άντα πίστευα ότι ο ‘Οσφυοκάμπτης’επαγγέλλεται κατά κύριο λόγο Πολιτικός, καθότι η πολιτική δε ‘λειτουργείται’ αλλά αμείβεται, σημείο δυστυχώς τρωτό για τέλεση εθνικών ‘μαγειρεμάτων’ κατά παντός ομοεθνή.
Για πολλά χρόνια νόμιζα ότι όποιος μπαίνει στην πολιτική πεινασμένος και φιλόδοξος είναι το τέλειο θύμα στα χέρια των ‘Αφανών’ που κινούν τα προδοτικά νήματα της Ιστορίας.
Συχνά σκεφτόμουν ότι όποιος πολιτεύεται, ενώ ‘έχει’ και ‘κατέχει’, τρέμει τόσο πολύ το φυλλοκάρδι του να μη χάσει τη βολή του που μια πιθανή στροφή ενάντια στα συμφέροντα της ίδιας του της χώρας είναι απλά μία ακόμη πράξη ρουτίνας.
Γενικώς, στο μυαλό μου είχα πάνω-κάτω μια εικόνα για το ποιο είναι το προφίλ που χαρακτηρίζει κάποιον «Εθνικό ‘Οσφυοκάμπτη’», και βάσει αυτού συνδιαλεγόμουν σε εξωστρεφή πηγαδάκια. Ειδικά, πριν λίγα χρόνια όταν η ‘Κρίση’ μας καλωσόρισε, αυτό το προφίλ έβρισκε σύμφωνους όλους τους ομόδειπνούς μου σε κοινωνικότητες κάθε είδους.
Υπήρχε μια κοινή γραμμή που μοιραζόμουν μ’ όλους σχεδόν τους συμπολίτες μου για το ποιος φέρει ευθύνες, ποιος οφείλει να λογοδοτήσει, ποιος εν τέλει είναι ο Εχθρός και ποιος ο Φίλος αυτού του τόπου. Ήμασταν Εμείς και Εκείνοι – δύο ξεκάθαρα στρατόπεδα, με ξεκάθαρους σκοπούς και βλέψεις:
ΕΜΕΙΣ που τη μόνη εξουσία που είχαμε ήταν αυτήν της Ψήφου (με άπειρα ερωτηματικά…;;; που δεν είναι της παρούσης) και ΕΚΕΙΝΟΙ που είχαν όλες τις εξουσίες της Διοίκησης (με άπειρα θαυμαστικά…!!! που δεν τίθενται σε αμφισβήτηση).
Μέχρι και το πολύ πρόσφατο παρελθόν ο κόσμος είχε λίγο πιο ξεκάθαρη σκέψη και στάση για πολιτικά και εθνικά ζητήματα που μας απασχολούν. Εξέφραζαν, δηλαδή, πιο σαφή-λογικοφανή επιχειρήματα … (όπως είναι απολύτως λογικό άλλωστε όταν κάποιος είναι αυτόφωτος και νοήμων!) … για όλα τα παραλόγως αδικαιολόγητα που συμβαίνουν σ’ αυτήν την έρμη χώρα.
Ασχέτως με τη μόρφωση, το επάγγελμα και τις πολιτικές ταυτίσεις του καθενός υπήρχε μια κοινή μέσες άκρες γραμμή για όλες τις αυτονοήτως κακόβουλες ενέργειες που διαπράττονται εις βάρος των κατοίκων αυτού του τόπου. Κουτσά-στραβά βρίσκαμε ένα κοινό πάτημα που λειτουργούσε σαν μπούσουλας προς διαχωρισμό του Κακού απ’ το Καλό και του Παράλογου απ’ το Λογικό.
Έβλεπα μια σπίθα και μια ενέργεια στον αέρα που, αν εξαιρούσες τα ιδεολογικά κολλήματα του καθενός (απόρροια συστηματικής πλύσης εγκεφάλου επί δεκαετίες), αισθανόμουν μια παρανοϊκή γαλήνη γιατί τουλάχιστον στις μεταξύ μας συζητήσεις η Λογική σκέψη (σε επίπεδο επιχειρηματολογίας τουλάχιστον!) πρυτάνευε και το αίσθημα περί επιβολής Δικαίου διαφέντευε.
