Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΣΕΒΕΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
Όταν μια κοινωνία ανέχεται την ύβρη χωρίς να αντιδρά, το ιστορικό και βιολογικό τέλος της είναι προδιαγεγραμμένο
Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Το τεράστιο πλήθος είχε παγιδευτεί μεταξύ του τείχους της φωτιάς και των κτηρίων, εγκλωβίζοντας τις χιλιάδες των προσφύγων σε ένα στενό διάδρομο ενός μιλίου δεξιά και αριστερά της προκυμαίας, στα άκρα του οποίου οι στρατιώτες του Κεμάλ έσπρωχναν με τις ξιφολόγχες το πλήθος των αλλοφρόνων προσφύγων είτε προς το μέρος της φωτιάς, για να καούν, είτε προς τη θάλασσα, για να πνιγούν.
Σχεδόν όλοι ήσαν γυναίκες και παιδιά που πέθαιναν σε ένα χάος καπνού, φωτιάς, θερμότητας, ικεσιών, αλαλαγμών, επικλήσεων, ματιών πεταγμένων από τις κόγχες, μαυρίλας και θανάτου. Οι πόρτες των σπιτιών της Μεγάλης Λεωφόρου ήσαν ανοικτές και σπασμένες, η μία μετά την άλλη, και παντού έξω και μέσα στα σπίτια υπήρχε αίμα.
Τα καταστήματα παρουσίαζαν την ίδια εικόνα. Ολόγυρα υπήρχε η λεηλασία, ο θάνατος και το αίμα. Τούρκοι στρατιώτες διάλεγαν τους άντρες από την ανθρώπινη μάζα για να τους εκτελέσουν». Ετσι σκιαγραφήθηκε ο «συνωστισμός» στη Σμύρνη μέσα από τα αρχεία του υπουργείου των Εξωτερικών των ΗΠΑ (Lou Ureneck «Σμύρνη Σεπτέμβριος 1922»).
Υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία μεταξύ της σφαγής στη Σμύρνη και της καταστροφής που έπληξε το Μάτι Αττικής. Και στις δύο περιπτώσεις άνθρωποι παγιδεύτηκαν μεταξύ φωτιάς και νερού και πέθαναν μαρτυρικά, ως αποτέλεσμα της διαχειριστικής ανικανότητας των πολιτικών ηγεσιών.
Στην πρώτη περίπτωση ο Βενιζέλος απεφάσισε εν ριπή οφθαλμού τη στρατιωτική επιχείρηση στη Μικρά Ασία, χωρίς κανένας πολιτικός να έχει επεξεργασθεί σχέδιο διαχείρισης της αποτυχίας. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος τότε και σήμερα δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει και στο μέλλον σοβαρό επιχειρησιακό σχέδιο διαχείρισης, πρόβλεψης ή αποτροπής καταστροφών στην Ελλάδα.
Στην περίπτωση των δασών και παρά τα αντιθέτως λεχθέντα, η επιταχυνόμενη καταστροφή τους είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, επειδή η οικονομική ανάπτυξη της χώρας πραγματοποιήθηκε μέσω της οικοδόμησης των καμένων εκτάσεων υποβοηθούμενης με την κατάλληλη νομοθεσία, την κατάργηση της Δασικής Υπηρεσίας και την πολιτική ενθάρρυνση κάθε είδους εγκληματικών πράξεων.
Βασιζόμενος σε αυτό το νομικό οπλοστάσιο δήμαρχος της περιοχής ζήτησε να μην κηρυχτούν αναδασωτέες οι καμένες εκτάσεις, ώστε πιθανόν να διατεθούν στους «κατάλληλους» για περαιτέρω «ανάπτυξη».
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο επόμενος υποψήφιος χώρος καταστροφής είναι ο εθνικός δρυμός της Πάρνηθας. Εδώ λίγες ημέρες μετά τη μεγάλη καταστροφή ο επισκέπτης θα διαπιστώσει ότι τα καλώδια της ΔΕΗ εξακολουθούν να καλύπτονται από τα κλαδιά των δένδρων, χωρίς ουδείς, συμπεριλαμβανομένης και της εταιρίας, να κινητοποιηθεί ώστε να αποτρέψουν τη «μητέρα της μεγάλης καταστροφής», που νομοτελειακά έρχεται.
Τα μαντεμένια βαριά καπάκια από τα φρεάτια παροχής ύδατος είναι λεηλατημένα από τις ομάδες των «ευπαθών». Πουθενά δεν υπάρχουν περιπολίες, ασφάλεια, επιτήρηση, έλεγχος των εισερχομένων, πυροσβεστικά οχήματα, επαγρύπνηση.
Σήμερα καθείς μπορεί να εισέλθει ανενόχλητος στον εθνικό δρυμό της Πάρνηθας για να εξασκήσει το «δημοκρατικό δικαίωμα» της λαθροϋλοτομίας, καθώς και το δικαίωμα του κυνηγιού των ελαφιών με… καλάσνικοφ. Μέχρι και hot spot έχουν εγκαταστήσει στη Μαλακάσα οι «προοδευτικές και δημοκρατικές» δυνάμεις, ακριβώς στα όρια του εθνικού δρυμού, ενώ η προγραμματιζόμενη εγκατάσταση ενός άλλου, στο παλιό στρατόπεδο της Αεροπορίας στην Πάρνηθα, ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή λόγω της κινητοποίησης των κατοίκων των γύρω περιοχών.
Εδώ λοιπόν τίθεται επιτακτικά το εύλογο ερώτημα κατά πόσον το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο δαπανά οικονομικούς πόρους και ανθρώπινο δυναμικό για να μας πείσει ότι ο θάνατος είναι «συνωστισμός», είναι σε θέση να κατανοήσει τις συνέπειες των πράξεών του.
Επίσης, επειδή η στάση κάθε πολίτη στα εθνικά θέματα προεικάζει και τον βαθμό ευθύνης και ευαισθησίας του απέναντι στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, τα λεχθέντα στη συνέντευξη στο BBC από πολιτικό υπεύθυνο καθώς και η φυσική απουσία του δημάρχου της περιοχής δεν αποτέλεσαν έκπληξη.
Ουσιαστικά όλο το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων ημερών, συμπεριλαμβανομένων και των αμετροεπών δηλώσεων περί «ιδίας ευθύνης» των νεκρών συμπολιτών μας στον θάνατό τους, ανέδειξε το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας, που δεν διστάζει να προβεί ακόμα και σε πράξεις ύβρεως προς τη μεταφυσική οντολογία του θανάτου. Δυστυχώς, όμως, όταν μια κοινωνία ανέχεται την ασέβεια και την ύβρη χωρίς να αντιδρά, το βιολογικό και ιστορικό τέλος της είναι προδιαγεγραμμένο.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
