Τι απομένει σε μια Ελλάδα θλιμμένη, καμένη, χαμένη, παραζαλισμένη και απορφανισμένη απ’ όσα μπορεί να δώσουν χαμόγελο κι ελπίδα; Οι Ελληνες!
Στη φωτογραφία βλέπουμε δεκάδες εθελοντές αιμοδότες που συγκεντρώθηκαν σε μηδενικό χρόνο στο Νοσοκομείο «Αγιος Σάββας» στην Αθήνα. Ακουσαν το κάλεσμα των ΜΜΕ για ανάγκες των πυροπαθών τραυματιών σε αίμα και πήγαν σ’ αυτό το νοσοκομείο, αφού πρώτα δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο από εθελοντές αιμοδότες στο Νοσοκομείο «Ελπίς». Αυτοί οι άνθρωποι δεν αρκέστηκαν σε γκρίνιες στον καναπέ τους. Δεν περιορίστηκαν στη λεκτική κατακραυγή της κυβέρνησης και της περιφέρειας για την εκκωφαντική και ασυγχώρητη ανικανότητά τους να χειριστούν μια σειρά από πυρκαγιές.
Οι εθελοντές αιμοδότες είναι κανονικοί πολεμιστές. Αοπλοι μεν, αλλά με ψυχές μαχητών. Σηκώθηκαν χωρίς πολλά λόγια και παρακάλια, απλά με τη γνωστοποίηση της συλλογικής χρείας, και πήγαν να δώσουν το αίμα τους. Πιο εύκολα δίνει κάποιος είδη πρώτης ανάγκης, χρήματα και στέγη σε πρόσωπα που τα χρειάζονται, παρά το ίδιο το αίμα του. Κακή η νοοτροπία και πρέπει να την ξεπεράσουμε, αλλά υπάρχει και οφείλουμε να τη γνωρίζουμε.
Οι Ελληνες δεν διστάζουν την ώρα της κρίσης. Δεν τρομάζουν καν την ώρα της φρίκης. Οποτε πολεμούν, εύκολα νικούν. Ομως, έχουν την κακή συνήθεια να ηττώνται εν καιρώ ειρήνης από την ανεμελιά, τη διχόνοια, την έλλειψη οργάνωσης, τη βαριεστημάρα και την υποταγή στο δηλητηριώδες ιδεολόγημα της ήσσονος προσπάθειας. Ολα τούτα τα άνθη του κακού φύονται στον κήπο της κομματικής χειριστοκρατίας.
Αυτοί οι αιμοδότες, αυτοί οι καλοί Σαμαρείτες, αυτοί που δεν περιορίζονται στα λόγια και δεν αγανακτούν από τα κακά συναπαντήματα των εξελίξεων είναι η δύναμη της χώρας. Αυτοί πρέπει να γίνουν και τα φόβητρα, οι εφιάλτες των χυδαίων αρλεκίνων που, από χώρα, μας καταντούν, μέρα με τη μέρα που περνά, σε χώρο.
Η μεγάλη ουρά των εθελοντών αιμοδοτών, οι οποίοι έσπευσαν στα νοσοκομεία για να προσφέρουν κυριολεκτικά ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουν, είναι η πιο ελπιδοφόρα εικόνα των αντίξοων καιρών μας.
Να τους μιμούμαστε συχνά, με σύστημα, επιμονή και πείσμα. Ας μην αφήνουμε τις ανθρωπόμορφες βδέλλες να μας ρουφούν το αίμα. Να το δίνουμε εκεί που θα πιάσει τόπο.
