Θα περισσέψουν και σήμερα τα μηνύματα και οι καθιερωμένες ανακοινώσεις των κομμάτων για την επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας.
Βέβαια, όλα όσα λέγονται και γράφονται για την ημέρα αυτή, εκπορεύονται από την ιδεολογικοπολιτική ματιά του καθενός, προσαρμοσμένης πάντα στα ισχύοντα δεδομένα.
Εκείνο που συνήθως δεν ακούμε ή δεν διαβάζουμε, αφορά μια σημαντική παρακαταθήκη που δεν αξιοποιήσαμε, όσο θα έπρεπε, διαχρονικά. Κι αυτή δεν έγκειται, απλώς, στην αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Είναι πρωτίστως οι ρηξικέλευθες για την εποχή τους τομές που συνέβαλαν στην εδραίωσή της και στη μετέπειτα ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Θεμέλιος λίθος ήταν η εισαγωγή και ψήφιση, το 1975, ενός χωρίς προηγούμενο δημοκρατικού Συντάγματος, το οποίο αναγνωρίστηκε ως ένα από τα πιο προχωρημένα, σε διεθνές επίπεδο.
Είχαν προηγηθεί, το 1974, ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, οι πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης, αλλά και το δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα.
Ακολούθησαν κι άλλες τομές, οι οποίες για τα ελληνικά μέτρα και σταθμά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ιδιαίτερα τολμηρές. Μεταξύ αυτών, ξεχωρίζει και η γλωσσική μεταρρύθμιση, ιστορικό πλέον σημείο αναφοράς.
Η μετάβαση της χώρας από μια επτάχρονη δικτατορία (κάτω από μια ιδιαίτερα κρίσιμη εθνική περίσταση που σηματοδοτούσε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο) σε μια σύγχρονη δημοκρατία, χωρίς αστερίσκους και υπογραμμίσεις, ήταν πράγματι ταχύτατη και εντυπωσιακή.
Φέρει αναμφίβολα τη σφραγίδα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του οποίου η εντεκάχρονη παραμονή στο Παρίσι ήταν ευεργετική για τον ίδιο, υπό την έννοια ότι διεύρυνε αισθητά τους ορίζοντές του και τού μεταλαμπάδευσε για τα καλά τις αξίες της Δύσης, πέραν του ότι τού έδωσε τη δυνατότητα να αντιληφθεί πόσο σημαντικό θα ήταν για την Ελλάδα να ενταχθεί στην τότε ΕΟΚ, τον πρόδρομο του ενιαίου ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κοντολογίς, άλλος Καραμανλής έφυγε το 1963, άλλος Καραμανλής επέστρεψε το 1974.
Και με γνώμονα μια προηγμένη αντίληψη, κατάφερε και εμπέδωσε σταδιακά και στον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο την πεποίθηση ότι η χώρα δεν θα μπορούσε να οδηγηθεί στο μέλλον με την (παρωχημένη) νοοτροπία που πορευόταν κατά την προδικτατορική περίοδο.
Ετσι η Ελλάδα έκανε συντεταγμένα πολλά και μεγάλα βήματα μπροστά, ασχέτως εάν αργότερα άρχισε να βαδίζει σημειωτόν και στη συνέχεια να οπισθοχωρεί, για να φτάσει τελικά στο σημερινό τέλμα.
Με εδραιωμένη πια την αστική δημοκρατία δυτικού τύπου κι έχοντας υπερβεί τις τέσσερις δεκαετίες ομαλού κοινοβουλευτικού βίου, στις μέρες μας χρειαζόμαστε μια ανάλογη εκείνων των χρόνων, τηρουμένων των αναλογιών, μεταρρυθμιστική πορεία, περισσότερο από ποτέ, προκειμένου να οδηγηθούμε στην πολυπόθητη ανάκαμψη, στην αναγέννησή μας. Τουτέστιν χρειαζόμαστε, τρόπον τινά, μια νέα Μεταπολίτευση.
Επομένως, το 1974 δείχνει τον δρόμο, στέλνει το μήνυμα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και πάλι, αρκεί να το πάρουμε απόφαση πως πρέπει να αλλάξουμε όλα εκείνα που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.
