οι συστηματικοί αμοραλιστές που είναι πιο ταλαντούχοι στη συγκέντρωση πλειοψηφιών από ένα πλήθος ηθικά ανεμπόδιστων και αμοιβαία ασυμβίβαστων λαϊκών απαιτήσεων (αποτελεσματικοί δημαγωγοί). αυτοί θα τείνουν να κερδίσουν την είσοδο στο κυβερνητικό σύστημα της δημοκρατίας και να αναρριχηθούν υψηλά στην κυβέρνηση.
Hans Hermann Hoppe – Why Democracy Rewards Bad People
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Δημοκρατία και ελεύθερος ανταγωνισμός στην παραγωγή δεινών
Μια από τις πιο ευρέως αποδεκτές υποθέσεις μεταξύ πολιτικών οικονομολόγων είναι η ακόλουθη: Κάθε μονοπώλιο είναι κακό για τους καταναλωτές. Το μονοπώλιο νοείται, με την κλασική του έννοια, ως αποκλειστικό προνόμιο που χορηγείται σε έναν μόνο παραγωγό ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας, δηλαδή ως έλλειψη ελεύθερης εισόδου σε μια συγκεκριμένη γραμμή παραγωγής. Με άλλα λόγια, μόνο ένας οργανισμός, Α, μπορεί να παράγει ένα δεδομένο αγαθό, Χ. Οποιοσδήποτε τέτοιος μονοπωλιακός τομέας είναι κακός για τους καταναλωτές επειδή ο περιορισμός πιθανών νεοεισερχομένων σε αυτόν τον τομέα παραγωγής, θα οδηγήσει την τιμή του προϊόντος του μονοπωλίου Χ να είναι υψηλότερη και η ποιότητα του χαμηλότερη, από ό, τι θα ίσχυε σε διαφορετική περίπτωση.
Αυτή η στοιχειώδης αλήθεια έχει συχνά χρησιμοποιηθεί ως θετικό επιχείρημα για τη δημοκρατική κυβέρνηση σε αντίθεση με την κλασική, μοναρχική κυβέρνηση. Αυτό συμβαίνει επειδή υπό τη δημοκρατία, η είσοδος στο κυβερνητικό σύστημα είναι ελεύθερη – οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει πρωθυπουργός ή πρόεδρος – ενώ υπό τη μοναρχία η κυβέρνηση περιορίζεται στον βασιλιά και στον κληρονόμο του.
Ωστόσο, αυτό το επιχείρημα υπέρ της δημοκρατίας είναι ανυπέρβλητα ελαττωματικό. Η ελεύθερη είσοδος δεν είναι πάντα καλή. Η ελεύθερη είσοδος και ο ανταγωνισμός στην παραγωγή αγαθών είναι σίγουρα κάτι καλό, αλλά ο ελεύθερος ανταγωνισμός στην παραγωγή δεινών δεν είναι. Η ελεύθερη είσοδος στην επιχείρηση του βασανισμού και της θανάτωσης αθώων, ή ο ελεύθερος ανταγωνισμός στην παραχάραξη / εξαπάτηση, για παράδειγμα, δεν είναι κάτι καλό. Είναι χειρότερο από κάτι κακό.
Η κυβέρνηση αποτελεί διεστραμμένο οργανισμό
Τι είδους «επιχείρηση» είναι η κυβέρνηση; Απάντηση: δεν είναι ο συνηθισμένος παραγωγός αγαθών που πωλούνται σε εθελοντές καταναλωτές. Πρόκειται για μια «επιχείρηση» που ασχολείται με την κλοπή και την απαλλοτρίωση, με τη φορολογία, την παραχάραξη και την κλεπταποδοχή. Ως εκ τούτου, η ελεύθερη είσοδος στο κυβερνητικό σύστημα δεν βελτιώνει κάτι καλό. Στην πραγματικότητα, ο ελεύθερος ανταγωνισμός στην κυβέρνηση, κάνει τα πράγματα χειρότερα από κακά, δηλαδή βελτιώνει το κακό.
Δεδομένου ότι ο άνθρωπος είναι όπως είναι, σε κάθε κοινωνία υφίστανται άνθρωποι που επιθυμούν να σφετεριστούν την ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων. Μερικοί άνθρωποι επηρεάζονται περισσότερο από αυτό το συναίσθημα από άλλους, αλλά τα άτομα συνήθως μαθαίνουν να μην είναι θετικά σε τέτοια συναισθήματα, ή ακόμα και να ντρέπονται για αυτά. Γενικά, ελάχιστα άτομα είναι ανήμπορα να καταπνίξουν με επιτυχία την επιθυμία αρπαγής της περιουσίας άλλων ανθρώπων. Θεωρούνται εγκληματίες από τους συνανθρώπους τους και καταστέλλονται από την απειλή της σωματικής τιμωρίας. Υπό μία μοναρχική κυβέρνηση, μόνο ένα άτομο – ο μονάρχης – μπορεί να ενεργήσει νόμιμα εποφθαλμιώντας την ιδιοκτησία άλλου ανθρώπου και αυτό είναι που τον κάνει δυνητικά επικίνδυνο και «κακό».
