Υπόλοιπο Αττικής ή, αλλιώς, η πίσω αυλή της Αττικής, η τεράστια αυτή ανομοιογενής περιφέρεια με τη δυτική και την ανατολική πλευρά της να αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι η περιοχή που δημιουργήθηκε γύρω από την Αθήνα και τις γειτονιές της με μια τελείως άναρχη ανάπτυξη από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, αλλά με ένα μεγάλο κοινό: την απόλυτη ασυδοσία και αναρχία στο πώς στήθηκαν τα τελευταία 40 χρόνια για να εξυπηρετήσουν εκ διαμέτρου διαφορετικά συμφέροντα.
Τα αποτελέσματα τα βιώνουν πλέον όσοι κατοικούν και εργάζονται στην περιοχή – δυστυχώς με τραγικό τρόπο, μετρώντας σήμερα νεκρούς.
Η Δυτική Αττική, η περιοχή που επιλέχτηκε να γίνει η βαριά βιομηχανική ζώνη της χώρας. Εκεί στήθηκαν μικρές και μεγάλες βιομηχανίες, βιοτεχνίες και κάθε άλλου είδους παράνομη δραστηριότητα, χωρίς σχέδιο, οργάνωση, καμία πρόβλεψη σε περίπτωση ατυχήματος.
Και γύρω γύρω φτωχογειτονιές – φτωχοπόλεις από εργαζόμενους, ομογενείς, μετανάστες που έψαχναν να στήσουν ένα σπίτι όπως όπως, παράνομα, πάνω σε ρέματα, αυθαίρετα σε περιοχές που πριν ήταν σκέτα χωράφια. Και ύστερα, άρχισαν να πλημμυρίζουν σε Ελευσίνα, Μάνδρα, Ανω Λιόσια, Ζεφύρι, Μενίδι. Στην αρχή πλημμύριζαν μόνο σπίτια και, όταν άρχισαν να καίγονται και τα δάση πάνω από τις περιοχές, ήρθαν και οι νεκροί όπως στη Μάνδρα, που αμαξοστάσια του δήμου χτίστηκαν πάνω στα ρέματα – τώρα αποτελεί την κεντρική οδική αρτηρία της βιομηχανικής περιοχής.
Στην Ανατολική Αττική, από την άλλη, όχι τυχαία, επέλεξαν στην αρχή όσοι πλούτιζαν από τις επιχειρήσεις τους στη Δυτική, και σιγά σιγά και μικρομεσαίοι (κυρίως μέσω συντεχνιακών συνεταιρισμών), προκειμένου να γίνει το παραθεριστικό τους θέρετρο. Πλούσια περιοχή σε φυσικό πλούτο (δάση, παραλίες, βουνά) εντόπισαν, όπου ήθελαν να στήσουν βίλα, εξοχικό αλλά και απλά σπίτια και το έκαναν. Και εδώ χωρίς σχέδιο, οργάνωση· παράνομα, αυθαίρετα, «φύτεψαν» κτίρια στην κυριολεξία μέσα σε δάση, έκλεισαν ολόκληρες παραλίες.
Τα «αρβανιτοχώρια», όπως ο Μαραθώνας, η Νέα Μάκρη, η Ραφήνα, ο Κάλαμος, ο Βαρνάβας, το Γραμματικό, το Καπανδρίτι, ο Αγιος Στέφανος αλλά και στα νότια, το Σούνιο, η Φώκαια, η Ανάβυσσος γέμισαν με διάσπαρτα σπίτια -μέσα στο πουθενά- και η γη απέκτησε τεράστια χρηματική αξία. Και οι φωτιές κάθε καλοκαίρι έγιναν συνήθεια. Και από καθαρή τύχη όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν θρηνήσαμε νεκρούς, μέχρι που έφτασε η τελευταία καταστροφική πυρκαγιά.
Οποιος έχει περπατήσει στις περιοχές αυτές, θα αντίκρισε τους δεκάδες οικισμούς «φυτεμένους» κυριολεκτικά μέσα στα δάση, χωρίς δρόμους διαφυγής, με φράχτες και τοίχους υπερυψωμένους να φυλάνε την ιδιωτική περιουσία και να βάζουν σε κίνδυνο τη δημόσια. Σπίτια που «ξεφύτρωσαν» σε δασικές περιοχές, άλλα αυθαίρετα και άλλα «νόμιμα» μέσω των κατάλληλων «διαδικασιών». Και ήρθε η τελευταία πυρκαγιά να μας θυμίσει όλα όσα έγιναν τα προηγούμενα χρόνια.
Ανάλογη και μάλιστα άκρως χαρακτηριστική είναι και η περιοχή Μάτι της Ραφήνας, που έγινε τόπος θανάτου δεκάδων ανθρώπων. Είναι μια περιοχή η οποία δεν είχε σχεδόν καμία ελεύθερη πρόσβαση προς τη θάλασσα. Οι κάτοικοι άφησαν την τελευταία πνοή τους ψάχνοντας να βρουν πόρτες και σκάλες που οδηγούσαν στη θάλασσα μέσα από σπίτια, ιδιωτικές αυλές και μάντρες, πράγμα που φυσικά δεν κατάφεραν λόγω του καπνού από τη φωτιά.
Κανένας δεν έκανε ό,τι έκανε -και στις δύο αυτές περιοχές- από μόνος του. Υπήρχαν καλοθελητές που βοήθησαν: οι βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων -που σήμερα ωρύονται για ευθύνες- του περιβόητου υπολοίπου Αττικής εξυπηρέτησαν κατά κόρον επιχειρηματίες, εισοδηματίες, μεγαλοϊδιοκτήτες εκτάσεων, μικρούς ιδιοκτήτες.
Και από κοντά οι ομογάλακτοι τοπικοί άρχοντες φρόντισαν να νομιμοποιήσουν, να αλλάξουν σχέδια πόλης, να δημιουργήσουν πόλεις-φαντάσματα (βλ. Ροδόπολη), να «νομιμοποιήσουν» αυθαίρετες περιοχές (βλ. Μάτι), να επιτρέψουν σε επιχειρήσεις να στηθούν η μία πάνω στην άλλη. Και από πίσω, οι δημόσιες υπηρεσίες -Δασαρχεία, Πολεοδομίες, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ- έβαζαν μέσω διαφόρων κόλπων την τελική υπογραφή και σφραγίδα σε κάθε αυθαιρεσία, παρανομία, «νομιμοποιώντας» τες.
Η φύση εκδικείται, το κυνήγι για κέρδος από το εμπόριο γης είναι ασταμάτητο, και το εσκεμμένα ανοργάνωτο, γραφειοκρατικό κράτος του λαδώματος, της μίζας που στήθηκε χρόνο με τον χρόνο δημιούργησαν τις σημερινές ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Ολα αυτά μαζί, ηθικός αυτουργός για τους δεκάδες νεκρούς που μετράμε εν καιρώ ειρήνης.
Αλλάζει άραγε αυτή η κατάσταση; Μόνο με ριζικές ανατροπές στο πώς λειτουργούμε ως κράτος, ως δημόσια διοίκηση, εμείς όλοι, οι ίδιοι στην αντίληψή μας. Δύσκολο έως ακατόρθωτο γιατί γενιές και γενιές διαπαιδαγωγήθηκαν χρόνια τώρα πως το πρώτιστο είναι το προσωπικό συμφέρον.
