Μὲ πονᾶ πολύ, πάρα πάρα πολύ, ἀλλὰ ἐπὶ τέλους πρέπει νὰ ποῦμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους.
Λαὸς ποὺ προσκυνᾶ τὸν δήμιό του ὡς …«ἐθνάρχη» καὶ …«σωτῆρα» του, εἶναι λαὸς ποὺ ἔχει τελειώση πρὸ πολλοῦ, ἀλλὰ ἔχουν ξεχάση νὰ τοῦ τὸ …ποῦν!!!
Λαὸς ποὺ ξεχνᾶ τὴν Ἱστορία του, εἶναι λαὸς πρὸς ἀφανισμόν!!!
Λαὸς ποὺ ἀποποιεῖται, μόνος του, ἕνα πρὸς ἕνα, τὰ κληροδοτήτημα τῶν προγόνων του, ἀρνούμενος νὰ τὰ διαφυλάξῃ καὶ νὰ τὰ προασπίσῃ, εἶναι ξεκάθαρα αὐτοκτονικὸς καὶ ἁπλῶς, μουδιασμένος καὶ ἀποχαυνωμένος, παρακολουθεῖ τὸ τέλος τοῦ δράματός του, ἀνίκανος μά, κυρίως, ἀρνούμενος νὰ ἀντιδράσῃ.
Κι ἐμεῖς, στὴν πλειοψηφία μας (βάσει δημοκρατίας καὶ ὅλων τῶν ἐξ αὐτῆς προερχομένων καὶ παρελκομένων) εἴμαστε καὶ προσκυνημένοι καὶ συμβιβασμένοι καί, κατ’ ἐπέκτασιν, χαμένοι!!!
Στὴν ἀρχή ἐκτύπησαν τὴν γλῶσσα μας…. Ὂχι ἂμεσα.. Ἀλλὰ τὴν ἐκτύπησαν… Ἒκοψαν τόνους καὶ πνεύματα καὶ ξαφνικά ἒπαυσαν οἱ λέξεις στὸ χαρτί νὰ δεικνύουν τὴν ῥίζα τους!!! Πότισαν μὲ τὸ ὑβρίδιὸ τους τὰ παιδιά μας καὶ σιγά σιγά ἐτοῦτα ἒπιασαν νὰ χάνουν τὸ τραγούδι ἀπό τὴν λαλιά τους!!! Ὓπουλα πράγματα αὐτὰ… Πολύ ὓπουλα!!!
Μετὰ ἐκτύπησαν τὴν ἱστορία καὶ τὴν μνήμη μας, μέσῳ τῶν παιδιῶν μας πάλι…. Τραγικό!!!! Στὴν Σμύρνη εἶπαν ἒγινε συνωστισμός… Ὁ Πόντος εἶναι μῦθος… Ἡ Μικρά Ἀσία, τὸ ἓνα πόδι ποὺ ἐστήριζε πάντα τὸν γίγαντα τοῦ Ἑλληνισμοῦ οὐδέποτε ὑφίστατο!!!!! Ἒτσι μᾶς εἶπαν!!!! Ὁ Ἓλληνισμός, κατ’ αὐτοὺς γεννήθηκε χωλός!!! Σκεπτικοί καί πονεμένοι, παρακολουθούσαμε τὰ τεκταινόμενα, ἀδύναμοι νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ ἀπαιτήσουμε τήν σωστή καταγραφή τῶν γεγονότων… Κάποιες λίγες φωνές ἐπνίγησαν μέσα στὶς κραυγές τῶν πολιτικάντηδων καὶ τοῦ προοδευτισμοῦ(;;;;;;;;) Κι ἐκεὶ καταλάβαμε, μᾶλλον ἀργὰ πλέον, ὃτι ἡ πραγματική μας ἂλωσις εἶχε γίνει ἐδῶ, στὴν δευτέρα πατρίδα!!!! Καὶ τότε πιὰ σκύψαμε τὸ κεφάλι γιὰ πρώτη φορά!!! Γονατίσαμε γιὰ πρώτη φορά!!! Ποιοὶ; Ἐμεὶς, οἱ Πόντιοι Ἓλληνες ποὺ ἤμασταν ζωντανά κομμάτια μνήμης μέσα σὲ μίαν κοινωνία ἰσοπεδωμένη… Οἱ Τραντέλληνες!!!!
Λαὸς προσκυνημένος, λαὸς χαμένος.
