τα μέλη της antifa δεν είναι αντίπαλοι του φασισμού, αλλά οι ίδιοι οι γνήσιοι εκπρόσωποί του. ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός και ο φασισμός συσπειρώνονται στο κοινό μέτωπο του αντικαπιταλισμού και του αντι-φιλελευθερισμού

Αρχική δημοσίευση στο FEE.org: The Demands of Antifa and the Original Fascists Have a Lot in Common

του Antony Mueller

Απόδοση: Μιχάλης Γκουντής και Ευθύμης Μαραμής

Εισαγωγή

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Αμερική: το φάντασμα του αντικαπιταλισμού. Οι νέοι ακολουθούν τη σοσιαλιστική μόδα και ορισμένοι ακτιβιστές αποκλείουν την ελευθερία του λόγου ως μέλη μιας ομάδας που ονομάζεται «Antifa».

Αυτό το «αντιφασιστικό» κίνημα συμμετέχει σε παραστρατιωτικού τύπου δραστηριότητες και χρησιμοποιεί βίαιες μεθόδους. Ως μέρος της άκρας αριστεράς, τα μέλη των «Αntifa»αυτοανακηρύσσονται αντι-καπιταλιστές και δηλώνουν εχθροί της δεξιάς. Ωστόσο, αυτοαποκαλούνται «αντιφασίστες», όταν στην πραγματικότητα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία, ο φασισμός είναι όμοιος με το δικό τους κίνημα.

Ας δούμε τι είναι ο φασισμός και ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της ιδεολογίας.

To «Φασιστικό Μανιφέστο»

Το φασιστικό μανιφέστο εκδόθηκε το 1919 από τους Alceste De Ambris και Filippo Tommaso Marienetti. Στη διακήρυξη, οι φασίστες καλούσαν για οκτώ ώρες εργασίας και ελάχιστο βασικό μισθό. Απαιτούσαν την εκπροσώπηση των εργαζομένων στη βιομηχανική διαχείριση και την ισότητα ανάμεσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, στα στελέχη της βιομηχανίας και στους κρατικούς υπαλλήλους.

Οι συντάκτες του φασιστικού μανιφέστου απαίτησαν προοδευτική φορολογία, ασφάλιση αναπηρίας και άλλα είδη κοινωνικών παροχών, καθώς και μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης. Το Μανιφέστο απαιτούσε τη δήμευση της περιουσίας όλων των θρησκευτικών ιδρυμάτων και την εθνικοποίηση της πολεμικής βιομηχανίας. Επίσης, απαιτούσαν την ίδρυση ενός κορπορατιστικού συστήματος «Εθνικών Συμβουλίων» συγκροτημένων από «εμπειρογνώμονες» που θα εκλέγονται από τις επαγγελματικές οργανώσεις τους και θα κατέχουν νομοθετική εξουσία στους αντίστοιχους τομείς τους.

Ο De Ambris και ο Marienetti απαίτησαν έναν ισχυρό προοδευτικό φόρο επί του κεφαλαίου για να πετύχουν την απαλλοτρίωση μέρους του συνόλου του πλούτου, καθώς επίσης και κατάσχεση όλων των περιουσιακών στοιχείων των εκκλησιών και την εθνικοποίηση της πολεμικής βιομηχανίας.

Το 1922, ο σοσιαλιστής Μπενίτο Μουσολίνι ήρθε στην εξουσία στην Ιταλία υπό την σημαία του φασισμού και έθεσε σε εφαρμογή το μεγαλύτερο μέρος του φασιστικού προγράμματος, όπως είχε ανακηρυχθεί στο Μανιφέστο μερικά χρόνια νωρίτερα.

Σύγκριση με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο

Αν κάνουμε μια σύγκριση με το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, που συντάχτηκε από τον Μαρξ και τον Ένγκελς και δημοσιεύθηκε το 1848, αποκαλύπτεται η συγγένεια του φασισμού και του κομμουνισμού.

Το κομμουνιστικό μανιφέστο απαιτούσε:
  • Ισχυρή προοδευτική φορολογία
  • Συγκέντρωση της πίστωσης στα χέρια του κράτους από μια εθνική τράπεζα με κρατικό κεφάλαιο και αποκλειστικό μονοπώλιο
  • Συγκέντρωση του συστήματος μεταφορών στα χέρια του κράτους
  • Ενοποίηση των γεωργικών εκτάσεων της γεωργίας και της βιομηχανίας με στόχο τη σταδιακή εξάλειψη της διαφοράς μεταξύ πόλης και περιφέρειας.
  • Δημόσια δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, εξάλειψη της εργοστασιακής εργασίας των παιδιών με τη σημερινή της μορφή, ένωση εκπαίδευσης με την υλική παραγωγή.

Σύμφωνα με τον Κομμουνιστικό Δεκάλογο, τα στοιχεία που απέμεναν, ώστε να επιτευχθεί καθολικός σοσιαλισμός ήταν:

  • Απαίτηση 1 – Απαλλοτρίωση των εκτάσεων γης και χρήση του βασικού μισθώματος για κρατικές δαπάνες
  • Απαίτηση 4 – Κατασχέσεις περιουσίας όλων των μεταναστών και επαναστατών
  • Απαίτηση 8 – Ίση υποχρέωση εργασίας για όλους. Δημιουργία βιομηχανικού στρατού, συμπεριλαμβανομένης της γεωργίας.

Τόσο το Κομμουνιστικό όσο και το Φασιστικό Μανιφέστο επαναλαμβάνονται στο Επίσημο Πρόγραμματων Ναζί, το οποίο εκδόθηκε το 1920.

