τρυφερό τρεμούλιασμα της φύσης εκλύεται συγκίνηση. Η συγκίνηση είναι πολιτικό συναίσθημα εάν θέλουμε να ακριβολογήσουμε. Το γνωρίζουν αυτό οι ορθογράφοι και επινεύουν γενναία οι αναγνώστες.
Χαίρει να υγραίνεται ο οισοφάγος μετά το γεγονός της ελεύθερης πτώσης της πευκοβελόνας. Η μουσική διαχέεται. Αχαρη στην αρχή – ανορχηστική εννοώ. Κρητικές οι ρίζες του γαμπρού. Επιτέλους ένας γαμπρός χωρίς αστικές [γελοίες] τσιριμόνιες. Οι περισσότεροι τάχα δεν ξέρουν να χορεύουν δημοτικούς σκοπούς, σνομπάρουν και υποκρίνονται [τι είναι αυτά που τους υποχρεώνουν να κάνουν και άλλες ανοησίες, μπερδεύουν τα βήματα, χασκογελούν, ειρωνεύονται οι δόλιοι την παράδοση – τι δουλειά έχουν αυτοί με χωριάτικα πράγματα;] και πολλά ιλαρά συμπαρομαρτούντα. Χορεύει κρητικά ο γαμπρός λοιπόν και διασώζει όχι μόνο τον τόπο καταγωγής του αλλά την ίδια του τη χώρα.
Οι πολλοί χειροκροτούν, είτε έκαναν χάζι είτε για να επιβραβεύσουν τον χορό. Συνάγεται το εξής: Η εντοπιότητα στη μουσική έχει ξεπεράσει τα όριά της· πλέον τα τραγούδια των τόπων έχουν γίνει τραγούδια της χώρας. Το δημοτικό τραγούδι, όσο κι αν διαφωνούν οι «ειδικοί», έχει καταστεί πανελλήνιο. Κρητικά, ποντιακά, ηπειρώτικα, νησιώτικα [κυρίως το ικαριώτικο] αναγνωρίζονται –και γίνονται αποδεκτά– από όλους. Αυτό είναι μια κατάκτηση στον πολιτισμό και δεν πειράζει που οφείλεται στην έκρηξη της τεχνολογίας· κυρίως προέχει η ικανότητα της κοινότητας να εσωτερικεύει την πολλαπλότητα της διαφορετικής καταγωγής των παρευρισκόμενων σε λαϊκές συνάξεις και πανηγύρια.
Η εντοπιότητα, μέσω των τραγουδιών και της μουσικής, πλησιάζει την εθνική [πανελλήνια] συνείδηση. Αυτό δεν είναι αμελητέο· το αντίθετο μάλιστα· θα έπρεπε να γίνουν ακαδημαϊκές έρευνες για τη μετάβαση από το μερικό μουσικό στο γενικό [από το τοπικό στο εθνικό]. Λοιπόν τα τραγούδια μας και τα μάτια μας, αλλά η ελληνική πολιτεία περί άλλα τυρβάζει. Αγνοεί πιθανώς ότι τα τραγούδια, η μελωδία και ο ρυθμός τους, έχουν διασώσει τον ελληνισμό, περισσότερο ίσως [δεν ξέρω αν υπερβάλλω] και από την ελληνική γλώσσα όλους αυτούς τους αιώνες της ανυπαρξίας της χώρας ως κρατικής οντότητας.
Τι σου κάνει ένας γαμπρός που ξέρει και που δεν διστάζει να χορεύει. Ακόμη και τα αμήχανα χειροκροτήματα [είπαμε: των αστείων αστών] στο τέλος θερμάνθηκαν – άστραψε και βρόντηξε ο πευκόφυτος τόπος. Και τι σου κάνει επίσης μια πίπτουσα σε λευκότητα πευκοβελόνα. Περιττό να τονίσω ότι η νύφη ήταν πανέμορφη [και το μωρό της!], όπως και οι φίλες της – η μία πιο αστραφτερή από την άλλη.