Μέσα μου ήμουν ζωντανή, ακμαία και μάχιμη διότι πολύ απλά ΔΕΝ ήμουν Μόνη. Και όλοι οι άλλοι γύρω μου μπορούσαν να διακρίνουν και να αντιληφθούν με την ίδια καθαρότητα όλα τα κακώς κείμενα που χαιρέκακα τραγάνιζαν και συνεχίζουν να τραγανίζουν την πολύτιμη καθημερινότητά μου.
Ο κάθε Συμπολίτης μου για μένα ήταν ένας ακόμη Προδομένος από την ανηθικότητα των υψηλά ιστάμενων που ασκούν Πολιτική.
Μέχρις εδώ όλα φάνταζαν ‘καλά’ (που λέει ο λόγος!) … καθότι Λογικά.
Ο καιρός, λοιπόν, περνά και έρχεται το σήμερα. Είναι αξιοθαύμαστο το τι συνέβη μέσα σε λίγα μόλις χρόνια. Ο σπόρος του Παραλόγου εισχώρησε και άρχισε αργά και βασανιστικά να σαπίζει τα μυαλά των άλλοτε Λογικών συνδαιτυμόνων μου. Η αρχή δυστυχώς έγινε και έπεται δυσάρεστη συνέχεια…
Άρχισα, λοιπόν, να ακούω με αφορμή το «Σκοπιανό» νέο-εποχίτικες εναλλακτικού τύπου ρητορικές περί κοινής ειρηνευτικής πορείας με γείτονες που – σε αυστηρή παρά ταύτα μειοψηφία στην ενδοχώρα τους! – φόρεσαν το καπελάκι τους στραβά και άρχισαν τα παλαβά. Αυτοί για τους δικούς τους λόγους και Εκείνοι που τους σιγοντάρουν για άλλους παρόμοιους έπεισαν και μερίδα των Δικών μας να παπαγαλίζει ό,τι πιο “…παράνομο, απεχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο…” μπορεί να σκεφτεί Ανιστόρητος Νους.
Όταν πάσχεις από ‘Ιστορική Υστέρηση’ και είσαι στο τελευταίο στάδιο πριν τον εγκλεισμό στα λευκά κελιά, πραγματικά προβληματίζομαι για το αν υπάρχει ίχνος άμυνας απέναντι σ’ ένα τόσο θλιβερό φαινόμενο, απ’ το οποίο μάλιστα μερίδα των νοσούντων δηλώνουν και ευπατρίδες. Και εκεί που ο κύκλος του Παραλόγου έρχεται και κλείνει, πνίγοντάς με ασφυκτικά, είναι με το εντός έδρας τελετουργικό της επαναβάπτισης του ‘μωρού της Rosemary’…
Ποιος να μου το ’λεγε ότι στα -άντα μου θα φορούσα τα καλά μου και θα πήγαινα για συχαρίκια σε ‘Νονούς’!
Από βορά στρίβουμε ανατολικά και κάνουμε μια στάση στους παλιούς γνώριμους. Άλλη μια πικρή ιστορία με αφορμή τα όσα εκτυλίσσονται στην άλλη γείτονα χώρα τα τελευταία χρόνια και ειδικά σήμερα. Παραβιάσεις, ακραίες δηλώσεις, φυλακισμένοι στρατιωτικοί! Ένα τερατόμορφο παζλ μας απειλεί με κάθε τρόπο κάθε μέρα, και παρόλα αυτά μερίδα Ελλήνων δε λέει να το καταλάβει.
Άρχισα, λοιπόν, να ακούω με αφορμή το «Τουρκικό» διάφορες παγκοσμιοποιημένου μανδύα απόψεις περί ειρηνευτικής αντιμετώπισης μιας ‘κρίσης’ που σύντομα θα κατακαθίσει, και μετά όλοι μαζί θα ψαρεύουμε ανέμελοι στο Αιγαίο. Υπάρχουν στα αλήθεια ανάμεσά μας ντόπιοι που όχι μόνο εθελοτυφλούν, αλλά άρχισαν σιγά-σιγά κάποιοι εξ αυτών να ψελλίζουν ότι τα χωρικά μας ύδατα παραείναι απλωμένα και ότι κάποιες μικροπαραχωρήσεις οφείλουμε για το ‘καλό όλων’ να τις αποδεχτούμε.