Ωστόσο, ένας μονάρχης περιορίζεται στις αναδιανεμητικές του επιθυμίες, επειδή όλα τα μέλη της κοινωνίας έχουν μάθει να θεωρούν την αρπαγή και την αναδιανομή της περιουσίας ενός άλλου ανθρώπου ως επαίσχυντη και ανήθικη. Ως εκ τούτου, παρακολουθούν κάθε δράση του μονάρχη με απόλυτη καχυποψία. Σε διακεκριμένη αντίθεση, ανοίγοντας την είσοδο για όλους στο κυβερνητικό σύστημα, επιτρέπεται σε οποιονδήποτε να εκφράζει ελεύθερα την επιθυμία του να αποσπάσει την περιουσία άλλων ανθρώπων. Αυτό που προηγουμένως θεωρούταν ανήθικο και συνεπώς καταπιεσμένο, θεωρείται τώρα ως ένα νόμιμο συναίσθημα. Ο καθένας μπορεί να απαιτήσει ανοιχτά την ιδιοκτησία όλων των άλλων στο όνομα της δημοκρατίας. Και όλοι μπορούν να ενεργήσουν εις βάρος της ιδιοκτησίας κάποιου άλλου, υπό την προϋπόθεση ότι θα εισέλθουν στο κυβερνητικό σύστημα. Ως εκ τούτου, υπό τη δημοκρατία, ο καθένας μετατρέπεται σε απειλή.
Σύστημα αρπαγής και λεηλασίας της ιδιοκτησίας η δημοκρατία
Κατά συνέπεια, υπό δημοκρατικές συνθήκες, η λαϊκή αν και ανήθικη και αντικοινωνική επιθυμία αρπαγής της ιδιοκτησίας άλλου ανθρώπου, ενισχύεται συστηματικά. Κάθε απαίτηση είναι νόμιμη, εάν δηλωθεί δημοσίως υπό την ειδική προστασία της «ελευθερίας του λόγου». Όλα μπορούν να ειπωθούν και να υποστηριχθούν, και όλα είναι διαθέσιμα για αρπαγή. Ούτε το φαινομενικά πιο ασφαλές δικαίωμα ατομικής ιδιοκτησίας δεν εξαιρείται από τις αναδιανεμητικές απαιτήσεις. Ακόμη χειρότερα, υπόκεινται σε μαζικές εκλογές, εκείνα τα μέλη της κοινωνίας με ελάχιστους ενδοιασμούς, ή αδίστακτη επιθυμία αρπαγής της ιδιοκτησίας ενός άλλου ανθρώπου. Δηλαδή οι συστηματικοί αμοραλιστές που είναι πιο ταλαντούχοι στη συγκέντρωση πλειοψηφιών από ένα πλήθος ηθικά ανεμπόδιστων και αμοιβαία ασυμβίβαστων λαϊκών απαιτήσεων (αποτελεσματικοί δημαγωγοί). Αυτοί θα τείνουν να κερδίσουν την είσοδο στο κυβερνητικό σύστημα και να αναρριχηθούν υψηλά στην κυβέρνηση. Ως εκ τούτου, μια κακή κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη.
Ιστορικά, η επιλογή ενός μονάρχη συνέβαινε από το ατύχημα της κληρονομικής του γέννησης και το μόνο προσωπικό του προσόν ήταν τυπικά η ανατροφή του ως μελλοντικού μονάρχη και συντηρητή της δυναστείας. Του υπάρχοντος καθεστώτος δηλαδή και των κυριοτήτων του. Αυτό, φυσικά, δεν εξασφάλιζε ότι ένας μονάρχης δεν θα ήταν κακός και επικίνδυνος.
Ωστόσο, αξίζει να θυμηθούμε ότι κάθε μονάρχης που απέτυχε στο πρωταρχικό του καθήκον να διατηρήσει τη δυναστεία – ο οποίος κατέστρεψε τη χώρα, προκάλεσε αναταραχές και διαμάχες, ή έθεσε σε κίνδυνο τη θέση της δυναστείας – αντιμετώπισε τον άμεσο κίνδυνο είτε να εξουδετερωθεί, είτε δολοφονήθηκε από άλλο μέλος της οικογένειάς του. Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν το ατύχημα της γέννησης και της ανατροφής του δεν απέκλειε ότι ο πρίγκιπας ήταν κακός και επικίνδυνος, ταυτόχρονα το ατύχημα της γέννησης και της μοναρχικής του εκπαίδευσης, δεν εμπόδιζε επίσης να είναι αβλαβής, ή ακόμα να είναι και ένα καλό, ηθικό πρόσωπο.
