Από τη
Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Τη δεκαετία του ’80 ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν φιλοδοξεί να κερδίσει ακόμη μία φορά τις εκλογές και να ανανεώσει τη θητεία του για άλλα πέντε χρόνια. Η παράταξή του, ωστόσο, οι σοσιαλιστές, εμφανίζεται διχασμένη, ενώ έχει να αντιμετωπίσει μία ενιαία Δεξιά, που αναμένεται να κερδίσει τις εκλογές. Τότε συλλαμβάνει ένα ευφυές σχέδιο προκειμένου να την εξουδετερώσει. Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν είναι έως τότε ένας πολιτικός με αντισημιτικό κυρίως λόγο, ο οποίος βρίσκεται στο περιθώριο.
Ο Μιτεράν θεωρεί ότι ο Λεπέν μπορεί κάλλιστα να παίξει τον ρόλο του δούρειου ίππου και να διεμβολίσει τη Δεξιά αποσπώντας σημαντικό κομμάτι ψήφων από αυτήν. Βάζει, λοιπόν, στην πολιτική ατζέντα το Μεταναστευτικό και «όλως τυχαίως» όλο και περισσότερα ΜΜΕ αρχίζουν να καλούν τον Λεπέν να εκθέσει τις απόψεις του.
Την ίδια στιγμή το κόμμα του Μιτεράν οργανώνει ένα αντιρατσιστικό κίνημα, το οποίο επίσης έχει μεγάλη δημοσιότητα. Οπως κάθε αντιρατσιστικό – αντιφασιστικό κίνημα που σέβεται τον εαυτό του, οι σοσιαλιστές «στολίζουν» όσους αντιτίθενται στη μετανάστευση χαρακτηρίζοντάς τους ρατσιστές, φασίστες και εχθρούς της δημοκρατίας. Ο σκοπός τους δεν έχει να κάνει με τις αρχές του Διαφωτισμού. Εχει να κάνει με την εξουσιομανία δήθεν δημοκρατών. Ο Μιτεράν ήξερε πολύ καλά ότι κανένα δεξιό κόμμα δεν θα έκανε συμμαχία με τον Λεπέν, ούτε φυσικά θα υιοθετούσε έστω και μία λέξη από το πρόγραμμά του, από φόβο μη στιγματιστεί ως φασιστικό, ρατσιστικό, ξενοφοβικό και ως απειλή για τη δημοκρατία.
Το σχέδιό του πετυχαίνει και κερδίζει με αυτόν τον τρόπο δύο εκλογικές μάχες. Το πολύ πετυχημένο αυτό σχέδιο εφαρμόστηκε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και φυσικά η χώρα μας δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής από το 0,00001% στο 7% δεν ήταν τυχαία.
Το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε πιστά το σχέδιο Μιτεράν, προβάλλοντας από τη μία τη Χρυσή Αυγή ως πατριωτική δύναμη κρούσης, ενώ από την άλλη φρόντισε με τα παπαγαλάκια του να τη λοιδορεί επαρκώς και να ταυτίζει όσους είχαν εθνικές θέσεις με τους χρυσαυγίτες.
Ο στόχος του ήταν να εμβολίσει τη Δεξιά, να διαλύσει τον πατριωτικό χώρο, που έβλεπε ξαφνικά τις θέσεις του να ταυτίζονται με τον ναζισμό, και να εξασφαλίσει ότι σε μια επικείμενη νίκη της Ν.Δ., η τελευταία θα επέλεγε το ΠΑΣΟΚ για να συγκυβερνήσει και όχι κάποιο άλλο κόμμα, που θα ήταν ιδεολογικά πιο κοντά της. Οπως και έγινε.
Γι’ αυτούς ήταν καλύτερα να βρίσκεται η Χρυσή Αυγή μέσα στη Βουλή, παρά άλλη σοβαρή πατριωτική δύναμη. Ολοι αυτοί οι «προοδευτικοί» που ανατρίχιαζαν με το «αβγό του φιδιού» ήταν απλώς τα φίδια που το είχαν γεννήσει για μικροπολιτικούς λόγους.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
