Εδώ και πολλά χρόνια, από τότε δηλαδή που μπήκαμε σε κρίση κι ακόμη να σηκώσουμε κεφάλι, έχω πέσει μέσα σε αρκετές προβλέψεις μου σχετικά με τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις.
Κάτι που δεν απαιτεί ούτε ειδικά πτυχία, ούτε ιδιαίτερη απόρρητη πληροφόρηση, ούτε επικοινωνία με πρεσβείες, ή ακόμη και με το σύμπαν (αλά Κονιόρδου).
Απαιτεί απλά κοινό νου, και στοιχειώδη αντίληψη των τεκταινομένων.
Κάτι που λείπει από τον περισσότερο κόσμο, ο οποίος (να τα λέμε αυτά) μέχρι πρόσφατα δεν ασχολούνταν ούτε με την πολιτική, ούτε με την οικονομία, και περιορίζονταν στην ενημέρωση του από το ΝΤΑΟΥΝ ΤΑΟΥΝ, τις άπειρες αθλητικές εφημερίδες, και την … Ρούλα Κορομηλά, με τους πιο ψαγμένους να ακούνε Τράγκα και να διαβάζουν Χίο…
Γι’ αυτό και ζούμε όλα αυτά που ζούμε εδώ και δέκα χρόνια, με τα τελευταία τρία να μπορούν άνετα να χαρακτηριστούν ως κόλαση.
Τέλος πάντων… άλλο είναι το θέμα μου, κι έχει να κάνει με τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης για την περιπόθητη έξοδό μας από τα μνημόνια!
Μιλάω για την ίδια κυβέρνηση που εξελέγη εν χορδαίς και οργάνοις υποσχόμενη να σκίσει το μνημόνιο, στο οποίο μας έβαλαν οι προηγούμενοι γερμανοτσολιάδες.
Βέβαια, όχι μόνο δεν το έσκισαν, αλλά υπέγραψαν κι άλλα, πολύ χειρότερα, αποδεικνύοντας ότι οι Συριζανέλ είναι τα πιο πιστά σκυλάκια της μαντάμ Μέρκελ και των «κσαίνων τοκογλύφων».
Ας είναι… Σύριζα ήθελε ο λαός, και Σύριζα έλαβε…
Σήμερα πάντως είναι ημέρα χαράς και εορτασμών! Για όλους; Όχι!
Μόνο για την κυβέρνηση, τους βολεμένους μετακλητούς αφισοκολλητές της, και τους εσαεί σαψάληδες, τους γνωστούς και ως σανοφάγους.
Οι υπόλοιποι θρηνούμε. Και όχι μόνο για τους νεκρούς των πλημμυρών και των πυρκαγιών, ούτε για την «αριστερή» αναλγησία της Δούρου, του Πολάκη, του Τόσκα, και των άλλων σωτήρων μας.
Θρηνούμε διότι η επονομαζόμενη έξοδος από το μνημόνιο απλά σημαίνει ότι στο εξής δεν θα μας δανείζουν οι εταίροι με χαμηλό και ευνοϊκό επιτόκιο, με αντάλλαγμα κάποιες αυτονόητες μεταρρυθμίσεις, αλλά θα μας δανείζουν (χα χα) οι «ανάλγητες» και κακές αγορές με πολλαπλάσια επιτόκια, κι αυτό αν είμαστε τυχεροί.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Ότι σε μερικούς μήνες ο Αλέξης θα παρακαλάει τους εταίρους να μας ξαναβάλουν σε μνημόνιο, διότι αλλιώς πάμε για φούντο, και ότι κατά τα Χριστούγεννα οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις θα είναι σε… φασόλια εισαγωγής. Κι αυτό διότι άντε και μας δάνεισαν οι αγορές. Μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε τέτοια απαγορευτικά επιτόκια;
Βέβαια, επειδή ο Αλέξης είναι μετρ της φανφαρόνικης επικοινωνίας, αυτό το μαύρο χάλι θα το εκμεταλλευτεί προς όφελός του.
Πως; Έτσι: Χωρίς την αυστηρή επίβλεψη των δανειστών, τους επόμενους μήνες (βλ. ΔΕΘ) θα υποσχεθεί τα πάντα στους πάντες, θα μοιράσει παντού επιδόματα και αυξήσεις (με το περίφημο πλεόνασμα που αποκτήθηκε με αίμα), θα κάνει περαιτέρω προσλήψεις μετακλητών, και θα δηλώσει πως δεν μειώνονται οι συντάξεις κλπ. Μπορεί να μας πει κι ότι θα καταργήσει και τα διόδια… Ικανό τον έχω.
Στη συνέχεια θα πετάξει την πετσέτα, και θα πάμε σε εκλογές, αφήνοντας τους επόμενους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την καμένη γη που θα βρουν, με τον ίδιο και τα συντρόφια του να καβαλάνε πάλι τα κάγκελα, με την ντουντούκα στο χέρι, και να καταγγέλλουν τον ανάλγητο Κυριάκο ως ξενόδουλο κι εχθρό του λαού…
Έτσι, και επειδή ο λαός μας δεν φημίζεται για τον ορθολογισμό ή την αντίληψή του, ο Αλέξης θα είναι και πάλι ο ρυθμιστικός παράγοντας, που θα στήνει καθημερινά στον τοίχο την νέα κυβέρνηση, που δεν υλοποίησε τις παπάντζες του, και που θα υπόσχεται με κάθε ευκαιρία ότι αν τον ψηφίσουμε θα μας σώσει, αυτή τη φορά για τα καλά…
Έτσι θα γίνει, και σημειώστε το.
Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει σωτηρία για την χώρα μας… εκτός κι αν ο Κυριάκος κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες του λαϊκισμού που θα ουρλιάζουν νυχθημερόν, αφήσει πίσω του την «ενοχική» παράδοση του κόμματός του, και αποφασίσει να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο, μπας και γλιτώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας από την σιχαμερή αυτή κηλίδα του συριζαϊσμού που υποθήκευσε το μέλλον όλων μας…
