Όταν πιστεύεις
ότι το να κάνεις
το κακό
είναι το ίδιο δύσκολο
με το καλό
πρέπει να είσαι
μεγάλος κόπανος
κι όταν επιμένεις
αποδεικνύεις
ότι είσαι αναίσθητος
γιατί φαίνεται
ότι δεν σ’ έχει
αγγίξει καν
το χέρι
της Ανθρωπότητας
κι ότι όλος
ο κόσμος σου
είναι μόνο
η κοινωνία σου.
Ένα πιάνο έχει 88 κόπανους
Ένα πιάνο έχει 88 κόπανους και μ’ αυτούς είναι ικανό να δημιουργήσει μουσική που αποτελεί μια προσφορά για τη μνήμη μας και γενικότερα για την ανθρωπότητα, όταν ο συνθέτης είναι μια ιδιοφυΐα. Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό.
Γιατί η κοινωνία χρειάζεται τόσους πολλούς κόπανους, ενώ 88 αρκούν για να παράγουν έργο;
Είναι θέμα βούλησης ή βουλιμίας;
Είναι απαραίτητοι στο κοινωνικό έργο;
Είναι θέμα πολιτικής απόφασης;
Γιατί να χρειαζόμαστε άτομα που δεν ξέρουν τι είναι μόδα ή ψυχολογικές ασθένειες;
Γιατί να ακούμε αυτήν την κακοφωνία που ονομάζεται άποψη από τους άσχετους;
Γιατί να υποστούμε αυτήν την έλλειψη
νοημοσύνης λόγω ελευθερίας της έκφρασης, ενώ είμαστε εκτός πιανιστικού επιπέδου;
Κάθε διευθυντής ορχήστρας ξέρει να διαχειρίζεται αυτά τα προβλήματα, διότι διαβάζει την παρτιτούρα και δεν υπάρχει λόγος να ακούει επιπλέον θόρυβο.
Γιατί λοιπόν πρέπει να υποστούμε αυτόν το θόρυβο λόγω της θέσης του και λόγω της έντασής του;
Και η
σιωπή έχει τα πλεονεκτήματά της.
Ειδικά όταν έλεγε ότι όταν δεν γνωρίζεις το θέμα πρέπει να το βουλώνεις.
Είχε ζήσει σ’ ένα σπίτι, όπου το πιάνο δεν ήταν μόνο του αλλά με άλλα έξι.
Άρα ήξερε με μεγάλη ακρίβεια τα όρια του κόπανου.
Οι 88 κόπανοι
είναι δύσκολο
να φανταστούν
τι σημαίνει
μαύρος ίππος
κι όμως το πιάνο
ζει με αυτούς
διότι το θέμα
δεν είναι η φαντασία τους
αλλά να κάνουν
το δικό τους έργο
δηλαδή κάθε κόπανος
τη χορδή του
για να ακουστεί
η μουσική
του οργάνου
που παίζει
σαν να ήταν
ολόκληρη ορχήστρα
χάρη σε αυτούς
που εκτελούν
έως το τέλος
του κονσέρτου
την αποστολή τους
για τους ανθρώπους.
Οι γλωσσοκοπάνες της μιζέριας όταν μπαίνουν στην πολιτική επειδή άλλοι κόπανοι τις επέλεξαν χωρίς προσοχή μας ανακοινώνουν νέα που ανήκουν στο παρελθόν προσπαθώντας να μας πείσουν ότι το μέλλον πια δεν μπορεί ν’ αλλάξει και κάθε τους λέξη είναι γεμάτη κενό αφού ποτέ δεν μπόρεσαν να απεγκλωβιστούν από την καθημερινότητα ότι η σκέψη τους δεν προλαβαίνει να υπάρχει τόσο καταπιεσμένη είναι από τις λέξεις που δεν σταματούν να ασχολούνται με το τίποτα και να κάνουν τον ανάλογο θόρυβο.
Όταν ζεις σε μέρη
που όχι μόνο
στήριξαν την ιστορία
αλλά και τη δημιούργησαν
πώς είναι δυνατόν
να μην βλέπεις το μέλλον
και να σε πείθει
κάθε κόπανος
δίχως πιάνο
με την ίδια μουσική
ότι δεν αξίζεις
κι ότι δεν είναι
ο φυσικός κληρονόμος
ενός πνεύματος
που έκανε τα πάντα
για την Ανθρωπότητα
δίχως να περιμένει
απολύτως τίποτα
από την κοινωνία
γιατί ήξερε
ότι μόνο αυτό
μπορούσε τότε
να παλέψει
ενάντια Αυτοκρατορία.
Σ. Ντρέκου / Ν. Λυγερός Λόγοι
Κείμενα/Ποίηση: Opus of N. Lygeros
10283) Ένα πιάνο έχει 88 κόπανους. Perfection 13 8 9/2012.
1η Δημοσίευση 5 Σεπτεβρίου 2013.
Τελευταία ενημέρωση και έλεγχος συνδέσμων:
Παρασκευή, 20 Οκτωβρίου 2017 στις 06:24
Δείτε ακόμη:
