Τώρα που έκλεισε ένας κύκλος, ας ανατρέξουμε πίσω για να μην ξεχάσουμε και να μη μας παρουσιάζουν την αλήθεια όπως θέλουν
Από τον
Δημήτρη Ριζούλη
Τώρα, λοιπόν, που βγήκαμε (υποτίθεται) από τα Μνημόνια, οι εκπρόσωποι του χθες και τα διάφορα περιφερόμενα λαμόγια ζητούν να πάρουμε το σφουγγάρι και να τα σβήσουμε όλα: Ευθύνες, λάθη, παραλείψεις, σκάνδαλα, προσπάθειες πολιτικής εκτροπής. Είναι -λέει- διχαστικά όλα αυτά και δεν ωφελεί να τα ψάχνουμε. Κάποιοι, μάλιστα, τις τελευταίες ημέρες προσπαθούν να ανατρέψουν ακόμα και τα ίδια τα γεγονότα, νομίζοντας ότι πάθαμε μαλάκυνση και ξεχάσαμε τόσο γρήγορα τι συνέβη.
Τις προηγούμενες ημέρες των γελοίων και υποκριτικών εορτών για την «έξοδο» από το Μνημόνιο, ειπώθηκε συστηματικά και μετ’ επιτάσεως ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν περίπου… απαραίτητη και πως πληρώσαμε τα δικά μας λάθη του παρελθόντος. Πρόκειται για απροκάλυπτη προσπάθεια αθώωσης του Γιώργου Παπανδρέου και του συρφετού που κυβέρνησε μαζί του, με απλουστεύσεις και παραποιήσεις της αλήθειας στα όρια της ύβρεως.
Τώρα, λοιπόν, που πράγματι έκλεισε ένας κύκλος, ας ανατρέξουμε πίσω, για να μην ξεχάσουμε και για να μη μας παρουσιάζουν την αλήθεια όπως θέλουν οι υποταγμένοι στους δανειστές και στα συμφέροντα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου μάς έβαλε στο Μνημόνιο με σχέδιο και χωρίς να έχει εξαντλήσει όλα τα όπλα του. Λειτουργώντας είτε ως προδότης είτε ως βλάκας, μόνος του έθαψε τη χώρα πριν την οδηγήσει στα νύχια του ΔΝΤ. Εκείνος μιλούσε για «Τιτανικό» (συγκεκριμένα ο Παπακωνσταντίνου, που είχε το θράσος να εμφανιστεί πάλι αυτές τις ημέρες), εκείνος υπολόγισε με λάθος τρόπο το έλλειμμα, εκείνος έδειξε πανικό που μεταφέρθηκε στις αγορές και, τέλος, εκείνος δεν έπαιξε ποτέ το χαρτί του εκβιασμού των ξένων. Αν τότε απειλούσε με χρεοκοπία, οι ξένες χώρες και οι τράπεζές τους θα αντιμετώπιζαν μια ανυπολόγιστη ζημιά. Τι έκανε; Μας έβαλε στο ΔΝΤ και τους έδωσε χρόνο να προετοιμαστούν και να ξεφορτωθούν ελληνικά ομόλογα και ό,τι άλλο μπορούσε να τους ζημιώσει. Οταν οι ξένοι οίκοι, οι τράπεζες και οι «γύπες» έκαναν τα… κουμάντα τους, ανέλαβε ο Παπαδήμος να φέρει εις πέρας το τελικό ξεκαθάρισμα των λογαριασμών τους με την Ελλάδα. Την πλήρωσαν τότε μόνο τα ασφαλιστικά ταμεία και το Δημόσιο, και γλίτωσαν το κραχ οι ξένοι μεγαλόσχημοι.
Ας μη μας παρουσιάζουν ως φυσιολογικό γεγονός τον διορισμό δοτού πρωθυπουργού με προηγούμενη θητεία τραπεζίτη. Δεν είναι! Η δημοκρατία δίνει την εξουσία με την ψήφο του λαού – και ο Παπαδήμος τέτοια εντολή δεν πήρε ποτέ! Οπως, αντίστοιχα, δεν έλαβε ποτέ τη νομιμοποίηση του ελληνικού λαού ο Στουρνάρας, ο οποίος, όταν έπεφτε η κυβέρνηση στην οποία διορίστηκε υπουργός, εκβίαζε για να αναλάβει την Τράπεζα της Ελλάδος και επιστράτευε τις ασφυκτικές πιέσεις των ξένων «φίλων» του για να τα καταφέρει.
Σε αυτά τα οκτώ χρόνια στήθηκαν διάφορα μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, όπως πάντα συμβαίνει σε περιόδους κρίσης. Κάποιοι πλούτισαν από το πουθενά και πολλοί καταστράφηκαν. Η διαπλοκή έπαιξε τα ρέστα της και σε μεγάλο βαθμό επιβίωσε, παρά τις απώλειες σημαντικών παικτών του παρελθόντος, που έπεσαν θύματα των λαθών και της αλαζονείας τους.
Η Ελλάδα οδηγήθηκε, λοιπόν, συντεταγμένα και με σχέδιο στο απόσπασμα. Επιχειρήθηκαν και επετεύχθησαν η φτωχοποίηση των κατοίκων της και το ξεπούλημα των ασημικών της. Εγινε κανονική αποικία. Τα πονηρά μυαλά, που εμπνεύστηκαν αυτό το σατανικό σχέδιο, βρήκαν τους πρόθυμους εκτελεστές και πάτησαν πάνω στο διαλυμένο και διεφθαρμένο ελληνικό κράτος, που δεν ήξερε ούτε πόσους συνταξιούχους πλήρωνε. Ναι, εμείς τους στρώσαμε το χαλί, όμως το σχέδιο όντως υπήρχε. Γι’ αυτό άλλωστε (κατά παραδοχή και των ξένων) γίναμε πειραματόζωα. Δοκίμασαν σε εμάς νεοφιλελεύθερες συνταγές για να δουν τα αποτελέσματα. Κι εμείς συμβιβαστήκαμε, αντί να τους πετάξουμε στη θάλασσα!
Ουδείς νομιμοποιείται να πανηγυρίζει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ συμμάχησε με τον εχθρό, υποτάχθηκε και βύθισε τη χώρα στην άβυσσο της λιτότητας. Ας μην παριστάνει, λοιπόν, την αθώα αντιμνημονιακή περιστερά. Ολες οι κυβερνήσεις αυτά τα οκτώ χρόνια ήταν κατώτερες των περιστάσεων. Κορυφαία θέση, όμως, έχουν αυτοί που άνοιξαν τον κύκλο της καταστροφής και κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι.