Αντίθετα, η επιλογή κυβερνητών μέσω λαϊκών εκλογών, καθιστά σχεδόν αδύνατη την άνοδο ενός καλού ή αβλαβούς ατόμου στην κορυφή. Οι πρωθυπουργοί και οι πρόεδροι επιλέγονται για την αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητά τους ως ηθικά ανεμπόδιστοι δημαγωγοί. Έτσι, η δημοκρατία διαβεβαιώνει ουσιαστικά ότι μόνο κακοί και επικίνδυνοι άνθρωποι θα ανέβουν στην κορυφή της κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, ως αποτέλεσμα του ελεύθερου πολιτικού ανταγωνισμού και της επιλογής, όσοι αναδεικνύονται, θα γίνονται όλο και πιο κακοί και επικίνδυνοι, αλλά ως προσωρινοί και εναλλάξιμοι σπανίως θα δολοφονούνται, όπως συνέβαινε με τους μονάρχες.
Ο χειρότερος κερδίζει
Κανείς δεν μπορεί να το θέσει καλύτερα από τον HL Mencken σχετικά με αυτό το θέμα.
«Οι πολιτικοί,» σημειώνει με το χαρακτηριστικό πνεύμα του, «σπάνια, αν ισχύει καν κάτι τέτοιο, αναλαμβάνουν δημόσιο αξίωμα με την αξία τους, τουλάχιστον στα δημοκρατικά κράτη. Μερικές φορές συμβαίνει, αλλά μόνο ως εκ θαύματος. Επιλέγονται κανονικά για εντελώς διαφορετικούς λόγους, ο κυριότερος των οποίων είναι απλώς η δύναμή τους να εντυπωσιάζουν και να γοητεύουν τους διανοητικά ανεπαρκείς…. Θα προσπαθήσει οποιοσδήποτε από αυτούς να πει την απλή αλήθεια, όλη την αλήθεια και τίποτα άλλο από την αλήθεια για την κατάσταση της χώρας; Θα αποφύγει οποιεσδήποτε από τις υποσχέσεις που ξέρει πως δεν μπορεί να εκπληρώσει – που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να εκπληρώσει;
Θα πουν κάποιοι από αυτούς μια λέξη, όσο προφανή γίνεται, που θα προκαλέσει συναγερμό ή θα αποξενώσει κάποιους, από το τεράστιο κοπάδι ηλίθιων που συσσωρεύονται στο δημόσιο θόλο, χαλαρώνοντας ακούγοντας μπούρδες, ελπίζοντας ενάντια στην ελπίδα;
Απάντηση: μπορεί να είναι έτσι για μερικές εβδομάδες στην αρχή…. Αλλά όχι αφού τα πράγματα σοβαρέψουν…. Όλοι θα υποσχεθούν σε κάθε άνθρωπο, γυναίκα και παιδί στη χώρα, τα πάντα όσα επιθυμούν.
Όλοι θα περιπλανώνται στη γη, ψάχνοντας για πιθανότητες να φτιάξουν τους φτωχούς πλούσιους, να διορθώσουν το αδιόρθωτο, να βοηθήσουν τους αβοήθητους, να αποκρυπτογραφήσουν αυτό που δεν αποκρυπτογραφείται και να διευκρινίσουν το αδιευκρίνιστο. Όλοι θα θεραπεύσουν ασθένειες με μαγικά ξόρκια και θα πληρώσουν το δημόσιο χρέος με χρήματα που κανείς δεν χρειάζεται να κερδίσει. Όταν ένας από αυτούς επιδεικνύει ότι δύο φορές το δύο μας κάνει πέντε, ένας άλλος θα επιδείξει ότι μας κάνει έξι, εξήμισι, δέκα, είκοσι. Εν συντομία, θα εκτοπίσουν τον λογικό, ειλικρινή και αξιόπιστο χαρακτήρα τους και απλώς θα γίνουν υποψήφιοι για το αξίωμα. Θα αγοράζονται μόνο με αντάλλαγμα ψήφων.
Όλοι θα γνωρίζουν μέχρι τότε, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι κάποιοι από αυτούς δεν το γνωρίζουν ήδη, ότι οι ψήφοι στη δημοκρατία, δεν κερδίζονται λέγοντας λέξεις με νόημα, αλλά λέγοντας ανοησίες. Οι περισσότεροι από αυτούς, πριν τεθούν εκτός μάχης, θα πεισθούν τελικά. Ο νικητής θα είναι όποιος υπόσχεται τα περισσότερα με την πιο ελάχιστη πιθανότητα να εκπληρώσει οτιδήποτε.
***
Ο Hans-Hermann Hoppe, είναι οικονομολόγος της Αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης και Λιμπερταριανός/αναρχοκαπιταλιστής φιλόσοφος με κοινωνικά συντηρητικές αρχές. Eίναι ομότιμος καθηγητής οικονομικών στο UNLV, διακεκριμένος ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Mises, ιδρυτής και πρόεδρος της «κοινωνίας ιδιοκτησίας και ελευθερίας» και πρώην συντάκτης της εφημερίδας Journal of Libertarian studies. Είναι συγγραφέας του βιβλίου: Democracy: The god that failed.
