Ο Δημοσθένης Δαββέτας εξηγεί γιατί οι πλούσιοι ψηφίζουν Αριστερά. Είναι γιατί η Αριστερά αλλάζει αρχές και αξίες χωρίς ηθικές αναστολές, γεγονός που εκφράζει τη λογική. Ή χαμένος ή νικητής.
Σε ένα ενδιαφέρον βιβλίο που υπογράφει ο Τόμας Φρανκ, επιχειρείται η εξήγηση τού γιατί σήμερα “οι πλούσιοι ψηφίζουν Αριστερά”.
Το βασικό ερώτημα που τίθεται μπροστά μας είναι. Πως γίνεται τα κόμματα που θεωρητικά υποστηρίζουν τα λαϊκά στρώματα, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, να μετατρέπονται σε εκπροσώπους και αντιπροσώπους των προνομιούχων ελίτ κι όσων ομάδων είναι κοινωνιολογικά μακριά από τα χαμηλά οικονομικά στρώματα.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 αυτά τα λαϊκά στρώματα, άρχισαν να εγκαταλείπουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Ενώ αυτά τα τελευταία είχαν παράδοση να έλκουν τους διανοούμενους, από το ’90 και μετά άρχισαν να εκπροσωπούν τους ‘επαγγελματίες’. Την επαγγελματική τάξη.
Οι νέοι πλούσιοι ψηφίζουν Αριστερά
Από αυτούς βγήκαν οι οικονομικές και διοικητικές ελίτ που σπούδασαν σε μεγάλα πανεπιστήμια. Αυτές οι ελίτ μάχονται και θέλουν να επιβάλουν το παγκοσμιοποιημένο οικονομοτεχνικά και διοικητικά πολιτικό τους όραμα. Αναπτύσσονται και ελλείσσονται στους χώρους της σύγχρονης οικονομίας. Είναι τα προστατευμένα “golden boys” των “προοδευτικών” παγκόσμιων ελίτ.
Αυτοί λοιπόν θεωρούν ότι υπάρχει από την μια πλευρά ο παλιός κόσμος (αυτός των αγροκαλλιεργιών και της αφαίρεσης παραδοσιακά του φυσικού πλούτου). Και από την άλλη ο νέος, αυτός των νέων τεχνολογιών, των τραπεζών και της τεχνικής καινοτομίας. Δηλαδή από την μια πλευρά ένας κόσμος γεροντικός και αγκυλωμένος, δίχως τα υψηλά διπλώματα καταδικασμένος να χαθεί στα σκουπίδια της ιστορίας. Και από την άλλη, υπάρχει ο νέος κόσμος, ο ανοιχτός στο διαφορετικό, ο κόσμος με τα διπλώματα σπουδών.
Φτάνουν μέχρι να ονειρευτούν μια κοινωνία δίχως εργοστάσια. Αδιαφορώντας για το ότι έτσι πλήττεται άμεσα η βιομηχανία. Η Χίλαρι Κλίντον απεκάλεσε τους εκλογείς του Τραμπ “αποβράσματα”, “άθλιους” τους ονόμασε ακριβώς γιατί ήταν αντίθετοι με το όραμα της παγκοσμιοποιημένης τάξης των επαγγελματιών που η ίδια εκπροσωπούσε.
Ανάλογα βλέπουμε σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ελλάδα κλπ να αποκαλούνται “αγράμματα βόδια” ή “ακροδεξιοί ρατσιστές”, όσοι αντιτίθενται στους “προοδευτικούς”. Για αυτούς ο παλιός κόσμος είναι αυτός που ανέφερα στον οποίο μπαίνει και η θρησκεία. Το παλαιό στοιχείο της “ηθικής” θεωρείται πια ξεπερασμένο. Και είναι ο στόχος αυτών των ελίτ. Η ηθική αυτών των τελευταίων αντιθέτως, είναι ένα είδος πρόχειρης και ασόβαρης ανάμειξης ψεύτο βουδισμού και κάποιων τσαρλατανιστικών θεωριών περί ευτυχίας που κλέβουν τα λεφτά των διχως
προσανατολισμό πολιτών.
Από το 2000 μάλιστα οι οικονομικές και διανοουμενίστικες ελίτ, αυτές της παγκοσμιοποίησης, ενώθηκαν. Και γεννήθηκε ο νέου τύπου καπιταλισμός. Ένα είδος δηλαδή μοντέρνου νομαδισμού όπου ο ατομισμός επανέρχεται. Η πίστη στην ύλη κυριαρχεί και η σωτηρία του καθένα εξαρτάται από την ικανότητα του να είναι όσο πιο ανταγωνιστικά γίνεται να υπερτερεί σε “προοδευτικότητα” του άλλου. Η ατομική αξία γι αυτόν τον νέο κόσμο βρίσκεται στην ικανότητα προσαρμογής του. Στο να αλλάζει εύκολα επαγγέλματα δίχως ηθικές αναστολές.
Στη λογική χαμένος ή νικητής
Πρόκειται για την λογική του νικητή ή κερδισμένου. Μόνο αυτός αναγνωρίζεται. Ο άλλος ο “looser” περιφρονείται. Γιατί δεν τα κατάφερε να προσαρμοστεί γρήγορα στις αλλαγές. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και το πως οι κυβερνήσεις της Αριστεράς αλλάζουν αρχές και αξίες στην πράξη με μια εντυπωσιακή ευκολία. Δεν θέλουν να είναι στην πλευρά των “loosers” της εξουσίας. Η εξουσία προέχει της ηθικής. Το “yes we can” του Ομπάμα αυτή την λογική ενσαρκώνει. Ο ετσιθελισμός και το πάθος για δύναμη κυριαρχεί.
Και είναι πάνω ακριβώς στην παραπάνω διαμάχη των δυο οραμάτων που γεννιέται και αναπτύσσεται ο λαϊκισμός και τα λαϊκιστικά κόμματα. Αυτή την ναρκισσιστική βεβαιότητα των προοδευτικών εκμεταλλεύονται τα οποία δημαγωγικά ή λαϊκιστικά κόμματα για να ανέλθουν δυναμικά στην πολιτική σκηνή.
Όσο οι μεγάλες μπίζνες θα ανήκουν στους “προοδευτικούς” που τις εκμεταλλεύονται, ξεχνώντας ηθελημένα ότι η προοδευτική ιδεολογία τους στηρίχτηκε στο όνομα των λαών που στην συνέχεια περιφρόνησαν και ξέχασαν, άλλο τόσο είναι βέβαιο ότι οι αδικημένοι θα ψάχνουν αντιπροοδευτικούς χώρους να εκφραστούν.
Συντηρητικοί, παραδοσιακοί, εργάτες, μεσαία τραυματισμένη τάξη, ενώνονται εξ ανάγκης μεταξύ τους.
Είναι μια δια-ταξική ένωση που θέλει να ζήσει σε έναν πραγματικό κόσμο και όχι να γίνει εργαλείο του αβέβαιου οράματος των “προοδευτικών” παγκοσμιοποιημένων ελίτ.