Όταν πάσχεις από ‘Αξιακή Ολιγιστότητα’ και διανύεις το τελευταίο στάδιο μικροπρεπούς συμπεριφοράς, φοβάμαι ότι ‘εθνικό χαΐρι’ ούτε με μικροσκόπιο δε βλέπεις. Όταν μερίδα συμπολιτών σου τολμά να ξεστομίζει τέτοιες σκέψεις ως πιθανά-αποδεκτά σενάρια εθνικού-συνοριακού ανασχηματισμού, τα λόγια είναι περιττά. Εκεί ξέρεις ότι το ‘ηττοπαθές σαράκι’ τρύπωσε και άντε βρες τρόπο να το εξοντώσεις…
Ποιος να μου το ’λεγε ότι μετά από τόσα χρόνια αναβιώσεων Εθνικών επετείων θα γινόμουν μάρτυρας απόψεων τέτοιου βάθους ‘προθυμίας’!
Μ’ αυτά και με τ’ άλλα έχω πάθει σύγχυση. Αυτούς όλους γύρω μου που κάποτε συμπονούσα και μ’ αυτούς όλους γύρω μου που κάποτε νόμιζα ότι κάτι μας ενώνει, τώρα αισθάνομαι τον απόηχο του απόλυτου κενού που με ωθεί στην απαξίωσή τους.
Ίσως κι αυτό να είναι μέρος του σχεδίου … ποιός ξέρει;;;
Απ’ τη στιγμή που μπήκαν σε κυκλοφορία τέτοιες καρκινικές σκέψεις, που τώρα ναι μεν είναι σε μειοψηφία αλλά πιθανότατα πολύ σύντομα να εξαπλωθούν, το παιχνίδι αρχίζει να λειτουργεί εις βάρος μας. Δεν μπορώ να γνωρίζω ούτε τα βάθη ούτε τα πλάτη στα οποία έχει διαχυθεί το κακό.
Αυτό που ξέρω είναι ότι ΤΩΡΑ ο Λαός έχει ευθύνη για ό,τι του ξημερώνει, καθότι ο ‘εθνομηδενισμός’ πια ζει καί ανάμεσά μας.
Μ’ άλλα λόγια, ο ‘εθνομηδενισμός’ δεν κατοικεί πια μόνο στην κορυφή της πυραμίδας, αλλά έχει βρει πρόσφορο έδαφος και στα χαμηλότερα στρωμάτα. Αυτό ήταν μια εξέλιξη που ομολογώ ότι δεν την πολυπερίμενα ή καλύτερα να πω ότι την απευχόμουν σαν ένα κακό όνειρο που στον ξύπνιο όλα τα Παράλογα νέφη διαλύονται σε πλήρη ανακούφιση.
Νιώθω παγωμάρα και σαστιμάρα με το πόσο η “απαιδευσιά” και η “βολή” μπορούν να χτυπήσουν στα ίσια τη Λογικήκαι το Δίκαιο. Εδώ θα είμαστε, λοιπόν, όλοι να δούμε ιδίοις όμμασι αν αυτός ο Λαός είναι άξιος της μοίρας του ή όχι.
Μήπως τελικά ήρθε όντως η ώρα του να μας αποχαιρετήσει μια για πάντα;
Αν δείξει ότι αυτό επιθυμεί, no heart feelings!
Και όσοι απ’ εμάς ψυχορραγήσουμε σ’ αυτό το θέαμα … καλύτερα να στρέψουμε το βλέμμα αλλού και – εντελώς ψυχρά και ορθολογιστικά – ας σκεφτούμε ότι στην τελική ο καθείς έχει δικαίωμα στη δημοκρατική αυτοδιάθεση.
Σε αναμονή των εξελίξεων…