Οι απαιτήσεις του Ναζιστικού κόμματος

Ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν παρών, όταν ανακοινώθηκαν τα 25 σημεία του προγράμματος του Ναζιστικού Κόμματος στις 24 Φεβρουαρίου, 1920. Το ίδιο το όνομα του ναζισμού τα λέει όλα: είναι η συντομογραφία του NSDAP που σημαίνει Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα).

Το 1925, η Γενική Συνέλευση του NSDAP κήρυξε το πρόγραμμα του 1920 ως «αδιαπραγμάτευτο» και το 1941 ο Χίτλερ έκρινε ότι όλοι οι μελλοντικοί ηγέτες του Ράιχ πρέπει να ορκιστούν στα 25 σημεία.

 Το πρόγραμμα των Ναζί περιείχε απαιτήσεις όπως:

  • Κοινωνικοποίηση των μονοπωλιακών εταιρειών
  • Δημοτικοποίηση μεγάλων πολυκαταστημάτων
  • Απαλλοτρίωση της γης για φιλανθρωπικούς σκοπούς
  • Πρόληψη της κερδοσκοπίας σε ακίνητα
  • Επέκταση ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος
  • Ένα ολοκληρωμένο σύστημα δωρεάν δημόσιων σχολείων και γενναιόδωρες υποτροφίες και επιχορηγήσεις σπουδών
  • Ένα καθαρό περιβάλλον μαζί με την προώθηση της υγείας και της φυσικής κατάστασης των ανθρώπων.

Ειδικότερα, το Ναζιστικό Κόμμα απαίτησε:

  • την κατάργηση του εύκολου εισοδήματος χωρίς εργασία (σημείο 11)
  • κατάσχεση των πολεμικών κερδών (σημείο 12)
  • την εθνικοποίηση όλων των ασφαλιστικών υπηρεσιών (σημείο 13)
  • διαμοιρασμό των κερδών σε μεγάλες επιχειρήσεις (στοιχείο 14)
  • γενναιόδωρη επέκταση της συνταξιοδότησης (σημείο 15)
  • τη δημιουργία μιας υγιούς μεσαίας τάξης (σημείο 16)
  • μια μεταρρύθμιση της γης προσαρμοσμένη στις εθνικές ανάγκες, δημιουργώντας ένα νόμο για την ελεύθερη  απαλλοτρίωση της γης για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Κατάργηση της χρήσης γης και πρόληψη τυχόν κερδοσκοπίας (σημείο 17).

Στο σημείο 20 το πρόγραμμα του κόμματος απαιτούσε ότι «το κράτος πρέπει να διασφαλίσει ότι ολόκληρο το εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα θα διευρυνθεί διεξοδικά» με ένα σύστημα άφθονων επιδοτήσεων για την εκπαίδευση.

Στο σημείο 21, το πρόγραμμα απαίτησε ότι «το κράτος έχει καθήκον να συμβάλει στην αύξηση του επιπέδου της εθνικής υγείας παρέχοντας κέντρα πρόνοιας μητρότητας, απαγορεύοντας την εργασία των ανηλίκων, αυξάνοντας την φυσική κατάσταση μέσω της εισαγωγής υποχρεωτικών παιχνιδιών και γυμναστικής και της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης προώθησης των σωματείων που ασχολούνται με τη σωματική αγωγή των νέων».

Οι Ναζί ζήτησαν τη δημιουργία ενός «Λαϊκού Στρατού» – όχι κάτι διαφορετικό από αυτό που προήγαγαν αργότερα οι Κομμουνιστές στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία.

Αυτή η επιλογή απαιτήσεων από τους κομμουνιστικούς, φασιστικούς και ναζιστικούς καταλόγους δείχνει τον υψηλό βαθμό ομοιότητας μεταξύ των γραμμών σκέψης αυτών των τριών ιδεολογιών. Αυτό που οι κομμουνιστές εκφράζουν με το σύνθημα «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» είναι ίδιο με το ναζιστικό ρητό ότι το «κοινό καλό προηγείται του ιδιωτικού» («Gemeinnutz vor Eigennutz» ) και το φασιστικό σύνθημα «όλα μέσα στο κράτος, τίποτα έξω από το κράτος, τίποτα ενάντια στο κράτος». Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι κομμουνιστικές, φασιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές κυβερνήσεις ενήργησαν ως απολυταρχικά καθεστώτα που δεν έφεραν ούτε ευημερία ούτε ισότητα ή ειρήνη, αλλά δυστυχία, καταστολή και πόλεμο.

Κλείνοντας

Αφού η αριστερά υπεξαίρεσε την έννοια του φιλελευθερισμού και μετέτρεψε τη λέξη στο αντίθετο της αρχικής της έννοιας, το κίνημα της Antifa χρησιμοποιεί μια ψευδή ορολογία για να κρύψει την αληθινή της ατζέντα. Ενώ οι ίδιοι αυτο-αποκαλούνται «αντιφασιστές» και δηλώνουν τον φασισμό ως εχθρό, η ίδια η Antifa είναι ένα πρωταρχικά φασιστικό κίνημα.

Τα μέλη της Antifa δεν είναι αντίπαλοι του φασισμού, αλλά οι ίδιοι οι γνήσιοι εκπρόσωποί του. Ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός και ο φασισμός συσπειρώνονται στο κοινό μέτωπο του αντικαπιταλισμού και του αντι-φιλελευθερισμού.

Δείτε σχετικά: Καλώς ήρθατε στη χώρα, όπου και οι αναρχικοί είναι κρατιστές

Το κίνημα της Antifa είναι ένα φασιστικό κίνημα. Ο εχθρός αυτού του κινήματος δεν είναι ο φασισμός αλλά η ελευθερία, η ειρήνη και η ευημερία.

ΠΗΓΗ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