Ἕνα παράδειγμα ἱστορικό, ποὺ ἀποδεικνύει τὸ πόσο κοντὰ στὴν ἀπόλυτο αὐτοκαταστροφή μας εὑρισκόμεθα, εἶναι αὐτὸ τῶν περσικῶν πολέμων. Τότε, ποὺ ὁ Ξέρξης κατέκαυσε τὴν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλὰ οὐδέποτε οἱ Ἀθηναῖοι ἐπεδιόρθωσαν τὰ κατεστραμμένα τους κτίρια καὶ μνημεῖα, πρὸ κειμένου καθημερινῶς καὶ οἱ ἴδιοι καὶ τὰ παιδιά τους νὰ ἐνθυμοῦνται τὸ πόσο μεγάλη καταστροφὴ δύναται νὰ ἐπιφέρῃ ἡ ἐκχώρησις τῶν πατρίων ἐδαφῶν καὶ ἡ ἐπέλασις τῶν βαρβάρων. Τὸ ζωντανὸ αὐτὸ μάθημα, γιὰ ἀρκετὰ χρόνια μετά, ἦταν ἡ κινητήριος δύναμις τῆς διατηρήσεως τῶν βαθμῶν ἐλευθερίας τῶν Ἀθηναίων.
Παρέδωσαν στὰ παιδιά τους Ἐλευθέρα Πατρίδα, ἀλλὰ ἐκ παραλλήλου προετοίμαζαν τὰ παιδιά τους, ἐκπαιδεύοντάς τα συστηματικῶς στὸ νὰ ἀντιλαμβάνονται πλήρως τὸ τὶ σημαίνει εἰσβολὴ τοῦ ἐχθροῦ καὶ ἅλωσις τῆς Πατρίδος.
Πρὸς τοῦτον καὶ γρήγορα, πολὺ γρήγορα, ἐπέτυχαν νὰ πατήσουν στὰ πόδια τους καὶ νὰ γιγαντώσουν τὴν Πολιτεία τους.
Ὅμως αὐτὸ ἦταν πρόσκαιρον…
Μόλις οἱ Ἀθηναῖοι ἐπέπεσαν στὴν διαφθορὰ τοῦ χρήματος καὶ τῆς ἐπιπλάστου εἰρήνης, ποὺ τοὺς προσέδιδε ἡ τότε παντοδυναμία τους, σιγὰ σιγὰ ἀλλὰ σταθερά, ἀπῴλεσαν κάθε τὶ ἀπὸ ὅσα, οἱ ἴδιοι μὲ τὸ αἷμα τους καὶ τὸ σπαθί τους, διεφύλαξαν.
Κι ἔτσι, λίγο μὲ τὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο, λίγο μὲ τοὺς Θηβαίους, λίγο μὲ τοὺς Μακεδόνες, λίγο μὲ τοὺς Ῥωμαίους, λίγο μὲ τοὺς ὀθωμανοὺς καὶ πολύ, πάρα πάρα πάρα πολύ, μὲ τοὺς ἰδίους τοὺς ἑαυτούς τους, ἐκχωρώντας μόνοι τους τοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας τους, ἀπομακρυνόμενοι ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία καὶ τὴν κοινωνία τους, ἐπέτυχαν νὰ ἐξαφανισθοῦν γιὰ αἰῶνες ἀπὸ τὴν Ἱστορία.
Φυσικὴ ἐξέλιξις λέγεται αὐτό…
Ὅστις ἀρνεῖται νὰ ὑπερασπισθῇ τὴν κοινωνία του, τὴν Ἱστορία του καί, καταληκτικῶς τὴν Πατρίδα του, ἴσως νὰ ἐπιβιώσῃ, ἀλλὰ θὰ τὸ κάνη μόνον ὡς δοῦλος.
Τί ἄλλο εἴμαστε λοιπόν ἐμεῖς σήμερα;
Λαὸς δίχως μνήμη εἶναι λαὸς νεκρός.
Λαὸς διασπασμένος, μὲ κάθε λογῆς ἰδεοληψίες, ἀπόψεις, θεωρίες, μικροσυμφέροντα, πρόσκαιρα κι ἐπίπλαστα βολέματα, κομματοδιαπλοκές, «ἐθνοσωτῆρες» καὶ θεοκρατίες, ἁπλῶς συνυπογράφει, γελώντας χαζοχαρούμενα, τὴν θανατική του καταδίκη.
