Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Είναι εύκολο να χτυπάς τον πεσμένο, και πολλοί το κάνουν. Γενικά, είναι δείγμα δειλίας και απόδειξη αδυναμίας. Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε πως δεν χτυπάμε αυτόν που έχει ήδη πέσει και που δεν μπορεί πλέον να αντιτάξει καμία άμυνα. Είναι ανώφελο, αντιπαραγωγικό, προφανέστατα μεμπτό και ασφαλώς κατακριτέο. Στιγματίζει αυτόν που το κάνει. Επίσης, δεν προσφέρει τίποτε ουσιαστικό: ο αγώνας έχει ήδη κριθεί — πάει τώρα, κερδίσαμε, πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά.
Όταν όμως αφορά αυτή την κυβέρνηση, το να χτυπάς τον πεσμένο συνιστά υποχρέωση για κάθε δημοκράτη πολίτη, για κάθε Έλληνα.
Εξ ου και δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτο κανένα λεπτό από τώρα μέχρι τις εκλογές — μετά τις εκλογές θα αναλάβουν η Λήθη από τη μία και η Δικαιοσύνη από την άλλη. Οι κατσαπλιάδες του ΣΥΡΙΖΑ και οι χουντικοί συνεταίροι τους πρέπει να ταπεινωθούν ηθικά και να καταστραφούν πολιτικά διά παντός. Και, όταν λέμε διά παντός, εννοούμε διά παντός. Οτιδήποτε άλλο θα στοιχίσει στην πατρίδα και θα τη γυρνά διαρκώς πίσω, γεμίζοντάς τη περισσότερα θύματα.
Γι’ αυτό και, τώρα που βρίσκονται στο ναδίρ τους από οίηση και μόνο (από οίηση, ξαναλέω: όχι λόγω αναποτελεσματικότητας), πρέπει να μείνουν εκεί. Κι ας ξέρουμε, ή ας μάθουμε όσοι δεν το ξέρουμε, ένα πράγμα — κάτι πολύ-πολύ βασικό, που σύντομα θα το δούμε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα εμβρόντητα μάτια μας: η αντεπίθεσή τους για την επανακατάληψη του δημοσκοπικού υψώματος που έχασαν θα είναι μεγάλη, αιφνιδιαστική, συντριπτική και, μαζί, αλλόκοτη.
Ας γυρίσουμε όμως πίσω. Στο γιατί πρέπει να χτυπάμε την ήδη πεσμένη κυβέρνηση των Τσίπρα-Καμμένου (και οι δύο μαζί ζήτημα να συγκεντρώνουν σήμερα ένα ποσοστό της τάξεως του 15% — βαριά-βαριά) με κάθε ευκαιρία. Θα αναφέρω δύο ακραία παραδείγματα.
Ας φανταστείτε, αν θέλετε, μία κοινωνία που θα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της μετά την Κατοχή και το ρημαδιό από τους αντιδημοκράτες Αριστερούς και τους συνεργάτες τους, τους εθνικιστές της Ακροδεξιάς. Φανταστείτε την τώρα να προσπαθεί να εργαστεί και να προοδεύσει, και να σκάνε κάθε βράδυ βόμβες —αίφνης— από τον Ρουβίκωνα σε επιλεγμένους στόχους: σε πολιτικούς, επιχειρηματίες και επενδυτές.
Ξέρω πολύ καλά τι λέω.
Αν η αντιδραστική τρομοκρατική αυτή οργάνωση παίζει σήμερα τον ρόλο ταγμάτων εφόδου σε δήθεν light εκδοχή (καθόλου light φυσικά δεν είναι, μιλάμε για καλά σχεδιασμένες φασιστικές επιθέσεις τρομοκράτησης, για μαφιόζους που εκβιάζουν και απειλούν με ειδεχθέστερη άσκηση βίας — θα φορτωθούν με πολλή δουλειά εδώ η Εισαγγελία και η Αντιτρομοκρατική από του χρόνου), αν τα κάνει αυτά σήμερα, σκεφτείτε τι θα κάνει ΤΟΤΕ. Πόσο θα ξεσαλώσουν αυτοί οι οργανωμένοι τύποι και πόσο εύκολα θα μπορούν να ρίχνουν το ηθικό των πολιτών και την κοινή προσπάθεια να ανακουφιστούν οικονομικά οι άνθρωποι της μεσαίας και της εργατικής τάξης. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό, προσώρας, εδώ
Σκεφτείτε —για να πάμε στο άλλο άκρο— τις μεραρχίες των «μετακλητών» και του κάθε φουκαρά Καρανίκα που θα αναγκαστεί να επιστρέψει ξανά στο σπιτάκι του και στη Μενεγάκη. Θα αρκεστεί στο να κουνά το χέρι του μέσα στο βρακί του όταν σήμερα το κουνά μπροστά στο πρόσωπο των συμπολιτών του; Ανθρώπων που ξέρουν τι πά’ να πει δουλειά και θέση ευθύνης; Θα τους φτάσει, λέτε, να γυρίσουν στα παλιά, τύποι που μπορούσαν να σου κλέψουν το κουλούρι αν δεν κοίταγες, και που ξαφνικά βρέθηκαν με καλό μισθουλάκο, με πιστωτικές και με απεριόριστες τζάμπα μονάδες; Άνθρωποι που γράφαν λάθος το όνομά τους, και που το έμαθαν καλά όταν το είδαν τυπωμένο σε ΦΕΚ;
Δηλαδή, πραγματικά πιστεύει κανείς πως θα έχουμε να κάνουμε με ομαλή, συνηθισμένη, πατροπαράδοτη μετάβαση κυβέρνησης σε κυβέρνηση, όπως τόσες και τόσες στην πολιτική ιστορία του τόπου; Ότι γενικώς όλο αυτό που ζούμε είναι ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ;
Όχι.
Εξ ου λοιπόν κανείς έχει υποχρέωση να συμβάλει κατά το δυνατόν στην περαιτέρω ηθική ταπείνωση του εσμού. Στην πολιτική τους δια παντός καταστροφή. Ακόμη και τώρα που είναι πεσμένοι και τους φτύνουν ακόμη και πολλοί από τους δικούς τους.
Μπορεί η απίθανη Δούρου, Τhe Invisible Girl, να είπε τις προάλλες εκείνη την κοτσάνα από καθαρή απαιδευσία και επειδή πνίγηκε στη χολή της (εκείνο το γελοίο: «Τελεία, παύλα, παρένθεση»), αλλά η δημοκρατική Ελλάδα οφείλει να το εννοεί απολύτως: πρέπει να μπει τελεία και παύλα το καθεστώς. Και πρέπει να κλείσει οριστικά η Αριστερή/Ακροδεξιά παρένθεση.
Έχουμε δουλειές να κάνουμε. Μια ζωή να πάρουμε πίσω. Και μια ζωή να ζήσουμε.
