Τα κυβερνητικά «παιχνίδια» με την (υποτιθέμενη)έξοδο στις αγορές
Από την
Ντόρα Πάλλη*
Το προηγούμενο διάστημα, οι Ελληνες πολίτες βίωσαν μια τεράστια επικοινωνιακή επιχείρηση με σκοπό να πειστούν ότι το 3ο Μνημόνιο ήταν το τελευταίο, πως η χώρα μπήκε στην κανονικότητα… Πολύ θα το θέλαμε, αλλά… Η Ελλάδα δεν μπήκε στις αγορές με βιώσιμα επιτόκια, μα ούτε θα μπει, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον μακροπρόθεσμο δανεισμό. Κι αυτό, διότι το τεράστιο χρέος μετακυλίεται για μετά το 2033. Αυτό καθιστά πολύ δύσκολο να μας δώσουν οι επενδυτικοί οίκοι επενδυτική βαθμίδα και προφανώς καθιστά πολύ δύσκολο και τον δανεισμό μας με χαμηλά επιτόκια για τα δεκαετή ομόλογα.
Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστική η ηπιότατη αντίδραση των αγορών μετά το Eurogroup, όπου τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων υποχώρησαν ελάχιστα… Με λίγα λόγια, η Ελλάδα ΔΕΝ μπήκε στις αγορές και άρα ΔΕΝ αποκατέστησε τις συνθήκες ρευστότητας, που είναι απαραίτητες ώστε να μπούμε σε μια περίοδο ανάπτυξης… Η είσοδος στις αγορές υπό τις παρούσες συνθήκες θα είναι περιορισμένη, αφού όποιες εκδόσεις ομολόγων θα επιβαρύνονται με απαγορευτικά για την οικονομία επιτόκια.
Επιπρόσθετα, η Ελλάδα έχει «δεθεί» με ένα τεράστιο φορτίο: την επίτευξη μόνιμων πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 2,2% του ΑΕΠ για περίπου 45 χρόνια! Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να δώσει ένα ολόκληρο ΑΕΠ μιας ολόκληρης χρονιάς, ίσως και περισσότερο, σε πληρωμές χρέους και τόκων την επόμενη περίοδο! Τέτοια πλεονάσματα δεν έχουν επιτευχθεί από καμιά χώρα μέχρι σήμερα, με την εξαίρεση ίσως κάποιων πετρελαιοπαραγωγών χωρών. Συμπληρωματικά, τα υψηλά πλεονάσματα υπονομεύουν την ανάπτυξη μέσα από γεγονότα με τη μορφή «ντόμινο». Η μείωση της εσωτερικής ζήτησης και η υψηλή φορολόγηση οδηγούν στην αποτροπή των επενδύσεων.
Αυτές, με τη σειρά τους, στην ύφεση ή σε πολύ χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης! Κι αν μέχρι τώρα δεν υπήρξε χώρα που να έχει επιτύχει τόσο υψηλά πλεονάσματα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι εύκολο να υποθέσουμε το ποσοστό των πιθανοτήτων για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου από μια χώρα σαν την Ελλάδα, που επιβάλλει την πλέον βαριά φορολογία…
Τα αντικειμενικά στοιχεία δεν οδηγούν στην ωραιοποιημένη εικόνα που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση. Εντύπωση, δε, προξενεί το ότι μέσα σε αυτά τα περιορισμένα δημοσιονομικά περιθώρια μπορεί ο Τσίπρας να σκέφτεται να δώσει κοινωνικές παροχές!
Τίποτα δεν αποκλείεται σε αυτόν τον κόσμο, αλλά η επιχείρηση… «κοινωνικές παροχές στα χρόνια των υψηλών πλεονασμάτων» μάλλον φαντάζει σαν τις «Χίλιες και μία νύχτες»… Προφανώς, αυτό είναι ένα τελευταίο επικοινωνιακό «στήσιμο» πριν από τις εκλογές και την έξοδό τους από την κυβέρνηση, αφήνοντας ως «προίκα» στην επόμενη κυβέρνηση τη διαχείριση της εξαιρετικά δύσκολης οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Στη ζωή, όμως, δεν πρέπει να υπάρχουν… αδιέξοδα!
Και όλα όσα φαίνονται «βουνό» σε μια κυβέρνηση ενάντια στην επιχειρηματικότητα μπορεί να τα αντιμετωπίσει μια άλλη κυβερνητική πολιτική, φιλική στην ανάπτυξη.
Ακόμα και το μέτωπο μιας σοβαρής κοινωνικής πολιτικής είναι γνωστό ότι μπορεί να δομηθεί μόνο στα θεμέλια μιας ισχυρής οικονομίας. Κοινωνική πολιτική δεν γίνεται με ψέματα! Γι’ αυτό, μόνο μια κυβέρνηση, όπως αυτή της Νέας Δημοκρατίας, αποτελεί εγγύηση για ένα αξιόπιστο κοινωνικό κράτος! Η Ν.Δ. είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να φέρει… ΑΝΑΠΤΥΞΗ!
*Σύμβουλος Εκπαιδευτικών και Κοινωνικών Θεμάτων.