Λαὸς ποὺ βλέπει τὰ σύνορά του νὰ καταργῶνται, τὴν Πατρίδα του νὰ ἁλώνεται …νομοτύπως καὶ …«ἀνθρωπιζτικῶς», τὰ κουδουνισμενοπολιτικάντικα σούργελα νὰ τοῦ φορτώνουν τὰ δικά τους ἐγκλήματα καὶ τὶς δικές τους ὀλιγωρίες, τὴν «δημοκρατία νὰ μὴν ἔχῃ ἀδιέξοδα», τὴν ἀριστεία νὰ ἐξοβελίζεται εἰς τὸ πῦρ τὸ ἐξώτερον, τὴν ἐπιχειρημάτικότητα νὰ στοχοποιεῖται ὡς …«ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος», τὴν αὐτάρκεια νὰ μηδενίζεται, τὴν ἀλήθεια νὰ παραποιεῖται ἐμπρὸς στὰ μάτια του, τὰ ἀθῷα του παιδιὰ νὰ κατακαίονται σὲ πυρὲς ποὺ ἅναψαν …ἐξωγήινοι…
…εἶναι ἤδη παρελθόν.
Τὸ μόνον ποὺ δύναται νὰ τὸν σώσῃ πλέον αὐτὸν τὸν λαό, δὲν εἶναι οἱ ἐλπίδες, παρὰ μόνον ὁ ἴδιος!!!
Καί εἶναι ὅλοι ἔτσι; Εἶναι κάθε κύτταρον αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καταδικασμένο εἰς βέβαιον θάνατον;
Ὄχι, σαφῶς κι ὄχι. Ἀλλά, δυστυχῶς μας, εἶναι ἕνα μεγάλο μέρος αὐτοῦ τοῦ ὀργανισμοῦ καταδικασμένον εἰς βέβαιον θάνατον. Γιατί; Θά μᾶς καταπιοῦν οἱ βάρβαροι; Θά μᾶς κατακτήσουν οἱ ἐχθροί; Θά μᾶς ἰσοπεδώσουν οἱ νεοταξίτικοι στρατοί;
Μά, λίγο ἀπὸ ὅλα αὐτά, μαζὺ κι ἀπὸ ἄλλα τόσα, ναί, θὰ συμβοῦν.
Ὅμως ἡ Φυσικὴ Ἐπιλογή, ἡ προαιώνιος μία καὶ μοναδικὴ πιθανότης ἐπιβιώσεως (ὅλων) τῶν Εἰδῶν βασίζεται σὲ μίαν καὶ μόνον παράμετρον: τὴν ἑτοιμότητα (καὶ οὐδέποτε τὴν τυχαιότητα!!!).
Ὅσοι λοιπὸν ἀντιλαμβάνονται, πράττουν.
Ὅσοι δὲν ἀντιλαμβάνονται, ἁπλῶς θὰ ἀκολουθήσουν τὴν πεπατημένη: τήν, ἂνευ τυμπανοκρουσιῶν, αὐτοχειρία τους.
Καὶ τότε, ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ ἐπιβιώσουν, ἀφ΄ ἑνὸς θὰ θρηνοῦν τὶς τεράστιες ἀπώλειες, ἀφ΄ ἐτέρου ὅμως θὰ ἔχουν μάθη πὼς αὐτὴ ἡ πορεία, ἡ σημερινή μας, εἶναι μία πορεία πρὸς τὴν ἀνυπαρξία καὶ τὴν λήθη.
Σημείωσις
Ἡ Ἑλλὰς οὐδέποτε πεθαίνει, ἔλεγαν οἱ παλαιοί.
Σωστά… Πολὺ σωστά… Ἡ Ἑλλάς. Μόνον ἡ Ἑλλάς. Γνωρίζουμε ὅμως πόσοι Ἕλληνες (καὶ ἐλληνογενεῖς, βεβαίως βεβαίως) ἀπαιτῶνται νά θυσιασθοῦν, κάθε φορά, πρό κειμένου ἡ Ἑλλάς νά παραμείνῃ ζῷσα; Δὲν γνωρίζουμε… Οὔτε καὶ θέλουμε νὰ γνωρίζουμε…
Διότι ἐὰν γνωρίζαμε τότε μόνον θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε «Ἡ Ἑλλὰς καὶ οἱ Ἕλληνες οὐδέποτε πεθαίνουν»…
Τώρα περιοριζόμεθα στὴν ἔννοια Ἑλλάς. Μόνον!!!
(Καὶ πάρα πάρα πολὺ καλὰ κάνουμε!!!)
